Ρώσικη ρουλέτα

Το τι είναι καλό και τι κακό έχει νόημα, όταν έχει νόημα, σε συνθήκες ζωής. Και μονάχα για τους ανθρώπους. Κανείς δε θα ρωτήσει μια πέτρα ή έναν σκατζόχοιρο να του πουν αν είναι καλοί η κακοί. Επίσης, κανείς δεν διανοείται να ρωτήσει ένα πτώμα αν είναι καλό ή κακό. Ακόμα κι αν αυτό το πτώμα ανήκει στον Μέγκελε, δεν είναι καλό ή κακό. Όταν υπήρξε άνθρωπος, και ενόσω ζούσε, τότε μόνον το ερώτημα είχε ένα νόημα. Ο άνθρωπος που αποφασίζει να δώσει τέλος στη ζωή του, θέλουμε δε θέλουμε, το καταλαβαίνουμε ή αρνούμαστε να το αποδεχθούμε, είναι με το ένα πόδι πέραν του καλού και του κακού ενόσω ζει ακόμα. Κι αφού είναι μακράν, τότε οι αποφάσεις του μπορεί να είναι απόλυτα κακές χωρίς αυτό να τον απασχολεί πια. Επιπλέον ξεχνάμε κάτι τόσο ουσιώδες που ίσως να μην το βλέπουμε επειδή είναι πελώριο και μπροστά στα μάτια μας: όποιος αποφασίσει να πεθάνει, αυτοτιμωρείται με την πιο σκληρή ποινή που οποιαδήποτε κοινωνία θα μπορούσε να του επιβάλει για οποιοδήποτε έγκλημα έχει διαπράξει, όσο αποτρόπαιο κι αν είναι. Η ποινή για τον Μέγκελε και κάθε μαζικό δολοφόνο θα είναι σε μερικές χώρες ο θάνατος, όμως σε άλλες θα είναι τα ισόβια. Σε μια χώρα σαν την Ελλάδα με τη θανατική ποινή καταργημένη, ο σίριαλ κίλερ που αυτοκτονεί, επιβάλει στον εαυτό του ποινή πιο σκληρή από αυτήν που θα του επέβαλε η ίδια η κοινωνία με τους θεσμούς της. Γιατί δεν υπάρχει κλιμάκωση στην ποινή του θανάτου, δεν υπάρχουν αποχρώσεις, δεν υπάρχει περίπτωση να ξαναβγείς στην κοινωνία στα γεράματα, όπως στα ισόβια. Υάρχει μόνο η μανιχαιστική εκδοχή: ή ζεις, ή πεθαίνεις. Κι όταν αποφασίσεις ότι πεθαίνεις, δε σε νοιάζει πια η ανθρώπινη δικαιοσύνη, για την ακρίβεια δε σε νοιάζουν πια τα ανθρώπινα παρά μόνο σα ματαιοδοξία μιας κάποιας μνήμης, κι αυτό ίσως. Το καθοριστικό ερώτημα λοιπόν για τους φόνους στο σχολείο, όπως τελικά και για κάθε φόνο για κοινωνικές και προσωπικές αιτίες, δεν είναι ούτε ο μιμιτισμός του δράστη μέσω του ιντερνέτ, ούτε η ευκολία να βρει κανείς όπλα σήμερα. Και η κουβέντα «κι εμείς φτάσαμε σε δύσκολες καταστάσεις αλλά δεν καταλήξαμε εκεί, είναι απλά φράση κενή περιεχομένου αφού περιλαμβάνει την εξίσωση των προσωπικοτήτων ως προυπόθεση της κατανόησης και στηρίζεται στην ίδια κρίση περί των αλλοτρίων. Ας το καταλάβουμε καλά: Κάθε εραστής που εγκαταλείπει την ερωμένη του ενώ εκείνη δεν τον έχει ξεπεράσει ακόμα, και συμπεριφέρεται σκληρά απέναντι σε κάποιον που ζούσε ως τώρα στην τρυφερότητα, ας ξέρει ότι μπορεί να πυροδοτήσει τη λύση του θανάτου. Όταν ο άλλος αποφασίσει να πεθάνει "εξιλεώνεται" για οτιδήποτε θα κάνει πεθαίνοντας. Και για το δικό σου θάνατο, την εν ψυχρώ εκτέλεσή σου. Κάθε εργοδότης που απολύει έναν εργαζόμενο που αγωνιά και δεν έχει άλλους πόρους, κάθε άπληστος που προκαλεί μια κοινωνική κρίση για να ευημερήσει ο ίδιος, και για να μην επεκταθώ σε παραδείγματα, καθένας που θεωρεί «δικό σου πρόβλημα» αυτό που εσύ βιώνεις με την αγωνία του μελλοθάνατου, κάθε ένας από μας που την ουρίτσα μας έχουμε μάθει καλά να τραβάμε και που η φούσκα της προσωπικής μας ευημερίας είναι ο μοναδικός υπαρκτός κόσμος, ας το ξέρουμε: Ρώσικη ρουλέτα παίζουμε με τον κόσμο. Ευχόμαστε απλά να μην είμαστε εμείς οι επόμενοι νεκροί. Γιατί θα βρεθούν πάντα κάποιοι που δεν θα αποδεχτούν την κατάσταση. Κάποιοι που θα προτιμήσουν να πεθάνουν. Κι ίσως μερικοί να πάρουν κι εμάς μαζί τους. Πείτε τους ανώμαλους, ψυχοπαθείς, προβληματικούς, ας τους πούμε κοπρόσκυλα, αναρχικούς, ας τους πούμε όπως θέλει ο καθένας. Αλλά η ονοματοδοσία δε θα λύσει το πρόβλημα που στον πυρήνα του είναι ότι δεν τους περιέθαλψε κανείς, ούτε με γλύκα ψυχής, ούτε με κάποιο ενδιαφέρον, ούτε οικονομικά, ούτε με ιατρική φροντίδα. Ζούσαν ανάμεσά μας, αλλά δεν τους βλέπαμε. Γιατί δε βλέπουμε τίποτα πια που δεν ανήκει στον κύκλο μας. Και κυρίως, αυτοί πληρώνουν όσα πράττουν με το υπέρτατο τίμημα, τη ζωή τους. Τις δικές μας πράξεις και παραλείψεις που τους οδηγούν εκεί, εμείς δεν τις πληρώνουμε μέχρι η τρέλα να χτυπήσει και τη δική μας πόρτα. Μόνο τότε μας αφορά το πρόβλημα του άλλου. Μέχρι τότε αντιδρούμε σα να μην υπάρχει αυτός ο άλλος δίπλα μας. Είναι ανάλογη λογική με τις σπασμένες βιτρίνες, τα γκαζάκια στις εκκλησίες, τον ασυνείδητο οδηγό που σου χώνεται στο φανάρι, τον άνθρωπο που αδιαφορεί για οτιδήποτε δεν τον αφορά άμεσα, για τον μπάτσο-νταή που πυροβολεί και τον μπάτσο-όργανο που αφήνει τον ναρκομανή να πεθάνει έξω από το τμήμα γιατί αργεί το ασθενοφόρο, για τον αδιάφορο δημόσιο υπάλληλο που σε ταλαιπωρεί, για σένα που γίνεσαι χοντρόπετσος, για μένα που δεν καταλαβαίνω ότι το σύμπαν, με μια απειροελάχιστη εξαίρεση, αποτελείται από τους άλλους. Οι άνθρωποι αυτοί λειτουργούν σαν τον βομβιστή-καμικάζι στους αγιους Τόπους: κάνουν το πρόβλημά τους και δικό μας με τρόπο δραματικό, αφού εμείς δε νογάμε. Αλλά εδώ δεν υπάρχει μια "Παλαιστίνη" να εκτονωθούμε κι εμείς για τον καμικάζι σκοτώνοντας παιδάκια. Μας φτύνουν και στα μούτρα αυτοκτονώντας. «Ούτε την ηδονή να τους τιμωρήσουμε δε μας δίνουν», θα πει ο ανθρωπάκος μέσα μας, «αυτά τα διεστραμμένα καθάρματα...»

buzz it!

