Μεταναστευτικά

"Ξέρετε, δεν πρέπει να προκαταλαμβάνουμε τη ζωή γιατί τελικά τα πράγματα που σκεφτομαστε παίρνουν σάρκα και οστά, γίνονται μια πραγματικότητα" Αντόνιο Ταμπούκι Από αυτή την οπτική, καθένας είναι δημιουργός του εαυτού του. Ετσι κι εγώ την προκατέλαβα εν μέρει τη ζωή μου έχοντας στη φαντασία μου αυτά που μου συμβαίνουν, περίπου όπως συμβαίνουν, προτού συμβούν. Σκεφτόμουν το Βερολίνο πριν εγκατασταθώ εδώ. Την ξενιτιά πριν τη βιώσω. Τα χαμόγελα των παιδιών προτού τα κερδίσω. Δεν τα φαντάστηκα βέβαια όλα, όπως κανείς χάρτης δεν μπορεί να συμπεριλάβει το σύνολο του χώρου που συνοψίζει. Δεν είχα υπολογίζει ας πούμε πως στη φαντασία δεν υπάρχει η καθυστέρηση των κονδυλίων της πεζής καθημερινότητας. Ή ότι δεν υπάρχει η όσφρηση και πως τα κινέζικα στικς στη ζωή χρησιμοποιούνται με πολλούς τρόπους. Μια γυναίκα ας πούμε, μπορεί να τα χρησιμοποιήσει για να δέσει τα μαλλιά της κότσο. Δεν είχα υπολογίσει ότι θα μπορούσα να φανταστώ μια άλλη καριέρα, τη γέννηση ενός ή δύο παιδιών, μια κόκκινη βάρκα κι ένα λιβάδι με μαργαρίτες, κι αυτά να γίνουν έτσι εξίσου πραγματικά με αυτά που ζω τώρα. Είχα εντοπίσει τη σκέψη μου κυρίως στη δημιουργία μιας καρριέρας εδώ, πιθανότατα επειδή μιλώ τα Γερμανικά εξίσου καλά με τα Ελληνικά αφού η μητέρα μου είναι γερμανίδα. Ισως τώρα που την βιώνω λοιπόν τη ζωή που ονειρεύτηκα, να μπορέσω να φανταστώ επιτέλους κι εσένα. Να ζήσουμε μαζί αγκαλιασμένοι ως τα βαθειά γεράματα χωρίς αρρώστιες, εγγόνια να παίζουν πετροπόλεμο, μια αγάπη απαλλαγμένη από το βάρος του χρόνου και τύχη, τύχη πολλή, τέτοια που να αθωώνει αυτούς που προκαταλαμβάνουν τη ζωή και τους κάνει να μην πληρώσουν το έγκλημα της δημιουργίας. Γιατί η δημιουργία είναι κι ένας μικρός φόνος ταυτόχρονα: Εμφανίζεται κάτι και πεθαίνει αυτό που θα υπήρχε χωρίς την εμφάνισή του. Ο κόσμος πριν, δεν είναι πια ίδιος με τον κόσμο μετά. Ποτέ ξανά δεν θα είναι ίδιος. Η τύχη λοιπόν, είναι αυτό που βοηθάει τον κόσμο πριν, να συμπορευτεί με τον κόσμο μετά χωρίς να συγκρουστούνε. Νομίζω πως μόνο οι άνθρωποι που δεν σκάβουν χαρακώματα μπορούν να ελπίζουν σε αυτήν. Γιαυτό και δεν φαντάστηκα καμιά γραμμή άμυνας όπως δημιουργούσα το μέλλον στο μυαλό μου πριν το ζήσω. Θα ήθελα όμως να ήξερα τι φανταζεσαι εσύ. Μερικές φορές αισθάνομαι πως είμαι κατασκεύασμα κάποιου που με ονειρεύεται, αλλά εσύ τι αισθάνεσαι; Εσύ, ναι εσύ που διαβάζεις και σκέφτεσαι πως αυτός που γράφει σου απευθύνεται, αναφέρεται σε εσέναν και σε κανέναν άλλον στη γή. Τι είσαι στην πραγματικότητα; Και ποιά είναι η πραγματικότητα; Αυτή που ζούμε όταν χωνόμαστε στις λέξεις των βιβλίων που αγαπάμε και οι σκέψεις ταξιδεύουν σε χιλιάδες εναλλακτικούς κόσμους; Εκείνη που ξεχνάμε ξυπνώντας από τα πιο αλλόκοτα όνειρα; Η σύσκεψη των 5.45; Το ταξίδι με το αυτοκίνητο στην Πράγα; Ο λαιμός που φωλιάζουμε; Μια σοφίτα στο Πότσνταμ; Μια αντίστοιχη σοφίτα στον Αγ.Στέφανο; Το θρόισμα των πεύκων και η λοξή βροχή; Ποιά αγκαλιά είναι δικιά μας, κι εμείς σε ποιά αγκαλιά είμαστε αληθινοί; Ρητορικές οι ερωτήσεις. Και οι σκέψεις ετούτες ανεπίδοτες. Χωρίς παραλήπτη. Γιατί αν νομίζεις πως παραλήπτης είσαι εσύ, θα σε ρωτήσω απλά: Ποιός είναι τότε αυτός που αποστέλει; Ποιός είμαι; Αυτό δεν κατόρθωσα να το φανταστώ ακόμα, συνεπώς το αφήνω σε εσένα. Αν δεν υπάρχει παραλήπτης, ίσως κι αυτές οι ανεπίδοτες επιστολές να κατορθώσουν να εκφραστούν πραγματικά ελεύθερα. Κι ίσως με αυτό τον τρόπο η ελευθερία της σκέψης να μην προκαταλάβει τη ζωή, μια που κι εμείς δεν είμαστε παρά καρικατούρες του εαυτού μας, μικρά και επιτηδευμένα αστεία ανθρωπάκια, που παίζουν με τις λέξεις. == Σημείωση: Το κείμενο αυτό έχει γραφτεί πριν απο περίπου 3 χρόνια. Μου το θύμισε και το ανέσυρα απο τον πάτο του χρονοντούλαπου ετούτο εδώ το πολύ καλό κείμενο του Ολντ Μπόι http://old-boy.blogspot.com/2007/12/blog-post_9190.html λόγω της προφανούς συγγενικότητας, παρά τη διαφορετική οπτική.