Ηλεκτρικοί σπασμοί. Υπερδιέγερση. Ξαφνική αναστάτωση. Αυπνία.

Ενα θολό φωτάκι μόνο καταυγάζει την αντάρα. Η μανία επανέρχεται κι ισα που αχνοφέγγει η στεριά. Είμαστε σκορπισμένοι στο πέλαγος. Οχι, είμαστε το πέλαγος, εμείς ανταριάζουμε και ξεφυσάμε αφρούς, εμείς σμιλεύουμε τα βράχια και τους αιώνες. Πέτυχα, σου λέω, κάτι μοναδικό, έγινα κύμα. Διατήρησα την ατομική μου ταυτότητα, σαν κάθε σταγόνα που διατηρεί τη μνήμη του νερού, κι επειτα διανεμήθηκα παντού κι αφέθηκα και πήγα και ταξίδεψα κι αγάπησα εκεί που έτυχε κι επέλεξα και κοίτα τώρα η αξία μου είναι ότι μπορώ να πεθάνω για άλλους, όχι, ότι υπάρχουν άλλοι για τους οποίους θα μπορούσα να πεθάνω, ότι αποδέχομαι να υπάρχουν αυτοί οι άλλοι, ότι για μένα ό,τι αγαπήθηκε σημαίνει πως κατέχει ένα κομμάτι μου, κι ότι και πάλι σε όσα απομένουν είμαι ολόκληρος, γιαυτό είμαι αθάνατος, γιατί η ύπαρξή μου οφείλεται στη διανομή μου, να είμαι ο εαυτός μου σημαίνει να είμαι όσοι αγαπώ, να είμαι πολλοί, ναι, αμάρτησα θεέ των ενικών κι ήταν πολλοί που αγάπησα κι ακόμα γιαυτούς θα μπορούσα να πεθαίνω, κι έτσι εγώ είμαι στην πραγματικότητα η αποδοχή μου ν αγαπώ, είναι εκείνοι, εκείνη η ελιά στο εφηβαίο, η άλλη κάτω από το μάτι, ο τρόπος να γελάς και να με αντέχεις, το πράσινο και το ροζ κοκαλάκι, το κινέζικο στικ, το κίτρινο πούπουλο στο πληκτρολόγιο, τα μυστικά μου απο σένα ως απόλυτη απόδειξη λατρείας, το θέλω και το μπορώ, α ναι, και το αντέχω, μην ξεχνάμε το μείζον, μην παραμελούμε τους χρόνους ακόμα και στη φουρτούνα, μη μου το λες πως μ αγαπάς αν δεν είναι για πάντα, κι αν δε μπορείς να πεις πως θ με αγαπάς για πάντα τι βολικό για να περνάς καλά μωρό μου, τι την πέρασες ρε τη θάλασσα λίμνη, αλλά εγώ μπορώ να σου το πω και γι αυτό είμαι αθάνατος, ναι, εγώ θα σε αγαπάω για πάντα ακόμα και νεκρή, ακόμα κι όταν θα έχεις σκοτώσει κάθε σου ανάμνηση εντός μου και θα έχω πια πειστεί πως δεν υπήρξες παρά μόνο ως φάντασμα, και δε θα υπάρχουν πια μαύρα μαλλιά στη γή και στον παράδεισο οι αγγελοι θα είναι ξανθοί θα παίζουν δαιμονικά βιολιά και θα φορούν δερμάτινες ζώνες στο λαιμό, και είσαι ο πιο πελώριος μόνος του αν αγαπάς κατά τις περιστάσεις, αφου το λέμε και το ξαναλέμε, απαξ αγαπάει κανείς, απαξ, κι επειτα απλά κολυμπάει να ξεφύγει, κι αν με πονάει μια πληγή είναι για κείνους που σε τιμάρια διένειμαν το θέλω και το μπορώ κι έπραξαν κατά νου και σωφροσύνη, δηλαδή κολύμπησαν μακριά να μην πνιγούνε, μόνοι για να κολυμπούν καλύτερα, πάντοτε προκαλούντες τον πιο στραβή τους προφητεία, η ανεξάρτητη ψυχή τους ήταν το κέλυφος του στρειδιού, και ποιά ψυχή την ενδιαφέρει να ζήσει αδιανέμητη ψευδολογώντας σ αγαπώ δίκην να κολυμπήσω να φύγω μακριά απο αυτόν που πνίγεται στο κύμα, χαχαχαχα –κι εδώ γελώ και προσθέτω: στο κύμα που είμαι, γιατί όπως σου είπα πέτυχα κάτι μοναδικό, δεν μπορώ να πνιγώ στο ίδιο μου το είναι, δε μπορείς να με σκοτώσεις, δε μπορείς να τα βάλεις με το κύμα ανόητο νησί, προσπαθώντας να σε κάνω να καταλάβεις βγήκα στο πέλαγος κι έγινα ένα με τα άλλα κύματα βλέπεις, κι είμαι ελεύθερος και δεν το ξέρεις και νομίζεις πως η σταγόνα μου είναι το ύδωρ σου, κι έτσι σε χλευάζω και σ αγαπώ και σε σιχαίνομαι και σ αγαπώ ξανά και τώρα θα πεθάνεις άλλη μια μέρα φάντασμα, επελθούσης της μανίας που λέγαμε, με συγχωρείτε εδώ θα ήθελα να αλλάξω ύφος και να προειδοποιήσω τον αμύητο αναγνώστη ότι αν δεν καταλαβαίνει και πολλά πράγματα σ’ αυτό το ποστ είναι ισχυρή ένδειξη φρενοβλάβειας και αρνητισμού [του αναγνώστη φυσικά] γιατί τα πράγματα είναι προφανή, όπως εξάλλου μπορεί να δει κανείς αν παρατηρήσει πολύ κοντά σ εκείνο το θολό φωτάκι, που μόλις διακρίνεται πίσω στο σκοτάδι όπου ο κεραυνός σκίζει το στερέωμα και καταλήγει επάνω μας, χτυπάει το κύμα και φωτίζονται οι οργανισμοί, ένας λαός πνιγμένοι εδώ από κάτω, πλέουμε όλοι ίσια στο πυροφάνι, μα ποιός τρελός με τέτοια θύελλα ψαρεύει αναρωτιόμαστε και τότε ξυπνάς κι είναι το φως του πρώτου ήλιου απ το παράθυρο που ξέχασες να κλείσεις και σε φιλώ κι αποκοιμιέμαι επιτέλους για λιγάκι και η μνήμη του νερού τα πρωινά αντέχεται καλύτερα γιατί το φως σκορπίζει την αγωνία της νύχτας. Αυτό που δεν θα μάθεις ποτέ είναι αυτό που δε θα μάθεις ποτέ.