Ερ. Πως ονομάζεστε; Απ. Σας αρέσει να ξεκινάτε από το τέλος; Ερ. Το όνομα είναι το τέλος; Νόμιζα πως έτσι ξεκινάει κανείς. Απ. Οταν ονομάζεις τα πράγματα, αγαπητέ, τα δημιουργείς. Δεν πρέπει να έχετε ευρεία Παιδεία... Ερ. Σας δίνω την εντύπωση ημιμαθούς λοιπόν. Ωραία τότε, Σκλεναρίκοβα. Απ. Σκλεναρίκοβα; Ερ. Την ονόμασα. Αλλά δυστυχώς δε βλέπω να τη δημιούργησα κιόλας -αλλιώς αγαπητέ, διάολος-ξεδιάολος θα σας είχα παρατήσει. Απ. Είστε σίγουρος ότι δεν τη δημιουργήσατε; Προσέξατε καλά τριγύρω σας; Ερ. ... Απ. Εγω τη βλέπω να περνάει απέναντι. Ερ. Θα θέλατε να μου μιλήσετε για τις υπεράνθρωπες ικανότητές σας; Απ. Αυτό κάνω. Ερ. Για τις μεταμορφώσεις σας; Απ. Τις βλέπετε. Ερ. Ναι, γιαυτό και δεν είμαι ήδη απέναντι. Απ. Τότε θα συμφωνείτε πως η γνώση είναι μεγάλο βάσανο. Ερ. Ισως, αλλα εν προκειμένω η άγνοια θα με έστελνε στο διάολο. Απ. Επιμένετε να ονοματίζετε. Ερ. Δεν με ξεγελάτε. Εχω το βάσανο που λέγαμε. Απ. Εδώ είναι μια μεγάλη παρεξήγηση. Δεν θέλησα ποτέ να ξεγελάσω κανέναν. Ερ. Παντως βλέπω ήδη αρκετούς να ακολουθούν τη Σκλεναρίκοβά σας. Απ. Συνεπώς αυτό που ξεγελά είναι η μορφή. Η ιδιότητά μου να μην έχω δική μου μορφή αλλά να μπορώ να λάβω οποιαδήποτε υπάρχουσα μορφή δεν μπορεί να έχει ηθική απαξία, όπως δεν θα κατηγορούσατε έναν χαμαιλέοντα για κρυψίνου. Ερ. Δεν έχετε δική σας μορφή; Και όλη αυτή η εικονογράφηση του διαβόλου απο καταβολής κόλασης; Ολα αυτά τα έργα τέχνης; Οι πεποιθήσεις περί κοκκινωπού δέρματος, θερμοκρασίας, κεράτων και τα λοιπά; Απ. Αυτά είναι φωτοσκιάσεις της συλλογικής φαντασίας του είδους σας. Πιστεύετε σοβαρά πως ο διάβολος των δελφινιών θα είχε την ίδια μορφή; Ερ. Ο θεός όμως; Απ. Τι σας έκανε αυτός; Ερ. Η δική του μορφή; Απ. Μη με μπλέκετε με τον ανταγωνισμό, ρωτήστε τον ίδιον. Ερ. Αρα αποδέχεστε την ύπαρξή του! Απ. Εδώ αποδέχεστε εσείς τη δική μου! Ερ. Δεν είναι το ίδιο. Εσείς είστε εδώ, μου απαντάτε, βλέπω τις μεταμορφώσεις σας, σας νοιώθω με τις αισθήσεις μου, υπάρχετε. Απ. Αγαπητέ νόμιζα πως το εμπεδώσατε, ό,τι ονοματίζουμε υπάρχει. Ερ. ΘΕΕ ΜΟΥ! Απ. Τρομάξατε; Ερ. Οχι, φώναξα το όνομά του, αλλα... Απ. Είστε αστοιχείωτος τελικά. Δεν έχετε ακούσει τίποτα για τα εκατομμύρια ονόματα του θεού; Και για το ένα, μυστικό του όνομα; Ερ. Αυτά είναι μυστικιστικές χαζομάρες. Ωρα να μου μιλήσετε και για τους Ναίτες. Απ. Αυτά τα έχουν αναλάβει άλλοι. Ερ. Ποιός είναι ο σκοπός της ύπαρξής σας; Απ. Η ύπαρξή μου. Ερ. Αυτό είναι αυτοαναφορά, όχι απάντηση. Απ. Οχι, σκοπός της ύπαρξής μου είναι να υπάρχω. Ερ. Ναι, αλλα γιατί; Γιατί να υπάρχει διάολος; Απ. Εφόσον υπάρχει θεός. Ερ. Πως; Απ. Λεω, το ερώτημα θα μπορούσε να τεθεί εφ'όσον υπάρχει θεός. Δέχεστε ότι υπάρχει θεός; Ερ. Ας πουμε ναι. Απ. Ε τότε ας πούμε ότι ο θεός κουβαλάει το διάολο. Ερ. Γιατί; Απ. Είδατε τώρα; Με αναγκάζετε να πω πράγματα στοιχειώδη, όπως ότι δεν υπάρχει τίποτα χωρίς το αντίθετό του φυσικά. Αυτό θα έπρεπε να το ξέρατε από τη φυσική του σχολείου -ίσως και απο τη φιλοσοφία. Ερ. Γιατί όχι; Γιατί όχι θεός χωρίς διάολο; Απ. Γιατί αν μπορούσε, θα υπήρχε κάπου αλλού και διάολος χωρίς θεό. Τώρα τα μοιράζουμε. Πείτε το συναδελφική αλληλεγγύη. Ερ. Κι αν δεν υπάρχει θεός; Απ. Τότε μιλάτε μόνος σας κι έχετε παραισθήσεις. Ερ. Σας αρέσει να ετεροπροσδιορίζεστε βλέπω. Απ. Κάθε άλλο. Δεν αποτελεί ετεροπροσδιορισμό να μιλάς για το άλλο σου χέρι! Ερ. Το χέρι του θεού; Απ. Τουλάχιστον θυμάστε τον Μιχαήλ Αγγελο. Ερ. (δισταγμός) Θέλετε να πείτε ότι ο άνθρωπος στην καπέλα σιξτίνα που... ω θεέ μου! Απ. (γέλιο) Ερ. Τι νόημα έχουν όλα αυτά; Γιν-γιανγκ, φως-σκοτάδι, θεός-διάολος, καλό-κακό, ύλη-αντιύλη, όλα σε αντιθετικά ζεύγη. Τα μπακούρια να μην έχουν στον ήλιο μοίρα δηλαδή; Απ. Απολύτως κανένα νόημα αγαπητέ. Οσο για τα μπακούρια, γνωρίζετε πως κανείς δεν επέλεξε να γίνει νησί. Ερ. Αν δεν υπάρχει νόημα, αν δεν υπάρχει κανείς λόγος να ζούμε έτσι κι όχι αλλιώς, τότε γιατί να μη σκοτώνουμε και ληστεύουμε; Απ. Αν ρωτάτε εμένα, θα σας έλεγα να το κάνετε εφόσον σας ευχαριστεί! Ερ. Ναι, λάθος ερώτηση, συγνώμη. Ηθελα να πω, αν δεν υπάρχει νόημα, τότε ποιός ο λόγος όλης αυτής της ιστορίας; Τι έχει να μας πει η ενότητα του δυισμού εφόσον κανένα νόημα δεν υπάρχει για τη ζωή που η αντιπαράθεση των δυνάμεων δημιουργεί; Απ. Αγαπητέ, προσωπικά δεν μου χρειάζεται κανένα νόημα όταν πηγαίνω εκδρομή σε κάποιο παγόβουνο. Αν έχετε εσείς ανάγκη νοήματος για να κολυμπήσετε στην Ικαρία ή για να ζήσετε ώσπου να πεθάνετε, νομίζω πως επιλέξατε λάθος πρόσωπο να συνεντευξιαστείτε. Ερ. Κι ο έρωτας; Ο θάνατος; Ενα συναισθηματικό Λούνα Πάρκ ενδορφινών; Τίποτα δεν έχει πραγματική σημασία; Απ. Πως την εννοείτε την πραγματική σημασία αγαπητέ; Αν, για παράδειγμα, ερωτεύεστε και την επόμενη στιγμή σας χτυπάει ένα αυτοκίνητο και σας σκοτώνει, η πραγματική σημασία βρίσκεται στην λαμαρίνα; ΕΡ. Ισως να βρίσκεται σε εκείνη την ώρα που έζησες ερωτευμένος μέχρι να συναντήσεις τη λαμαρίνα. Απ. Ο έρωτας λοιπόν. Αυτός ο πανάρχαιος τζαναμπέτης. Πόσο πιο απλά θα ήταν τα πράγματα για μένα αν του έμοιαζα λιγάκι. Αλλά βλέπετε, αυτός μου μοιάζει καμιά φορά, αυτός με μιμείται, όχι εγώ εκείνον. Δείτε αυτούς τους εραστές. Παρατηρήστε τις κινήσεις και τ αγκαλιάσματά τους. Πόσο ερωτευμένοι μοιάζουν... Ξέρετε λοιπόν ότι και οι δύο έχουν άλλους έρωτες, εξίσου πραγματικούς; Ερ. Η υποκρισία είναι ένα χαρακτηριστικό του είδους μας, πράγματι... Απ. Κι όμως, δεν υποκρίνονται τώρα. Είναι ερωτευμένοι μεταξύ τους πραγματικά, όσο είναι ερωτευμένοι και ο καθένας με τον άλλον του. Να ο ένας. Συνειδητοποιεί τι του συμβαίνει. Και τώρα η ηθική σας, αυτή που έχει θεμελιωθεί μέσα του απο παιδί, του επιβάλει να διακόψει. Διακόπτει τον έναν έρωτα για χάρη του άλλου. Χρόνια αργότερα, θα αναπολήσει τον πόνο που προξένησε στον έναν, για να διατηρήσει την εσωτερική αγιοσύνη του, για να είναι, λέει, πραγματικά ο έντιμος εαυτός του. Και κλείνει τα μάτια στην πιθανότητα ο εαυτός του να είναι το σύνολο, η συνισταμένη των αντιφάσεών του. Σκοτώνει εμένα για να σώσει τον άγιο. Το μισό του κομμάτι για το άλλο μισό. Μεταμορφώνεται άμεσα. Γίνεται ψυχρός κι απόμακρος εκεί που νωρίτερα κυριαρχούσε η ζέστη και η εγγύτητα. Βλέπετε πως απομακρύνεται κανείς από την κόλαση; Κι αυτό είναι ένα ακόμα παράδοξο: ενώ οι άνθρωποι μιλάτε συχνά για τις φωτιές της κόλασης, δεν άκουσα κανέναν να μιλάει για τους πάγους του παράδεισου. Στην καλύτερη περίπτωση λοιπόν, ο φίλος μας θα γίνει ένας ερωτευμένος κυνικός ώσπου μια μέρα, μόλις το πάθος εκλείψει ολότελα, ν' απομείνει μόνο ο κυνικός. Στη χειρότερη, θα δυστυχήσει όταν αποκτήσει επίγνωση της δολοφονίας που διέπραξε, δηλαδή στον επόμενο παράνομο έρωτα. Για πείτε μου, εδώ που βρίσκεται το πραγματικό νόημα; Δεν είναι, πραγματικά, το γελοίο; Ερ. Δεν σας κατανοώ. Εγώ το βρίσκω ρομαντικό. Ετσι είναι οι άνθρωποι. Απ. Δεν αμφιβάλω. Αγαπάτε τα κλισέ. Τη σιγουριά. Και φοβάστε να βουτήξετε γυμνά τα χέρια σας στο άγνωστο. Φοβάστε μη λερωθείτε. Ερ. Εντάξει. Δεν σας πιστεύω όμως. Δεν είστε παρά μια φωνή της ίδιας μου της ύπαρξης, μία μονάχα. Εχω κι άλλες, καλύτερες. Θέλω πάντως να σας κάνω μια τελευταία ερώτηση. Απ. Να την κάνετε. Τις διαπιστώσεις σας δεν θα τις σχολιάσω. Ερ. Υπάρχει η κόλαση; Απ. Εχμ... πάλι τα ίδια; Πιστεύετε στον παράδεισο; Ερ. Προσωπικά όχι. Απ. Θα σας έλεγα λοιπόν, αγαπητέ, πως περισσότερο κινδυνεύετε να χαθείτε μέσα στις ερωτήσεις για τη μυρωδιά των λουλουδιών του παραδείσου, από όσο κινδυνεύετε να πεθάνετε αν κοιμηθείτε νύχτα σε φυτώριο. Για την κόλαση τα πράγματα είναι, προφανώς, ανάποδα: αν ζεσταίνεστε υπερβολικά υπάρχει, αλλά περισσότερο κινδυνεύετε απο έγκαυμα στον ήλιο Ερ. Σας ευχαριστώ. Απ. Ποιόν; -- =μεταφορά [και επι τη ευκαιρία, διασκευή] από αλλού προκειμένου να τα συγκεντρώσω εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου