Λένε πως η αγάπη ξεκινάει εκεί που ο άλλος δεν έχει πια εκπλήξεις να σου δώσει.
Που από ανοίκειος και ξένος, γίνεται οικείος και γνώριμος, που απο φωτιά με σάρκινο περίβλημα ξαναπαίρνει το σχήμα και την παγωνιά του. Αγάπη, λένε αυτοί, σημαίνει να αναπαύεσαι παραδομένος. Τότε μονάχα το "σ' αγαπώ" είναι αληθινό.
Μα λένε άλλοι, πως δεν πρέπει να επαναπαυόμαστε στον έρωτα, πως πάντα πρέπει να αγρυπνούμε, πάντοτε να κρυβόμαστε λιγάκι, να διατηρούμε μια πτύχωση συναρπασμού ασιδέρωτη, ποτέ ολότελα γυμνοί στον άλλον μη φανερωθούμε, γιατί είναι το άγνωστο που τον πυρώνει και το γνωστό που τον καταστέλλει. Αγάπη, λένε αυτοί, σημαίνει μην αφεθείς να γίνεις δεδομένος. Τότε μονάχα το "σ' αγαπώ" μπορεί να διαρκέσει.
Μια μέρα, ρώτησαν το Σίσυφο ποιοί να είχαν δίκιο.
"Δεν ξέρω", απάντησε ισορροπώντας την πέτρα, "μα τώρα που με ρωτάτε θυμήθηκα πως την πιο ερωτική φράση που μου απηύθυνε ποτέ γυναίκα, αν η ίδια γυναίκα την είχε απευθύνει σε κάποιον άλλον, δεν θα ήταν φράση πάθους. Θα ήταν φράση οίκτου, φράση φιλίας, συμπαράστασης, συμπάθειας, κατανόησης, μα σίγουρα φράση αντιερωτική. Μου μοιάζει λοιπόν σαν η αγάπη να σημαίνει ο,τι μπορεί κανείς να καταλάβει, στην κατάσταση που βρίσκεται, τη στιγμή που του απευθύνεται"
Κι όταν τον ρώτησαν ποιά ήταν αυτή η παράξενη φράση, απάντησε:
"Δώσε μου λίγο απ' το βάρος σου"
30 σχόλια:
:-))))
Ναι... αυτό είναι αγάπη... να μοιράζεσαι τα βάρη....
Ακόμα και αν δεν μοιράζεσαι το σώμα ή την ζωή....
Υπέροχος ορισμός... και πλήρης...
"...Κατά βάθος, όπως είπαμε πολλές φορές, στα ζητήματα του έρωτα όλος ο κόσμος έχει δίκιο. Και στα άλλα ζητήματα επίσης, κατά πάσα πιθανότητα."
Γ.Θεοτοκάς - Γ.Κ.Κατσίμπαλης
Αλληλογραφία - 11 Μαρτίου 1937
-----------------------------
γουέλκαμ μπακ. :)
Και με την μία και με την άλλη της μορφή -νομίζω- πάλι αγάπη παραμένει... η αγάπη.
Το 'πατε και ο ίδιος -μέσω του Σίσυφου-:"Μου μοιάζει λοιπόν σαν η αγάπη να σημαίνει ότι μπορεί κανείς να καταλάβει, στην κατάσταση που βρίσκεται, τη στιγμή που του απευθύνεται"
Ωστόσο με όποια μορφή και αν παρουσιάζεται η αγάπη, όταν απευθυνόμενη στον άλλο λέει:"Δώσε μου λίγο από το βάρος σου" ο άλλος πάντα θα "λυγίζει" γιατί δεν είναι μόνο το "βάρος" που λυγίζει τους ανθρώπους...
Πολλές φορές τους "λυγίζει" και η τόση αγάπη...
"Ανώνυμη" και αυτή τη φορά μέχρι ευρέσεως ονόματος.Μήπως να προτείνατε κάποιο;
Αν όντως ισχύει η ετυμολόγηση της αγάπης από το αρχαιοελληνικό άγαν,τότε ορίστε μου πόσο πολύ είναι το άγαν και θα σας ορίσω την αγάπη.
Σελιτσάνος.
Ή να μοιράζεσαι την ελαφρότητα κατά τον Κούντερα.
"να διατηρούμε μια πτύχωση συναρπασμού ασιδέρωτη"
το πιστεύω αυτό...
καλημέρα
"-πονας;
-ναι
-θα μου πεις;
-οχι, αλλα κατσε"
"-γελας
-ναι
-θα μου πεις;
- οχι αλλα πιες"
και αυτο αγάπη ειναι που ορίζεται απο την στιγμή, ναι;
υ.γ: εδω, όποτε...
καλό σας έκανε η απουσία
Aκανόνιστη,
εδώ που τα λέμε μπορεί να είναι και η άρση βαρών της εθνικής, αλλα ας μην το κάνουμε θέμα
:Ρ
Να είσαι καλα
:)
ηδδ345φ,
τώρα μου δώσατεε ιδέα, στο μελλον ανακαλύπτουν τη μηχανή Noema, δουλειά της οπο0ίας είναι να εντοπίζει εαν κάποιο νόημα που εκφράζει ο χρήστης της έχει ξαναεκφραστεί και απο ποιόν και πότε. Ολοι οι ανθρωποι συνειδητοποιούμε ότι η σκέψη μας αποτελείται απο νοήματα που έχουν ήδη διατυπωθεί και παρθενογέννεση δεν υπάρχει. Η μηχανή, λειτουργώντας πλέον ως ε-συλλογική μνήμη, ανασύρει απο το παρελθόν απίθανες προσωπικότητες που είχαν πρωτοεκφράσει διάφορα τρέχοντα νοήματα, μεταξύ των οποίων τον Αρξιμένη τον Ετεροθαλή, ο οποίος το 345πΧ, είχε διατυπώσει πρώτος τον βασικό νόμο της κλασματικής γεωμετρίας που πολύ αργότερα ανακάλυψε ο Μαντελμπροτ. Μια ομάαδα ερευνητών των κεντρικών γρφ του Noema, αναλαμβάνουν τότε την εξειδικευμένη αναδίφηση στις ένοιες που τότε είχαν διατυπωθεί και ανακαλύπτουν το φαινόμενο της συγχρονικότητας, ότι δηλαδή μετά τον Αρξιμένη και για χ διάστημα, οι ιδέες της κλασματικής γεωμετρίας στη φύση εξαπλώθηκαν στην υφήλιο με ρυθμό που δεν δικαιολογούσε η τότε ταχύτητα μεταφοράς δεδομένων, επιβεβαιώνοντας έτσι τον τρελοΓιουνγκ. Ανασκαλεύοντας ενοιλογικάα περιεχόμενα αιώνων πάνω στις δυο αυτές ένοιες (φρακταλς και συγχρονικότητα) καταλήγουν να παράξουν μια σκέψη που δεν έχει ξαναδιατυπωθεί ποτέ στη Γη απο κανέναν άνθρωπο, και συνεπώς αποτελεί την πρώτη παρθενογεννημένη έννοια απο το 1898,οπότε θεωρείται ότι εξερευνήθηκε και η τελευταία κουκίδα στον χάρτη των πιθανών νοημάτων για το ανθρώπινο είδος.
Η έννοια αυτή, που κανείς ποτέ δεν έχει ξανακούσει στη γη, περιλαμβάνει μόνο μια λέξη:
Γκρουμφ.
(περιττό να συνεχίσω, το Γκρουμφ αναγάγεται σε νέα θρησκεία της μόδας, οι Γκρουμφιστές καταλαμβάνουν τα κέντρα εξουσίας, ξεκινά η Εποχή της Αναπαλαίωσης , κλπ κοινότοπα)
Ευχαριστώ, καλώς σας βρίσκω!
