Με πόση ευκολία μεταμφιέσαμε τη λαγνεία μας σε λογοτεχνία, το πάθος σε λευκό κρασί, την γεύση των φιλιών σε γευσιγνωσία και τη μαγεία των στιγμών σε προσδοκίες αγαθών διαρκείας...... με πόση ευκολία υποσχεθήκαμε, βέβαιοι κατά βάθος πως οι υποσχέσεις είναι για να δίνονται, ανίκανοι να δούμε μπροστά, στο βέλος του χρόνου καβάλα, πως μόνη υπόσχεση αληθινή είναι αυτή που δεν εκστομίζεται... ...με πόση ευκολία υποτάξαμε τα θέλω στα οφείλω, τη θέσμιση της ελαφριάς ψυχής στους θεσμούς κοινωνικής βαρύτητας και τη μαγική στιγμή που η τέχνη γίνεται ζωή, σε κάτι που δε μπορεί, δεν είναι δυνατόν εμάς να αφορά... ...με πόση ευκολία παραδοθήκαμε στη μαγγανία του λόγου και αναπόφευκτα στην κοινοτοπία του, την ώρα που δίπλα μας οι αυθεντικοί εραστές... ...ζούσαν σιωπηλοί τον έρωτα τους. == Επειδή σκέφτομαι, άρα υπάρχεις. Αυτό είναι βέβαιο. Καμιά σκέψη μας δεν αφορά στ αλήθεια τον εαυτό μας. Τι θα φάμε σήμερα, δεν είναι μια σκέψη που αφορά το στομάχι, αλλά μια σκέψη που αφορά κατ αρχήν, σε ασυνείδητο επίπεδο, τη διαδικασία παραγωγής της τροφής, συσκευασίας και διάθεσης της. Παλαιότερα αφορούσε τη διαδικασία του κυνηγιού. Οταν πονάει η ψυχή μας στον έρωτα, πονάει γιατί δεν βρίσκεται δίπλα μας η γιοατρειά του άλλου. Αυτό που λέμε εγωισμός, δεν είναι παρά η απάτη της φύσης για να μην πεθάνουμε μέσα στους αλλους που μας αποτελούν, να παραμείνουμε αυτοτελείς, αδιάσπαστοι στην ετερογενή μας ενότητα. Κάθε μας σκέψη, κάθε μας πράξη και ενέργεια, είναι ενεργήματα που απορρέουν απο τις επαφές μας με τους άλλους, μεταμφιεσμένα σε αυτενέργειες μέσα από τη διαδικασία της αφομοίωσης και τη διαφορετική προσωπικότητα του καθενός. Προσωπικότητα είναι ενα μοναχικό κύμα στον ωκεανό, που προσαρτά την ενέργεια των άλλων κυμάτων. Μπορεί να εξελιχθεί σε τσουνάμι ή σε αφρό. Αλλα ως εκεί. Χωρίς την υπόλοιπη θαλασσα δεν υπαρχει. Οι χειρότεροι παρτάκηδες είναι στην πραγματικότητα άνθρωποι που, χωρίς να το συνειδητοποιούν, εξαρτώνται απο πολλούς άλλους. Οι μόνοι αυθεντικοί εγωιστές είναι όσοι εμείς θεωρούμε αλτρουιστές. Για να μπορέσουμε να ζήσουμε πρέπει να ξεχνάμε τον Ρεμπω (εγω, ενας άλλος) τον Πεσσόα (ζω, δηλαδή είμαι αλλος) κλπ, ευθύς μόλις κλείσουμε τα βιβλία τους. Για να υπάρχω, πρέπει να αμφιβάλλω για την ίδια μου την ύπαρξη. Εφόσον νομίζω πως, αναμφίβολα κι αναντίρρητα, εγω είμαι εγω, δεν υπάρχω. Είμαι, ναι. Αλλά το είναι και το μηδέν δεν διαχωρίζονται. Μονάχα όταν κάποιος αλλος πιστέψει στην ύπαρξή μου θα "γεννηθώ" πραγματικά (Μεταφορά-σύνθεση απο multiblogs.gr)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου