Το αθάνατο άλλοθι

H αθανασία του βρισκόταν στο μέλλον. Καβάλα στο βέλος του χρόνου, σε κάθε σημαδούρα πρωτοχρονιάς θυμόταν να θυμηθεί πως όσα εκτείνονταν στην ουρά του βέλους δε μπορούσαν πια να αλλάξουν, μπορούσαν όμως να αποτελούν μια πραγματικότητα διανοητική όσος χρόνος κι αν περνούσε. Ολα είναι μια κατάσταση μυαλού δε λέμε; Ιδίως η αθανασία. (Για να λέμε την αλήθεια, ο χρόνος δεν περνάει. Ο χρόνος είναι εκεί, όπως και οι διαστάσεις του χώρου. Εμείς περνάμε από το χρόνο πάντα προς την ίδια κατεύθυνση. Τον διαβαίνουμε, όπως ακριβώς διαβαίνουμε τα μέτρα που χωρίζουν το σαλόνι από το κρεββάτι και προς την ίδια κατεύθυνση πάντα, όπως καταδυόμαστε στα βάθη που χωρίζουν τις ζωές μας) Για να γίνεις αθάνατος χρειάζεται οι πράξεις σου, οι παραλείψεις σου, τα λόγια σου και η επιρροή σου στις ζωές των άλλων να αφήσουν ίχνη τόσο βαθειά, που ακόμα κι όταν εσύ θα εξαφανιστείς εκείνα να δείχνουν πως πέρασες. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, αθάνατος γίνεται ο βιαστής ενός ανήλικου όσο κι ο αληθινός του δάσκαλος. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, αυτός που σου δίνει το μοναδικό χαστούκι της ζωής σου μένει εξίσου αθάνατος με εκείνον που σου δίνει το μοναδικό φιλί.Κι αυτός που χαράζει τη σκέψη σου δεν ξεχνιέται ποτέ. (Οι περισσότεροι, εδώ που τα λέμε, είμαστε τυχεροί που γκρινιάζουν για την έλλειψη απόλυτης χαράς. Περισσότερα τα φιλιά από τα χαστούκια μας. Περισσότεροι οι γελαστοί αθάνατοί μας από τους μίζερους.) Παραμονή μιας ακόμα πρωτοχρονιάς, σκεφτόταν ότι ολόκληρη η αθανασία του βρισκόταν στο μέλλον. Αν πέθαινε τώρα δε θα γινόταν αθάνατος πραγματικά. Σε μια γενιά, τη δικιά του γενιά, θα είχε ξεχαστεί απ’ όλους και ο άνεμος θα είχε εξαφανίσει οριστικά το πέρασμά του από τη γη. Οταν θα πέθαινε η μανα του, η γυναίκα του και δυό-τρεις ακόμα φίλοι και φίλες, θα πέθαινε κι εκείνος. Οριστικά. Ο μόνος τρόπος για να περάσει το βέλος του χρόνου καβάλα στην αθανασία του, ήταν να κατορθώσει να μείνει αθάνατος σε περισσότερες γενιές. Αθάνατος είναι ο Πλάτων, αλλά αθάνατος είναι κι ο παππούς εκείνος που το παρατσούκλι του έγινε το όνομά σου, αθάνατος είναι κι εκείνος ο πρόγονος που στους δύσκολους καιρούς έπραξε κάτι ηρωικό, η ακόμα κι εφιαλτικό –μόνο που τότε την αθανασία του την κρύβεις. Αθάνατη είναι η μνήμη. Ομως δεν ήταν μεγάλος καλλιτέχνης, πολιτικός, αθλητής, δεν ήταν καν ένας Τσόμσκι της καθημερινοτητας, ένας Ζορμπάς των σαλονιών, μια αξιοπρεπής αντίφαση, ώστε το στίγμα του (μαζί με τη ματαιοδοξία του) να διαιωνιστούν. Δεν ένοιωθε πως θα μπορούσε να κερδίσει την αθανασία με κάποιο επίτευγμα, όπως τον παρακινούσε το ρομπότ στη διαφήμιση. (Με την ευκαιρία, έβαλε κι ένα ουισκάκι) Για να γίνει αθάνατος θα έπρεπε να μεγαλώσει τα παιδιά του και να αντέξει ώσπου να γεννηθούν ίσως τα εγγόνια του. Για να μεγαλώσει τα παιδιά του όμως, θα έπρεπε να θέλει να το κάνει. Για να θέλει να το κάνει θα έπρεπε να θέλει να ζει. Για να θέλει να ζει, θα έπρεπε να νοιώθει μια χαρά στη ζωή. Και πέρα από τα παιδιά του, εδώ και καιρό δεν την ένοιωθε. Τότε διερωτήθηκε γιατί δε μπορούσε να νοιώσει χαρά. Πραγματική χαρά. Αυθεντική. Απο εκείνη που σε κάνει να χοροπηδήξεις στη λακκούβα της βροχής. Και η απάντηση που έλαβε στην οθόνη του υπολογιτή όπου διατύπωνε το ερώτημα (πολλοί δεν γνωρίζουν ότι ένα απο τα χαρακτηριστικά του καινούργιου γουόρντ είναι ότι τη στιγμή που πλητρολογείς την ερώτηση ο αυτόματος απαντητής καταγράφει την απάντηση) ήταν προστακτική: -Σταμάτα να κατασκευάζεις μνήμες. Ετσι του μίλησε ο Αμπουλάφια (συγχωρήστε του την απουσία ευρηματικότητας στην ονοματοδοσία του υπολογιστή του, φανταστείτε πως τη σκύλα του την ονόμασε Μπόνι το δε πέος του βαφτιζόταν κατά καιρούς και μέ άλλο όνομα, πεισματικά θέμα της νονάς αυτό κι έτσι ο ίδιος χαιδευτικά και κατ' ιδίαν το αποκαλούσε πολυώνυμο) Τα δάχτυλά του διατύπωσαν την επόμενη αντίρρηση: -Πως είναι δυνατόν να ζήσει κανείς αν δεν κατασκευάζει μνήμες; Τότε η οθόνη άστραψε και βρόντηξε. -Ε τότε φρόντισε να επινοείς τις όμορφες μνήμες. Οι προφητείες που θα εκπληρώσεις να είναι χρωματιστές και φουρφουλωτές με πολλά στρας σαν τα κόκκινα παπούτσια της κόρης σου. Επινόησε τη χαρά σου αντί να διηγείσαι τη θλίψη σου στον εαυτό σου. Σταμάτησε να γράφει. Φαντάστηκε εναν βραχόκηπο με καταρράκτη που καταλήγει σε λιμνούλα με νούφαρα, 5-6 τίνγκι μπελ (όλες γκομενάρες) το λόττο, αγκαλιές παιδιά γκαζόν κωλοτούμπες και...Προσπάθησε να φανταστεί 5-6 ρωσσίδες. Τίποτα. Φαντάστηκε ένα γέλιο της. Εδω ξανακοίταξε την οθόνη. Ενα γέλιο της... Πόσο του είχε λείψει εκείνο το γέλιο... Νάτο! Οπως έπαιρνε χρησμούς απο τα βιβλία, τώρα θα έπαιρνε απο τον υπολογιστή. Πάτησε το κουμπί που εντοπίζι το βέλος του ποντικιού στην οθόνη. Ηταν ξεχασμένο στη μπάρα του γουόρντ, ακριβώς στο «χελπ» Πάτησε. Χωρίς να το καταλάβει, ο κέρσορας πήγε πάνω στο Detect and repair. Το πάτησε. «Θα εντοπίσει και θα επιδιορθώσει αυτόματα τα λάθη...», τον πληροφόρησε ο γουόρντ. Αστραπή. Φλασιά στο θολωμένο μυαλό του. Ο γουόρντ μπορεί να ταξιδέψει στο χρόνο! Detect and repair. De-tect and re-pair!!! Το μυαλό του άρχισε να δουλεύει τρέχοντας. Εντόπιζε, εντόπιζε, εντόπιζε... ναι ναι, έφταιγε αυτό...Κι αυτό...Κι αυτό... Σε λίγη ώρα είχε εντοπίσει και περιγράψει το πρόβλημα. Ριπέρ; Τώρα είχε τη λύση. Με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά ήξερε τώρα, χάρη στις νέες δυνατότητες του γουόρντ (μπράβο κ.Γκέιτς) πως να γίνει αθάνατος και πως να στείλει μια χρονοκάψουλα να διορθώσει τα λάθη του. Αυτα τα δυό συνδέονταν πάντα, πως δεν το έβλεπε τόσο καιρό; Και γιατί δεν ήταν καλλιτέχνης; Τι γεννάει την τέχνη αν όχι η απουσία του γέλιου, εκείνου του γέλιου; Και τότε θυμήθηκε τη φράση εκείνου του γλύπτη: "Η αφροδίτη υπήρχε πάντα μέσα στο βράχο, εγώ απλά την απελευθέρωσα". Αρα η τέχνη΄, εαν υπήρχε, πάντα υπήρχε μέσα του, και η απουσία του γέλιου την ξεγεννούσε, να γιατί δε χαιρόταν, γιατί ένοιωθε τις ωδίνες και... Ανακουφίστηκε, πήρε βαθειά ανάσα, σκέπασε τα παιδιά, έβαλε καινούργιο ποτό, επέστρεψε στον υπολογιστή κι άνοιξε νέο, λευκό φύλλο εργασίας. Κάθισε να το κοιτάει, άναψε τσιγάρο (εορταστικό, με λίγη καλαματιανή μέσα) και σκέφτηκε ότι οι επέτειοι του χρόνου είναι πολύ καλές, επειδή συμβαίνουν κάτι τέτοια απροσδόκητα που σου ανοίγουν τα μάτια. Τώρα που έλυσε το μικροπρόβλημα της αθανασίας του, είχε να αντιμετωπίσει το πραγματικό, το βαθύτερο πρόβλημα. Βαριόταν! Αποφάσισε να αναβάλει για του χρόνου.

:)

Καλή χρονιά σε όλους.