:Ρ
Ανώνυμη,
πράγματι
:)
(Η ονοματοδοσία είναι πολύ επικίνδυνη δουλειά παλαιόθεν οπότε προτεινω να αφήσουμε το Ονομα να εμφανιστεί εξ αποκαλύψεως όταν το αποφασίσει αυτό]
Σελιτσάνε,
μα μου υποβάλετε το Μηδέν δια της ερωτήσεως.
:)
Ι.π.Πότη,
τα προβλήματα πάντως ξεκινούν όταν φτάσουμε στην μοιρασιά της Βραδύτητας, κατά τον ίδιον.
:)
Καλως ηλθατε.
Φαίδρα,
εγώ παλι δεν έχω ιδέα.
:Ρ
καλημέρα
Λυπημένη Καρλόττα,
ναι αμέ! (αν και το τσουξιμο επίσης αγάπη το λες, αν και θα ταιριαζε καλύτερα αράπη.)
:Ρ
κΚΚΜοίρη,
και που να δείτε στο επόμενο ποστ που θα μιλήσω για χουρμάδες!
:ΡΡ
αγάπη σημαίνει να ισορροπεί για λίγο η πέτρα.
μου αρέσει αυτό για ορισμός.. :)
Γκρουμφ!
(τι άλλο να πει κανείς...)
Οσους ορισμούς και να έδωσες ταιριαστούς τους βρήκα. Οσοι οι ανθρωποι αλλες τοσες κι οι εκδοχες. Να εισαι καλά Νομαδα.
Οι εκδορές να δεις..
Α, εγώ είμαι χαζή και δεν ξέρω, το μόνο που μπορώ να σου αφήσω τώρα γιατί χαίρομαι τόσο πολύ που είσαι και πάλι εδώ, είναι ο ήχος όταν χνούδι κάνει χαρές και στον αφιερώνω. Βζιιιιιιιιιιιιιιιννννννννν.
:))
Καλώς τον,
πρέπει να την ορισεις;;;
όταν αρχίζεις να ορίζεις, να προσδιορίζεις, να αναζητάς, να μπορείς να διαχειριστείς όλο αυτό τον κυκεώνα ορμονών που υπερπαράγονται.... αφήνεις πισω σου το παραμύθι και ...μπαινεις στα χωράφια της ...ιστορίας της αγάπης.
Αστο παραμύθι σε νομάδα....
όσο το αντέχει ο καθένας μας και όσο μας αντέχει και αυτό απο την μεριά του...
Δώσε μου λίγο από το βάρος σου, πάρε λίγο από τα φτερά μου.
Το μεν μικραίνει, τα δε μεγαλώνουν κάθε (αυτό το κάθε έχει ελεγχθεί επιστημονικά) φορά που μοιράζονται.
το σίγουρο πάντως είναι ότι είναι στον αέρα
καλώς ήρθατε
:-)
Εγώ πάλι, θα συμφωνήσω προφανώς με τους δεύτερους, καθώς για μένα κάθε τι προβλέψιμο ή δεδομένο, χάνει την χαρά της ανακάλυψης, τη μαγεία του κυνηγιού, την καύλα της κατάκτησης, τη γαλήνη της ανταμοιβής.
Προφανώς θα συμφωνήσω και με όσους προλαλήσαντες ανέφεραν, πως είναι μεγάλη χαρά που σας ξαναβλέπουμε εδώ, και πιθανόν καλύτερα από τη στιγμή που φύγατε.
Η απουσία σας να ξέρετε ήταν αισθητή.
Υ.Γ.: Αν η μηχανή Noema δώσει ποτέ διαφορετική απάντηση στα θεμελιώδη ερωτήματα, εκτός από το: 42, καταλαβαίνετε ασφαλώς πως θα είναι για τα μπάζα, και ουδεμία εμπιστοσύνη θα πρέπει να της έχουμε...
ντεντεντ,
και η πλάκα είναι ότι για να ισορροπήσεις μια τεραστια πέτρα, αρκεί ένα τόσο δα μικρό πετραδάκι -ε, και να μην πολυτρέμει η γη.
:)
αόρατη μελανη,
ελα μου ντε.
