Καλούμαι λοιπόν τώρα να βρω τον τρόπο να συνεχίσω να ζω ενώ δεν έχω πια την επιθυμία. Αν υπάρχει θεός, και μόνο που λέω αυτές τις λέξεις θα μου ρίξει τον κεραυνό. Ευτυχώς, είμαστε άθεοι. Λέω ευτυχώς όχι μόνο για μένα, αλλά γιατί κι εσύ μια μέρα, μου είπες ότι νομίζεις πια πως όσα τραβάς μαζί μου, είναι η τιμωρία σου για όσα έκανες σε βάρος του πρώην σου, σε βάρος τους αίματος, σε βάρος των παιδιών μας, σε βάρος της ενεστώσας κοινωνικής θέσμισης, ενεστώσας από την άποψη ότι τώρα ζούμε, σε αυτή την κοινωνία ζούμε. Και σκέφτηκα τότε, μα δεν στο είπα, πόσο κουτός μπορεί να γίνει ένας πανέξυπνος άνθρωπος σαν κι εσένα, όταν τα ζητήματα που με μια μονοκονδυλιά λύνει όταν αφορούνε τρίτους, φτάσουν να αφορούν τον εαυτό του. Αν πιστεύεις σε αυτό που λες, οφείλεις να προεκτείνεις τη σκέψη σου. Αν υπάρχει μια υπερβατική τιμωρία που βιώνεις εξαιτίας μου για όσα έκανες στον πρώην και στην κοινωνία, τότε καλή μου η τιμωρία σου για όσα έκανες σε μένα δεν έχει ακόμα ξεκινήσει. Η ίδια σου η λογική πρέπει να σε οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι οι τιμωρίες δεν έρχονται μόνο όταν τις θεωρούμε εμείς δίκαιες. Και συνεπώς από εδώ και στο εξής θα τιμωρηθείς για μένα. Ευτυχώς όλα αυτά είναι ανοησίες. Καμιά τιμωρία δε σε περιμένει. Μόνο αυτή που εσύ η ίδια θα επιβάλεις στον εαυτό σου, όταν κοπάσει μέσα σου η ανάμνηση της πληγής. Θυμάσαι; Θυμάσαι πως ανατρίχιασες όταν προεξόφλησα ότι όπως πάμε θα αποδειχτείς για μένα η μοιραία γυναίκα; Η «φαμ φατάλ» που ειρωνευόμαστε; Δεν τον ήθελες το ρόλο αυτόν, αλήθεια δεν τον ήθελες. Σε ενόχλησε και μόνο η σκέψη. Κι όμως. Αυτό ακριβώς είσαι για μένα. Αυτό έγινες. Δεν καταλαβαίνεις, επειδή δεν με αγαπάς όσο εγώ, πως όταν ένας άνθρωπος φτάσει στο σημείο της παράδοσης στον άλλον στο βαθμό που σου παραδόθηκα, δεν έχει σημασία μετά αν συνεχίζει να ζει από υποχρέωση. Γιατί δεν ζει πια από περιέργεια κι από καραγκιοζιλίκι, δε ζει πια τη ρασούλια λεβεντοξεφτίλα πούχει ανάγκη ο άνθρωπος για να ευτυχεί. Ζει από ανάγκη, ζει για τους άλλους. Σου είπα κάποτε ότι κατά πάσα πιθανότητα είσαι ο τελευταίος μου έρωτας, αφού δε με αφορά πια το ζήτημα του σεξ και θέλω να σταθώ όσο μπορώ στην οικογένειά μου, που τα τελευταία χρόνια εξαιτίας της τρέλας μας παραμέλησα. Αν η σχέση μας δεν εξελισσόταν έτσι, αν δεν ήταν σπάραγμα αλλά λιτανεία, δεν θα την είχα παραμελήσει την οικογένεια και το ξέρεις. Γιατί είμαι έτσι φτιαγμένος, ώστε η ευτυχία μαζί σου θα αύξαινε την ευτυχία παντού, ενώ η μελαγχολία κι ο δικός σου θάνατος παντού επίσης με σκοτώνει. Ούτε αυτό το πίστεψες.Έτσι λοιπόν για μένα τα μάτια σου πια σημαίνουν την παγωμάρα του τέλους της επιθυμίας για ζωή και την τελευταία γυναίκα. Το βλέμμα σου πια για μένα είναι το βλέμμα της καταδίκης σε ισόβια. Δεν είσαι πια γυναίκα, είσαι ο δικαστής κι ο δήμιος μου. Κατάλαβες; Τη στιγμή που είδα στο βλέμμα σου την αηδία γέρασα 20 χρόνια. Σου είναι ίσως αδύνατον να καταλάβεις. Την επόμενη μέρα όμως, αρνήθηκα μια γυναίκα που άξιζε. Και που με περίμενε. Δεν σου το καταλογίζω, επειδή δεν την αρνήθηκα για σένα, ούτε για να παραμείνω πιστός στον πόνο μου. Την αρνήθηκα γιατί δεν είμαι άντρας πια. Δεν της άξιζε κάτι τέτοιο. Ηταν υπέροχος άνθρωπος για να την ευτελίσω έτσι. Δεν έχω ορμή. Δεν έχω ερωτισμό. Δεν έχω τίποτα κι ούτε θέλω να έχω ξανά. Το μόνο που θέλω είναι να κλαψομουνιπάσω εδώ μέχρι να μην έχει ούτε αυτό νόημα, να πιώ την ξεφτίλα της ανατομίας του πτώματος αυτού του έρωτα μέχρι τον πάτο, να σιχαθώ όσο πιο πολύ μπορώ το αφόρητα κοινότοπο ρούχο που ντύθηκε η σπανιότητά μας, να μην έχω πια τίποτα να πω, ώστε να αφεθώ να γεράσω ήσυχος, χωρίς κανείς να καταλαβαίνει τι συμβαίνει μέσα μου, να μεγαλώσω τα παιδιά μου, να γίνω παππούς και να έρθει η ώρα μου να φύγω. Αν προλάβω, να αφήσω μερικές σημειώσεις που η μόνη τους αξία θα είναι πως τις διάβασες –αν τις διαβάσεις ποτέ, αν τις διαβάσει κανείς ποτέ. Μπορείς άραγε να καταλάβεις; Στη συνέχεια θα σου θυμίσω πότε σε ερωτεύτηκα. Γαμημένα μάτια έχεις κυρά μου. Γαμημένα κι ανελέητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου