Η επανάσταση της σιωπής

Είναι φορές που οι σκέψεις δεν πειθαρχούν στις λέξεις.

Νομίζεις πως αν καθίσεις μπροστά στο τετράδιο (τώρα στον υπολογιστή) θα βγουν όλες πειθήνιες και θα συνταχθούν, θα στοιχίζονται φρόνιμα η μια πίσω απ την άλλη, κι όλες μαζί θα αποδώσουν το υψηλόν-νομίζεις-νόημα που περικλείεται στις σκέψεις σου. Και τρως τα μούτρα σου. Όσο οι λέξεις κατέρχονται κι εμφανίζονται μπροστά σου, συνειδητοποιείς πως δεν υπάρχει κανένα νόημα, πόσο μάλλον εκείνο το «υψηλόν».
Είναι η επανάσταση της σιωπής.
Όσο κι αν δεν πιστεύεις στη σιωπή, όσο κι αν ξέρεις καλά πως σπάνια υποκρύπτει κατανόηση και συνηθέστερα σημαίνει αδυναμία και παραίτηση, αυτές τις στιγμές της επανάστασής της δεν μπορείς να τις πολεμήσεις. Το βλέπεις στις λέξεις σου, που λένε τελείως διαφορετικά πράγματα από αυτά που λένε οι σκέψεις σου.

Οι σκέψεις αρνούνται να τυποποιηθούν, να βγουν από το κεφάλι, να εκφραστούν. Πόσο μάλλον να τις επικοινωνήσεις. Κι έτσι μιλάς γι αυτή τη δυσχέρεια, όχι για τις ίδιες. Εκείνες επιλέγουν το ανέκφραστο για να παραμείνουν δικές σου, φοβούνται πως αν εκτεθούν στον κόσμο θα πεθάνουν, ναι, φοβούνται το θάνατο μερικές φορές οι σκέψεις και φωλιάζουν, κλείνουν τα μάτια και προσεύχονται να υπήρχε κάτι να προσευχηθούν, γίνονται ικέτιδες, ντροπιασμένες ζητιάνες, σημαδεμένοι φορείς της επανάληψης και της εμμονής, αρρωσταίνουν και ψάχνουν το φάρμακο στο ανείπωτο.

Κι εσύ κάνεις γκλουπ και τις καταπίνεις, φτύνοντας γραμματική και συντακτικό, παράγεις ήχους και σημεία που σχηματίζουν νέα νοήματα, αλλά κανένα δεν τις περιέχει.
Και τότε εύχεσαι αυτή η επανάσταση να μη σου φέρει Ροβεσπιέρους. Σιωπηλά.