14 σχόλια:

nelly είπε...

Δε βαζω τη γυναικα που αυτοκτονει απο ερωτικη απογοητευση διπλα σε καποιον φυλακισμενο ή σε καποιο φανταρο ακριτικης περιοχης, που αυτοκτονει.
Σκεψου το λιγο... Δεν ειναι ολα τα απονενοημενα διαβηματα της ιδιας ποιοτητας.
Η αυτοκτονια μπορει να ειναι αυτοεγκλημα παθους αλλα μπορει να ειναι και υστατη λυση ενος απολυτως συνειδητοποιημενου προβληματος. Με αλλα λογια μπορει να ειναι απογνωση στα τελευταια σταδια αλλα μπορει να ειναι και γενναια, αξιοπρεπης πραξη.

Για τα παθη των αλλων, δε μπορει να φταιμε εμεις, ακομη κι αν μπορουμε να τα προβλεψουμε ως ενα βαθμο.

Στα υπολοιπα που λες συμφωνουμε μαλλον.

Nomad είπε...

Νελλυ,

δε διαφωνω σε αυτό που λες, ομως δεν είπα κάτι τέτοιο, ισως να μην το διατύπωσα σωστά αλ΄λά εννοούσα ότι οτι ο ανθρωπος που επιλέγει την αυτοκτονία ως "λύση" είναι ηδη περαν των ανθρωπινων. Αν λοιπόν την επιλέγει ως λύση τιμωρίας για τους αλλους, πληρώνει ηδη το κοστος για τον εναν η τους 6 εκατομμυρια φονους που θα κανει. Αρα το θεμα είναι να μην τον οδηγούμε σε τετοια σημεία με τη σκληρότητα και την αδιαφορία μας, είτε είναι πεινασμένος και δεν του δινουμε ενα ψίχουλο, είτε ερωτευμένος και δεν κατανοούμε οτι εχει αναγκη ενα χάδι για να μην του στρίψει. Με απλα λογια είμαστε πολύ φιλοτομαριστές, αλλα αγνοουμε οτι για να γλιτώσει το τομαρι μας πρέπει να μην καεί του διπλανού, αλλιως θα μας καψει κι εμας καποιος.

:)
ΥΓ. Στα υπολοιπα συμφωνουμε, μαλλον; Οχι σίγουρα;;;;

:ΡΡ

Σελιτσάνος είπε...

Θα συμφωνήσω:ο φιλοτομαριστής είναι ο ασύγγνωστος αυτόχειρας,που επιφυλάσσει στον εαυτό του το τέλος που δεν επιθυμεί.
Ο άνθρωπος είναι αγελαίο ζώο αλλά,με την αυτοσυνείδησή του,κατορθώνει να διαρρήξει τους δεσμούς και τους κανόνες της αγέλης,υποκαθιστώντας τους με λογικά κατασκευάσματα.
Ο λάος λέει "ο φόβος φυλάει τα έρμα".Κατά τη γνώμη μου αυτός ο φόβος είναι η πηγή του αυτοκαταστροφικού φιλοτομαρισμού.

(Αμάν βαριά φιλοσοφία...Πρέπει να το κοιτάξω!).

Big Bad Wolf είπε...

Καλημέρα.

Η αυτοκαταστροφική συμπεριφορά των ανθρώπων δεν είναι εγγενής μέσα τους. Πολύ σωστά θέτεις τον τίτλο "ρώσικη ρουλέτα" όσον αφορά τους δικούς μας χειρισμούς απέναντι στον κόσμο. Η αποτυχία τις περισσότερες φορές να φτάσουμε στους στόχους μας και ο εκμηδενισμός του εαυτού μας, μας οδηγούν πολλές φορές στον να τον οριοθετήσουμε με τον δραστικότερο τρόπο. Πιστεύω πως ο αυτοκτονικός ιδεασμός "κατασκευάζεται" από τις κοινωνίες όπως πλέον "κατασκευάζονται" όλα τα δομικά της μέλη.

island είπε...

Φίλε Νομάδα. Μην ξεχνάς πως ο θάνατος και η καταδίκη είναι παλαιά "αμαρτήματα' από καταβολής ανθρώπου. Όπως σωστά είχε επισημάνει και ο Σιγμούδος Φρόυντ ο άνθρωπος είτε το θέλει συνειδητά είτε όχι πορεύεται προς τον θάνατο και αυτό το επιδιώκει με κάθε ευακιρία. Όπως όταν κουράζεται το σώμα και πέφτει να κοιμηθεί τότε, κατά μία έννοια, απαρνιέται την ζωή. Από εκεί και πέρα υπάρχει και η κοινωνία που θα επιλέξει τον θάνατο του αυτόχειρα. Σε μία κοινωνία του δίπτυχου καλό και κακό και τίποτα άλλο ενδιάμεσα ή θα ζήσει ο κοινωνός ή θα πεθάνει. Σε μία κοινωνία του τρίπτυχου όμως μαύρο άσπρο και γκρι(τα χρώματα δεν καταλαβαίνω γιατί δεν υπάρχουν) τότε ο αυτόχειρας μπορεί να επιλέξει να ζει παραδωμένος και ουσιαστικά αυτόχειρας για όλη του τη ζωή. Και οι δύο θάνατοι ίσως είναι ίδιοι. Απλά όταν μπαίνει και ο θάνατος συνανθρώπου μαζί τότε περιπλέκονται τα πράγματα. Ίσως δείχνει έλλειψη τρόπων έκφρασης της δυσφορίας. Δεν είμαι δα και κοινωνιολόγος. Απλά μπούρδες λέω γιατί δεν ξέρω τί άλλο να πω.

Καλημέρα σας

Spy είπε...

(σχόλιο spam):
Σας απάντησα αλλού, για άλλα...

Nomad είπε...

Σελιτσάνε,

ναι, πρέπει να κοιταχτούμε όντως.
(Σπεύδω να βρω κτηνίατρο)

:ΡΡΡ

Ψυχομηχανικέ,

καλως ήλθες, ναι, κι εγω νομίζω ότι στην πλειονότητα τέτοιων περιπτώσεων έχουμε περισσότερο την εκδήλωση μιας κοινωνικά καλλιεργημένης μανίας παρά την έκρηξη μιας ενδογενούς βόμβας. Φυσικά πάντα θα υπάρχουν οριακές περιπτώσεις όπου το ίδιο το άτομο "ευθύνεται" με την έννοια ότι έχει μέσα του τη βομβα, αλλα είναι μαλλον μικρή εξαίρεση. Το πρόβλημα και ταυτόχρονα αλλοθι της κοινωνίας είναι η περίφημη συλλογική ευθύνη, το αφού φταίμε όλοι που δε μας αφορά ο διπλανός, δε φταίει κανείς, σε λα βι. Ε, αμα σε λα βι εσείς, σε νε πα λα βι κι εγω, μας λένε τέτοιες ιστορίες.

:)

Νησιώτη,

όλοι μπουρδες λεμε τελικά φίλε, μην αυταπατώμαστε. Μονο εαν πράττουμε παραλληλα, ο καθενας στο μετρο του δεν θα λεγαμε φληναφήματα, λιγο η πολύ.

:)

Κατασκοπε,

αφου σπαμαρατε που σπαμαρατε, δεν αφήνατε και κανένα λινκ γυμνών μοντελων;;;;;

:ΡΡΡ

Masterpcm είπε...

Ένα από τα "διεστραμμένα" αυτά καθάρματα ήταν εξάδελφος. Απειλούσε πως θα σκοτώσει την γυναίκα του που τον εγλατέλειψε, θα τη σφάξει έλεγε και θα αυτοκτονήσει μετά, τον πίστεψα... και πάνω σε μια συζήτηση με άλλα ξαδέλφια μαζί, πήρα τα κλειδιά του αυτοκινήτου του, μετά από κόπο βρήκα που έχει παρκάρει και πολύ βιαστικά έψαξα το αυτοκίνητο. Κάτω από το κάθισμα του συνοδηγού, στα ελατήρια, είχε ένα μεγάλο μαχαίρι το οποίο πήρα...

Συζητήσαμε ώρες, έκλαιγε, προσπαθήσαμε με κάθε τρόπο να τον κάνουμε να λογικευτεί... Φεύγοντας, επέδειξε μια ποιό ήπια συμπεριφορά. Επαναπροσδιορίσαμε το επόμενο ραντεβού να τα πούμε, να πιούμε ένα καφέ και να δώσουμε μια κάποια λύση, δυό μέρες μετά.

Δεν ήλθε ποτέ. Το πρωί εκείνης της ημέρας το 1983, ήταν πρωτοσέλιδο στην Απογευματινή η νυφική τους φωτογραφία... τη σκότωσε και αυτοκτόνησε επί τόπου, στη Χαλκίδα με καραμπίνα...

Είχαν και ένα γιό 6 χρόνων τότε, το Θοδωρή...

Η απώλεια της σκέψης πριν την πράξη, κι ακόμα χειρότερα η σκέψη για την πράξη, δεν δηλώνουν γενναιότητα, δειλία απέναντι στο πρόβλημα όποιο κι αν είναι αυτό δηλώνουν... και δεν χρωστά τίποτα, κανένας σε κανέναν.

Έτσι, αφήνει κανείς το "Θοδωρή" του στο δρόμο μόνο του...

Αυτό δεν είναι γενναιότητα.
(Ακόμη σκέφτομαι από τότε μήπως δεν έκανα ότι έπρεπε προκειμένου να άλλαζα κάτι, αλλά θα ήταν μάλλον μάταιο ότι κι αν έκανα).

Συμφωνώ στα υπόλοιπα κι εγώ μαζί σας. Ειδικά για τον τίτλο σας...


Καλό Πάσχα, σε εσάς και την οικογένειά σας.

nelly είπε...

Μια χαρα σαφης ησουν Nomad.
Επι της ουσιας δε διαφωνουμε.

Κατω τα χερια απο τα "μαλλον" μου!
Ειναι το διαλυτικο στις μπογιες-λεξεις μου ;)


Masterpcm..
οσον αφορα τη γενναιοτητα, ενα εγκλημα παθους ασφαλως δεν ειναι γενναιο, ενα εγκλημα παθους δεν ειναι τιποτα γιατι υποδηλωνει ανελευθερια αλλα σκεψου οτι, δεν υπηρξαν απαντες οι αυτοχειρες, παραφρονες ή ερμαια μιας νοσηρης ψυχοπαθολογιας.
Τελοσπαντων, ας μην την παω μακρια τη βαλιτσα. Εδω αλλωστε θιγεται η "διαστραμμενη", οπως λες, πλευρα του πραγματος.

Masterpcm είπε...

@ nelly

Συγχωρήστε με, αλλά η προσωπική μου εκτίμηση είναι πως με την αυτοθανάτωση, δεν λύνει κανείς απολύτως τίποτα. Αν έσφαλα, να υποστώ και τις συνέπειες των πράξεών μου. Όπως πολύ σωστά διετύπωσε ο οικοδεσπότης μας, στην Ελλάδα με την θανατική καταδίκη σε μη ισχύ, καμιά ποινή δεν είναι χειρότερη από αυτό. Κι αν νοιώσω αδύναμος, δεν έχω ελπίδα σε τίποτα, από μια αρρώστια ας πούμε, πάλι θα περίμενα την τελευταία μου στιγμή όσο μακρύτερα γινόταν. Δεν θα έκανα τη χάρη στο θάνατο, για όσο είναι στο χέρι μου.
Για τις περιπτώσεις που κάποια παθολογική αιτία, σχιζοφρένεια, έγκλημα πάθους ή ότι άλλο, χρίζουν ιατρικής έρευνας και πορίσματος...

Έτσι το βλέπω από την δική μου οπτική, σωστή δεν είναι και απαραίτητα, αλλά είναι η δική μου.

aKanonisti είπε...

Εγώ θα κολλήσω στην αρχική πρόταση... χωρίς βέβαια να διαφωνώ με το υπόλοιπο κείμενο...
Τι είναι καλό ή κακό.....
Μέσα σε αυτόν τον προβληματισμό.. νομίζω πως χωράει και ο χαρακτηρισμός του θανάτου ή και της αυτοκτονίας....

Δεν πιστεύω πως υπάρχει αντικειμενική απάντηση σε αυτό...

Τό μόνο σιγουρο είναι το τελεσίδικο του...

:-)))

Υ.Γ. Γράψε βρε κάτι να διαφωνήσω...
Αμαν πια... θα με σκάσεις...

nelly είπε...

Masterpcm..
δεν σας την πειραξα την οπτικη σας, αγαπητε μου.
Δεν κανουμε Διαγωνισμο Πειθους.
Ανταλλασσουμε αποψεις κι αν εγερθει και προβληματισμος, ακομα καλυτερα.
Σταματω εδω. Χαρηκα για τη συνομιλια.
:)

Masterpcm είπε...

Δεν θίχθηκε κάτι, μην ανησυχείτε. Μέρος του διαλόγου είναι κι αυτό. Δεν υπάρχει θέμα. Μην το πάρετε στραβά.

(Ίσια το είπα).

:-0

Δεν τα έχω με εσάς. Καθόλου. Η ένταση που αποτυπώθηκε σε αυτούς που το πράτουν είχε προορισμό.

Και δεν υπάρχει λόγος να σταματήσετε πουθενά..

Αν "τσακωθούμε" θα το καταλάβετε...

:-))

Καλές γιορτές καλή Ανάσταση.

νομαδ είπε...

Μαστερπισιεμ,

δεν θεωρώ πως είναι γενναιότητα. Δεν ανέφερα κάτι τετοιο. Η ιστορία που αναφέρετε είναι τραγική ιδίως για το παιδί. Εγω ηθελα να τονίσω το γεγονός ότι απονενοημένοι θα βρεθούν, και ορισμένοι απο αυτούς θα παρουν μαζί τους κι αλλους, είτε εντελώς αθώους είτε εμπλεκόμενους με καποιο τρόπο όπως αυτός που περιγραφετε. Κι εγω εχω σε αλλα ποστ αναγράψει μια αναλογη δική μου εμπειρία αυτοκτονικού ιδεασμού. Αυτό που ηθελα να επισημάνω είναι ο δικός μας (των απέξω) ρόλος σε ολα αυτα.

:)

Νελλυ,

οκ, δεν θα πειράζω τα "μαλλον" σας αν είναι να χρησιμεύσουν στη ζωγραφική.

:)

Ακανονιστη,

ε, δε νομίζω οτι θαν μπ΄ρέσουμε να απαντήσουμε το ερωτημα του καλου και του κακου, κατι αιώνες το επιχειρούν παμπολλοι κι ακόμα τσακώνονται.



Εύχομαι καλή ξεκουραση Πασχα ανοιξη κρασιά μπύρες σουβλες βόλτες κλπ σε όλους.