Η αγάπη είναι ένα κανίς απ την κόλαση που συλλογάται το άπειρο

Για τον Μπουκόφσκι, η αγάπη είναι ένας σκύλος από την κόλαση.

Για τον Σελίν πάλι, η αγάπη είναι το άπειρο στο επίπεδο του κανίς.

Όθεν τεκμαίρεται πως εκτιμούμε τους σκύλους για την αγάπη τους, ενίοτε περισσότερο από τους ανθρώπους, αφού για πολλούς από εμάς η αγάπη αυξομειώνεται, χάνεται εντελώς, επανέρχεται, σβήνει κι επανεγγράφεται.

Είμαστε γάτες στην αγάπη εμείς. Δεν είμαστε υποτελείς της. Θέλουμε να την ορίζουμε, να τρώμε και να φεύγουμε, όχι σαν τα σκυλάκια, να περιμένουμε το χάδι της ανταμοιβής. Η αγάπη η δικιά μας, είναι ταχυδακτυλουργική.

Να’ την τώρα που μας χαιδεύουν αστράφτει και την εκφράζουμε. Τώρα εξαφανίστηκε, γιατί φάγαμε μια κλωτσιά. Δε σ αγαπάω πια, λέμε στον άλλον που κάποτε αγαπήσαμε. Καμιά θυσία δεν αξίζεις εσύ.

Ενώ το σκύλο, όσο κι αν τον κακομεταχειριστείς, άπαξ και σε αγάπησε θα μείνει εκεί. Κι αν φύγεις με καράβι και τον αφήσεις, θα πέσει στη θαλασσα και θα σε ακολουθήσει. Κι ας πνιγεί. Θα γίνει "κυνός σήμα" σε κάποια Σαλαμίνα. Μα δε θα σε δαγκώσει ποτέ έτσι και σε αγάπησε. Οσες κλωτσιές κι αν του ρίξεις, δίποδε γάτε της αγάπης. Ακόμα κι ο κολασμένος, ακόμα και το φιλοσοφικό κανίς.

Όμως τελικά, τι είναι η αγάπη; Κολασμένος κέρβερος ή φιλοσοφημένο κανισάκι; Μπουκόφσκι ή Σελίν;

Ιδού ένας σχετικός ανεκδοτολογικός διάλογος.

-Τίνος είναι ο μολοσσός έξω από το μπαρ;
- Δικός μου. Γιατί;

- Να...θέλω ζητήσω συγνώμη γιατί τον σκότωσε ο σκύλος μου...

- Πως; Μα τι σκύλο έχεις που σκότωσε το μολοσσό μου;!
- Ένα κανίς...

- Πλακα κάνεις; Και πως σκότωσε το κανισάκι σου το μολοσσό;

- Του κάθισε στο λαιμό, αγαπητέ.

Προσέξτε λοιπόν κολασμένα σκυλιά της αγάπης, προσέξτε…
Το κανίς θα σας νικάει επ΄άπειρον.