>> Η διάρροια εκείνης της νύχτας ήταν το πρώτο από τη σειρά εκδήλωσης φαινομένων της καλής μου τύχης που μου έσωσαν τη ζωή, συνεπώς και τη δική σου. Ήταν περίπου 3 χρόνια πριν γεννηθείς. Ξέρω πως δεν ακούγεται διόλου ηρωικό να χρωστάς τη ζωή σου στις κενώσεις σου, όμως να που ακόμα και οι δύσοσμες τούτες αποφορές, αποκτούν σε κάποιες αναπάντεχες όσο και σπάνιες στιγμές μια αξία ανώτερη κι από τη λάμψη του χρυσού. Ηταν περασμένα μεσάνυχτα, όταν με κόπο άφησα για ακόμα μια φορά το κρεβάτι εξαιτίας των εντερικών μου διαταραχών. Πρέπει να ήταν η τέταρτη ή πέμπτη φορά που σηκωνόμουν εκείνη τη νύχτα, γι αυτό είχα ξαπλώσει με το παντελόνι. Ταυτόχρονα με βασάνιζε από το μεσημέρι μεγάλη αδυναμία κι ένας όχι ιδιαίτερα υψηλός, αλλά εξαντλητικός πυρετός. Τα κόκκαλά μου πονούσαν κι ένοιωθα αναγούλες και μεγάλη δυσφορία. Το λάβδανο που μου έδωσε ο νοσοκόμος στο υγειονομείο δεν με είχε ωφελήσει. Ετσι ζήτησα να ανταλλάξω την εσπερινή μου βάρδια μου στο διοικητήριο με τον Βενσάν κι εκείνος, φίλος από τους λίγους, που μαζί είχαμε καταπλεύσει σ' αυτο το ελληνικό νησί μόλις τρείς μέρες πριν έπειτα από μακρύ μπάρκο από τη Μασσαλία, το δέχτηκε αδιαμαρτύρητα. Αχ, ο καλός μου Βενσάν, που να το γνώριζε πως η αλληλέγγυα καλοσύνη του θα αποδεικνυόταν πολύ σύντομα μοιραία για εκείνον. Φόρεσα με κόπο τις μπότες μου και σκέπασα τους ώμους με το αμπέχωνο καθώς ένοιωθα ρίγη, παρότι ο καιρός ήταν γλυκός κι η νύχτα ζεστή, χωρίς μεγάλη υγρασία. Από συνήθειο που με ακολουθεί από παιδί, είχα πάντοτε περασμένο στη ζώνη μου ένα μικρό εγχειρίδιο. Μέχρι τότε μου είχε χρησιμέψει μονάχα σε σκαλίσματα και διάφορες εργασίες στο πλοίο και τη στεριά, αλλά έμελε σύντομα να αποδειχτεί το μόνο μου όπλο. Η τουαλέτα ήταν περίπου 50 βήματα από την είσοδο της παλιάς σιταποθήκης, την οποία η φρουρά είχε εδώ και κάμποσο καιρό μετατρέψει σε πρόχειρο στρατώνα επειδή ήταν πιο βολική από τον παλιό, μια που βρισκόταν πλάι στο αρχοντικό που στέγαζε το διοικητήριο από τη μια πλευρά, και στη δογάνα* [*τελωνείο] από την άλλη. Και τα τρια κτίρια βρίσκονταν στο λιμάνι, λίγες δεκάδες μέτρα νότια από το νησάκι απέναντι που αν θυμάμαι καλά το ΄λεγαν Αγιο Νικόλαο, με το μισογκρεμισμένο του κάστρο. Τα κανόνια του ωστόσο τα γυάλιζαν κάθε βδομάδα όπως είχαμε μάθει με το που φτάσαμε και μάλιστα την επομένη ήταν η σειρά μας να τα φροντίσουμε. Τα κανόνια αυτά είχαν πάμπολλες φορές σώσει το νησί από τους πειρατές και τις σποραδικές απερίσκεπτες επιδείξεις θράσους των Αγγλων. Οι Τούρκοι που έδρευαν απέναντι, στην ηπειρωτική χώρα, εκείνη την εποχή τουλάχιστον, όπως μας μας είχε ενημερώσει ο υπολοχαγός στην αναφορά μόλις έφτασε το απόσπασμά μας, ήταν νηφάλιοι και δεν ενοχλούσαν. Μπροστά μας, στο σημείο που τέλειωνε η ακτή του Αγίου Νικολάου, ήταν δεμένη και μια μεγάλη γαλιώτα που είχε ξεμείνει απο τους Βενετούς εδώ και πάρα πολλά χρόνια όπως έμαθα. Το σκαρί της ήταν πια πολύ ταλαιπωρημένο για να σαλπάρει, τα υγρά αμπάρια της όμως χρησίμευαν ακόμα για κάτεργο και τα κανόνια της για υποστήριξη του κάστρου και της νότιας εισόδου του μικρού καναλιού που οδηγούσε στο λιμάνι. Ο καθαρός θαλασσινός αέρας που με χτύπησε σαν βγήκα από τον βρωμερό μας θάλαμο, επέτεινε την επείγουσα φύση της ανάγκης μου. Τρέχοντας πια, ίσα που πρόφτασα να μπω στο αφοδευτήριο και να κατεβάσω το παντελόνι. Ανακουφίστηκα στο ρυθμό που έδινε ο γρύλος από κάποιο κοντινό λιόδεντρο, απο τα χιλιάδες που υπήρχαν σε τούτο το νησί κι έφταναν μέχρι το κύμα. Τότε έπεσε η πρώτη τουφεκιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου