Ως Εαν

“Όλα έρχονται, εκείνες τις στιγμές, να προστεθούν στην άθλια απόγνωση σου για να σ’ αναγκάσουν να ξεδιακρίνεις, σαν ηλίθιος, τα πράγματα τους ανθρώπους και το μέλλον όπως είναι, δηλαδή σκελετοί, τίποτ’ άλλο από μικρά τίποτα, που θα πρέπει ωστόσο να τ’ αγαπήσεις, να τα υπερασπιστείς, να τα φροντίσεις, να τα ζωντανέψεις, σα να υπήρχαν» Λ.Φ.Σελίν Ως εάν. Έτσι είναι οι ζωές μας τελικά στο μεγαλύτερο διάστημα του βίου. Σαν να υπήρχαν. Ζούμε και συμπεριφερόμαστε στους άλλους ως εάν θα ήμασταν αθάνατοι, θα είχαμε όλο το χρόνο να επανορθώσουμε τα λάθη μας, να επουλώσουμε τις πληγές που προκαλέσαμε, να γιατρευτούμε από τα δικά μας τραύματα. Πάντα νομίζουμε πως υπάρχει χρόνος. Κι αναβάλλουμε. Και ξυπνάμε μια μέρα κι ο χρόνος μας έχει πια μετρήσει αυτός. Και μας έχει βρει να τελειώνουμε. Να τελειώνουμε εμείς, να τελειώνουν οι άλλοι, να τελειώνουν τα νοήματα που πριν φώτιζαν τάχα το σκοπό μας, εκείνον τον εσωτερικό σκοπό του καθενός που κανείς δεν ξέρει ποιος ακριβώς είναι κι όμως όλοι νοιώθουμε πως υπάρχει, ναι, υπάρχει κάποιος σκοπός στη ζωή μας απλά δεν τον έχουμε καταλάβει, έτσι νομίζουμε νέοι κι έτσι προχωράμε το κάθε ταξίδι μας στον άλλον. Ώσπου μια μέρα ξυπνάς κι αναρωτιέσαι αν αυτό που μέσα στο μυαλό σου έλαμπε ως τώρα με την ασάφεια της ομίχλης εξαφανίστηκε ή δεν υπήρξε ποτέ. Διαπιστώνεις πως όσα έζησες, πέρα από τις εξωτερικές τους εκφάνσεις, δημιουργούσαν ταυτόχρονα μέσα σου μια άλλη διάσταση. Οι καρέκλες για παράδειγμα, γίνονταν στο μυαλό σου πολυθρόνες, ή αντίθετα, οι μικρές στιγμές της καθημερινής σου ευτυχίας μεταβάλλονταν από την κούραση και την αδυναμία σου να δεις καθαρά, σε στιγμές ρουτίνας. Οτι εγκατέλειψες ανθρώπους που αγαπούσες, ή πως αγάπησες ανθρώπους που τους παραδόθηκες σε μια στιγμή αδυναμίας. Αντιλαμβάνεσαι ότι οι άνθρωποι που αγαπάς δεν είναι τίποτα σπουδαίο, όπως δεν υπήρξες κι εσύμ, κι όπως τελικά, δεν ήταν τίποτα σπουδαίο ούτε εκείνοι που άφησες να φύγουν. Επειδή απλά δεν υπάρχει τίποτα σπουδαίο από μόνο του. Σπουδαίο γίνεται αυτό που εμείς βλέπουμε τέτοιο. Ξεγυμνώνεις τον εαυτό σου από τη στολή εξόδου και τον βλέπεις ζαρωμένο και καταπονημένο. Όμως τώρα τον βλέπεις πραγματικά. Ναι, έρχονται όλα εκείνες τις στιγμές και προστίθενται στην απόγνωσή σου και βλέπεις το σκελετό, βλέπεις το στραφτάλισμα του τίποτα στο μηδέν, ξέρεις πια, με τρόπο μαγικά απόλυτο, πως το υψηλό εκείνο νόημα ήταν η γλυκειά απάτη του μυαλού σου, το καρότο της πορείας σου, το κόλπο της ζωής για να διαρκεί ενώ εσύ θα φύγεις, πως οι μοναδικοί κι ανεπανάληπτοι σου έρωτες, οι αγάπες της μοίρας που νόμιζες, δεν ήταν παρά συμπτώσεις και τυχαιότητες, επενδεδυμένες με το πέπλο της νόησης, μεταμορφωμένες σε επιλογές. Κι έπειτα από το σοκ, από αυτό το αδυσώπητο χτύπημα στη βάση της συνείδησης, στο σημείο ακριβώς που ο εαυτός ενώνεται με τον έξω κόσμο, τότε ξαφνικά ξεπαγώνεις κι ένα βαθύτερο χαμόγελο φωτίζει ξανά την ανύπαρκτη ψυχή σου. Τότε κατανοείς πραγματικά. Τότε διακρίνεις πως η λεπτή γραμμή δέρματος που χωρίζει τον έξω κόσμο από εσένα δεν είναι παρά το μασκάρεμα του χρόνου, η προστασία του για τα παιδιά, ώσπου να μεγαλώσουν. Εκείνη τη στιγμή νοιώθεις περίπου σα να σε γδέρνουν και ν' απομένεις χωρίς δέρμα, μόνο με τις σάρκες και το αίμα, σα να ενώνεσαι με όλους και με το τίποτα, σα να μην έχει πια σημασία το βάθος της επιδερμίδας στο διαχωρισμό. Εκείνη τη στιγμή, μέσα στον πόνο της εκδοράς και την θαλπωρή της αποδοχής, συνειδητοποιείς το "Ως Εάν" της ζωής όλων μας. Από την αρχή εσήμαινε πως τα μικρά μας τίποτα οφείλουμε να τα προστατεύουμε, να τα υπερασπιζόμαστε, να τα αγαπάμε. Στην αρχή επειδή δε γνωρίζαμε πως πρόκειται περί του τίποτα, τώρα επειδή ακριβώς το γνωρίζουμε. Ναι, εκείνες τις στιγμές της φώτισης από το σκότος της ανυπαρξίας καταλαβαίνουμε πως το τίποτα πλάθεται, πως ιδιότητα του ανθρώπου είναι να δημιουργεί αυτό που αγαπάει με τα υλικά της ανύπαρκτης ψυχής του, να κατευθύνει την τύχη του, να μετατρέπει το «ετσι έτυχε» σε «έτσι το θέλησα». Να πραγματώνει το όλον. Και τότε καταλαβαίνεις ότι είσαι πια έτοιμος για το μεγάλο βήμα από την τύχη στην κατασκευή της ειμαρμένης. Ως εαν υπήρχε.