Το Σύνταγμα της Ηδονής

"Αυτός που ξεριζώνει την καρδιά του από το στήθος τη νύχτα και τη στροβιλίζει ψηλά, δεν αστοχεί, λιθοβολεί τον λίθο, γι αυτόν σημαίνει το αίμα στο ρολόι, αυτόν χτυπάει ο χρόνος κι απομακρύνει την ώρα του μέσα απ' το χέρι. Μπορεί να παίζει με ομορφότερες σφαίρες και να μιλά για σένα και για μένα" Πάουλ Τσέλαν Καθένας είναι κι ένα βιβλίο.Οσο πιο ταλαιπωρημένο το βιβλίο, τόσο πιο πολύ έχει ζήσει. Οσες περισσότερες οι υπογραμμίσεις και τσακισμένα τα φύλλα του, τόσο πιο ενδιαφέρουσα η ζωή του. Σε λίγα λεπτά θα αποσύρετε το βλεμμα απο το κείμενο αυτό και τότε θα μπείτε ξανά στην πραγματικότητα. Κάντε ενα πείραμα. Σκεφτείτε πως είστε ο πρωταγωνιστής του βιβλίου σας και κάποιος αναγνώστης σας διαβάζει. Αγωνιά για τη συνέχεια, διερωτάται, εαν το βιβλίο σας είναι επιτυχημένο, ποιός απο τους δυό σας στο τέλος επινοεί τον άλλον. Εσείς φαντάζεστε τον αναγνώστη, ή εκείνος εσάς; [1]Μήπως όταν κοιμηθεί θα ξυπνήσετε; Μήπως αυτή είναι η μοίρα σας, να ξυπνάει ο ένας όταν κοιμηθεί ο άλλος και μαζί να ονειρεύεστε ο ένας τη ζωή του αλλουνού; [2] Η μήπως μοίρα σας είναι, όπως ο Ισμαήλ, να κυνηγάτε έναν γιγάντιο Λεβιάθαν αλλά εσάς να σας κυνηγάει ένας σκληρός καπετάνιος Ασαφ; [3] Η ζωή στο βιβλίο είναι ταυτόχρονα προγραμματισμένη και άναρχη. Ο αναγνώστης προσπαθεί να φανταστεί τι θα γίνει παρακάτω, να αποκωδικοποιήσει τα μυστικά, και μερικές φορές το καταφέρνει προτού διαβάσει την επόμενη παράγραφο, να μαντέψει σωστά τι θα γίνει. Αν όμως εσείς, ο πρωταγωνιστής, γνωρίζετε απο κώδικες, παρότι επίσης σας αρέσει να φαντάζεστε το μέλλον σας, γνωρίζετε ότι το μελλον έρχεται ανάπαντεχα. Διατηρείτε την αυτενέργεια και, παρότι αλλος σας γράφει, λειτουργείτε σα να είστε αυτεξούσιοι στον κόσμο αυτόν, ξέρετε για την τύχη όσα και τον μεγάλο συγγραφέα, αν όχι περισσότερα. Το βιβλίο σας χωρίζεται σε 3 κεφάλαια. Φανταστείτε τα: Εξερεύνηση, Κατάκτηση, Αναζήτηση. Στην αρχή ο πρωταγωνιστής εξερευνά τον κόσμο γύρω του, τους κατοίκους και τους νόμους του. Μαθαίνει να ονομάζει τα πράγματα και να κάνει λάθη, κατανοώντας πως ό,τι ονοματίζεις υπάρχει. [4] Μαθαίνει να χρησιμοποιεί τις αισθήσεις και τη διάνοια. Μαθαίνει να ελλίσσεται, μαθαίνει να μαθαίνει και να φτιάχνει σκαλοπάτια στο χρόνο, να ποθεί πράγματα και να προσπαθεί να τα κατακτήσει. Γνωρίζουμε τους φίλους του, τους ανθρώπους του, τους εχθρούς του, τον τρόπο ζωής του. Γνωρίζουμε τους διαβόλους που τον κυνηγούν, εμφανιζόμενοι σαν περαστικοί τη νύχτα σε μια πλατεία με λίμνη, με τη συνοδεία ενός πελώριου γάτου και μιας γυμνής κοπέλας. [5] Γνωρίζουμε τους ερωτες του, τον βλεπουμε να ακροβατεί στο Τούνελ, μετέωρος απο σκέψεις και διλλήμματα. [6] Στο δεύτερο κεφάλαιο κατακτά τις κορυφές του. Πετυχαίνει τους στόχους του. Ναι, το βιβλίο σας ως τώρα είναι ένα ευχάριστο βιβλίο. Ομως εσείς ξερετε, μηδένα προ του τελους. Ο αναγνώστης δεν το ξέρει ακόμα, διαβάζει. Ο πρωταγωνιστής, μεθυσμένος απο τη ζωή, πληρώνει τα λάθη του, αντιλαμβάνεται τη θνητότητά του, χάνει τις απολυτότητές του, μαλακώνει. Τον έχει βοηθήσει σε αυτό ενας κάποιος Μαιτρ Φρενχόφερ, που τον ζωγράφισε όμορφα. Αλλα ήταν τελειομανής και τώρα πασχίζει να ξεφύγει απο την μουτζούρα. [7] Μαλακωσε γιατί με το στόμα γεμάτο χώμα κατάλαβε αυτό που συνδέει εκείνους που κυνηγούν με τους κυνηγημένους. [8] Γιατί στη οκτάπυργη μεσαιωνική βιβλιοθήκη του ανακάλυψε πως παρόλο το μυστήριο, η πραγματεία του Αριστοτέλη για το γέλιο τον έκανε να χαρεί. [9] Ο αναγνώστης ετοιμάζεται όμως να κλείσει το βιβλίο. Αυτά, τα ξέρει. Ενα ενδιαφέρον βιβλίο πρέπει να μιλάει και γι αυτά που δεν ξέρουμε. Το τρίτο κεφάλαιο λέγεται αναζήτηση. Εδώ ο πρωταγωνιστής συνειδητοποιεί τη ζωή ως παράσταση. Συνειδητοποιεί ότι είναι αρμόδιος να την κάνει ενδιαφέρουσα. [10] Οτι αν υπάρχει κάποιος που τον διαβάζει, το ίδιο κι εκείνος διαβάζει τα βιβλία άλλων.[11] Επίσης, ενώ έχει επιτύχει τους σκοπούς του κάτι μέσα του σαπίζει οχι επειδή έχει μειωθεί η συχνότητα της σεξουαλικής του ζωής, αλλά γιατί έχει επίγνωση πως κάθε σεξουαλικότητα είναι κατ αρχήν εγκεφαλικό ζήτημα. Οτι η πραγματική ανάγκη, όπως κάθε όνειρο μας λέει αν τα όνειρα είναι η βασιλική οδός για το υποσυνείδητο, [12] είναι η γοητεία του κόσμου, το να μάθει να σαστίζει σαν παιδί ξανά, ο στίλβων άξονας του ποδηλάτου ν αστράφτει στον ήλιο [13] κι αυτό μέσα του να δημιουργεί ποιητικές σκηνές, το μελάνι να μυρίζει ιδρώτα (η μήπως ο ιδρώτας μελάνι; Διερωτάται εδώ ο αναγνώστης[14]) και το συνταίριασμα να πυρπολεί την ψυχή. Σαπίζει, γιατί αν η κατάκτηση επιτεύχθηκε, τι αλλο μένει για να αναζητήσει η φύση του ανθρώπου [15] που δε λέει να αναπαυτεί σε μια πολυθρόνα αγκαλιά με το τηλεκοντρόλ; Αν όλα είναι όμορφα, όλα τετελεσμένα, ποιό είναι το νόημα του βιβλίου εκτός απο το τελος του παραμυθιού και περάσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα, εκτός απο την αναπαραγωγή μιας χωρίς νόημα διαδικασίας που λέγεται ζωή; Αν το νόημα είναι μόνο η κατάκτηση, αν ό,τι αποκωδικοποιείται πεθαίνει [16], ποιος έβαλε αυτό το φάντασμα μέσα στη μηχανή; [17]Υπάρχουν αναπληρώτριες μούσες, ή έστω ωρομίσθιες;[..] Και τι είναι η πράξη της δημιουργίας, [18]αν όχι ένας εμετός, ενα ξέρασμα του Ιανού που βρίσκεται μέσα μας, σε θέα δημόσια;[19]Στο τελευταίο αυτό κεφάλαιο, ο πρωταγωνιστής συνειδητοποιεί ότι η σκηνοθεσία και οι ερμηνείες κάνουν την παράσταση καλή. Οτι το νόημα -α, το υψηλόν νόημα!- είναι ανέφικτο για τα μεγέθη της σκέψης του, όπως είναι ανέφικτο σε ένα τρίγωνο που ζει σε δυό διαστάσεις να κατανοήσει ενα τρισδιάστατο κόσμο. [20]Οτι μονάχα συνειρμικά, μονάχα έμμεσα, μονάχα κλείνοντας τα μάτια και παραμερίζοντας τη λογική, αλλά κι εφόσον στη ζωή του έχει λίγο βγάλει τις τσίμπλες απο τα μάτια του, μπορεί κανείς να προσεγγίζει τα απώτατα σύνορα του νοήματος. Τότε αναλαμβάνει την ευθύνη (αλλιώς δε θα ήταν πρωταγωνιστής εξάλλου, αλλα κομπάρσος στο βιβλίο του) να κάνει αυτή την παράσταση να μην ξεχωρίζει απο την πραγματικότητα. Να την κάνει όμορφη. Δεν ξεχωρίζει απο την πραγματικότητα, αυτό που είναι πραγματικότητα. Ομως το ροζ συννεφάκι που κατασκευάζει για ντεκόρ λειτουργεί μαγικά για τους άλλους, ποτέ για τον ίδιον. Ο ίδιος αντλεί την ευτυχία της αναζήτησης μέσα απο τη δημιουργία και τη συντήρησή του, και κυρίως μέσα από την ευτυχία των θεατών. Ο θεατής, ο αναγνώστης πρέπει να μαγευτεί. Α, όμορφη παράσταση! να πει και να χειροκροτήσει θερμά όταν έρθει η ώρα του επιλόγου. Ο θεατής, για όσο διαρκεί η παράσταση, να έχει ξεχαστεί μέσα της κι ο κόσμος τριγύρω να μην υπάρχει. Να εκβάλουν οι Ασασίνοι από τον πύργο του Γέρου [21]κι ο αναγνώστης να ανατριχιάζει απο φόβο. Να πεθαίνει ο Τριστάνος [22]κι ο αναγνώστης να του αφήνει αντί λουλούδια δυό μαύρες ελιές. Τότε ευτυχεί ο σκηνοθέτης κι ο θεατρίνος, μέσα απο τον αλλον, ποτέ μονάχος του με τον Παρασκευά του.[23] Γιαυτό εκείνος που κατασκευάζει τις παραστάσεις ξέρει πως η ευτυχία του είναι μια καλοσκηνοθετημένη παράσταση από άλλον. Οχι ένα Ολόνιο, ένα Αλλόνιο.[24]Ο επίλογος του βιβλίου σας, εχει την αναμέτρηση με το φάντασμα στη μηχανή σας. Οποιο κι αν είναι αυτό. Το έργο πρέπει να κορυφωθεί. Ετσι δεν είναι; Αρχή, μέση, τέλος. Ομως στο χέρι σας είναι εκείνη τη στιγμή να στείλετε ένα γραπτό μήνυμα σε ένα κινητό εξαιτίας του οποίου ο κόσμος θα καταστραφεί σε μια μεγάλη εκρηξη,[25] ή να ανατρέψετε τη συνήθη διαδικασία, αρχή, μέση, τέλος, [26]όπως οι μεταμοντέρνοι. Να κάνετε ασκήσεις ύφους πάνω στην αλήθεια,[27] για να δείτε πως ακόμα και μια αν ήταν, αν λχ η Ζαζί μπήκε στο μετρό, [28]μπορείτε να την περιγράψετε αυτή την είσοδο με άπειρους τρόπους. Να ξαφνιάσετε τον αναγνώστη σας. Να τον κάνετε να μην σας αποκωδικοποιήσει μέχρι την τελευταία σελίδα, να βασανίζεται μέσα του από τα νοήματά σας καιρό αφού κλείσει το βιβλίο σας. Γιατί;Μα γιατί έτσι λειτουργούν οι αναγνώστες. Εμπιστεύονται την ιστορία, όχι τον συγγραφέα. [29]Κάτι που τον αναγκάζει να εφευρίσκει το προσωπικό του Σύνταγμα της Hδονής.[30] Θα αποδειχθεί ικανός άν τούτο το προσωπικό καταστατικό βιωθεί μια μέρα κι απο εσένα.Που είναι η αγάπη σε όλα αυτά;Μύρισε τη στο το βιβλίο που αγαπάς Εκεί θα τη βρεις πιο ατόφια από τη μυρωδιά στο λαιμό της γυναίκας που αγαπας, γιατί εκεί συμπυκνωμένη βρίσκεται ολόκληρη η αγαπη, όπως κι όλες οι γυναίκες συμπιλημένες σε μια. Πρόσεξε μόνο: αν το βιβλίο μυρίζει άρωμα, εχεις μαλλον εξαπατηθεί. Μια γυναίκα το αρωμάτισε και δε διαβάζεις πια το ίδιο το βιβλίο, αλλά εκείνην, δια μέσου. Πρόσεξε καλά μην αγαπήσεις φαντάσματα.Εδώ τελειώνει η αναγνωση. Σηκώστε τα μάτια και κοιτάξτε τριγύρω.Για μια στιγμή σας φάνηκε πως κάπου υπάρχει κρυμμένος ένας καθρέφτης;Μην τρομάζετε, είναι παραμορφωτικός. Μπορείτε να συνεχίσετε την δουλειά σας. ------------------------------ *μεταφορά απο multiblogs. gr ----------------------------- Σημειώσεις-αναφορές: 1. Ποιος απο τους δύο επινόησε τον άλλον2. Λεξικό των Χαζάρων3. Μόμπι Ντικ4. Κ.Κόινερ (ο,τι ονοματίζεις)5. Μαιτρ και μαργαρίτα.6. Τούνελ7. Αγνωστο Αριστούργημα8. Στόμα γεμάτο χώμα9. Ονομα του ρόδου10. Ολ δατ τζαζ κλπ11. Πφιτζ12. Φροιντ13. Υψικάμινος (στιλβων αξονας ποδηλάτου)14. Καθηγητής πόθου (ιδρώτας-μελανι)15. Χριστιανόπουλος (σαπισμα-κατακτηση)16. Πεσσόα, Ρεμπω, κα. (μεσα απο τον αλλον)17. Φαντασμα στη μηχανή (ομώνυμο-καισλερ)18. Πράξη δημιουργίας19. Ιανός20. Φλάτλαντ.21. Αρωμα ονείρου, εκο, κα22. Τριστάνος πεθαίνει23. Κρούσο24. Καισλερ (ολόνιο)25. Μόμπιους Ντικ26. Φλωμπερ, κα27. Ασκήσεις ύφους28. Κενώ 29. Πφιτζ30. Καβάφης (Συνταγμα Ηδονής)