:)
Κυνική,
κι εσύ :)
Ανώνυμε,
http://nomads-tales.blogspot.com/2008/02/blog-post_08.html
:)
Χνου,
τα Χριστουγεννα θα πω στην αγιο να σου φέρει μια τρομερή και φοβερή σουπερ ντουπερ ουαου σβούρα! (Εγω θα σου παρω πολλές σοκολάτες, 4 κοκκαλακια για τα μαλλιά, μερικά μπλίστερ, αυτοκολλητα ντορα η μικρή εξερευνητρια, μια ροκάνα, 2 μπουκαλακια μπουρμπουλήθρες, 30 σκουλαρίκια μιας χρησης για καθε αυτί, πλήρες σετ γκαζές, ενα (μπομπ) σφουγγαράκι μπάνιου, 4 κιτρινα παπακια και 3 κοκκινα (με μπονους 1 μπλε) και μια καραμουζα.)
:))
Κατερίνα,
αυτό το "όσο αντεξουμε" είναι μεγάλη μη φιλοσοφία τελικά, δηλ είναι ο ορισμός της έννοιας πράξη.
:)
Βάσκες,
είναι βέβαια και μερικοί που φοβούνται μη τους φύγει κανα πουπουλο.
:ΡΡΡ
Κοπολοσο,
το δυσκολο βέβαια είναι να μπει στην υπόγα. :) Ευχαριστώ, καλως σας βρίσκω.
Κατασκοπε,
ευχαριστώ πολύ, αλλά για το 42 θα διαφωνήσω, νομίζω πως έχει υπερκτιμηθεί δεδομένου ότι δεν απαντά στο -κεφαλαιώδες- ερώτημα:
Γκρουμφ;
:ΡΡΡ
Αγάπης αγώνας άγονος, Νομάδα. Κάτι ήξερε ο Εγγλέζος.
Το λίγο ή πολύ δεν ανερεί ότι όντως είναι η πιο ερωτική φράση. Και να έλεγε σκέτα νέτα δώσε μου από το βάρος σου είναι φράση που σε τσακίζει.
Να είσαι καλά
αναιρεί*
Όλοι οι ορισμοί σωστοι, όλοι κουβαλουν ένα μέρος της γενικότερης έννοιας της αγαπης και όλοι μας εκφράζουν αναλογα τη στιγμη και τις ανάγκες μας.
Και σιγουρα μπορουμε να βρουμε κι άλλους... κι άλλους τόσους ορισμους...κι όλοι μαζι να συνθετουν τη γενικοτερη έννοια.
Αλλα σε όλους αυτους τους ορισμους πιστευω πως υπαρχει μια κοινη συνισταμενη. Κι αυτη ειναι η υπερβαση του εαυτού. Μόνο αφηνοντας πίσω το εγω μας, ή εστω για λίγο στο πλάι, μπορούμε να αγγιξουμε αυτην την αισθηση του να υπαρχεις μεσα απο τον άλλον, για τον άλλον
Σε περίμενα
Σε περίμενα
μη ρωτάς γιατί
σε λιμάνια υπήνεμα
και σε κέρναγα ρακή.
Σε περίμενα
η νοσταλγία ιατή
τα λόγια προσήνεμα
η ελπίδα οριακή.
Σε περίμενα
σαν αυγή ιδεατή
έωλο ορμήνεμα
σε γη δηλιακή.
Σε περίμενα
με μια ορμή βατή
σαν ηλιοβασίλεμα
σκέψη ειδυλλιακή.
Σομπραλουζ,
ιντνιντ! :)
(Πάντως λίγο πολύ όλοι κάτι ξέρουμε, μα έλα που τελικά δεν ξέρουμε τίποτα, ταμπουλα ράζα κάθε φορά)
Νησιώτη,
κι εσύ.
:))
Μελιαν,
καλωσήλθες, κι ως γνωστόν "ζω, δηλαδή είμαι αλλος" (Φ.Πεσσόα)Δοθέντος ότι οι άλλοι αποτελούν κόλαση, θα πει κανείς πως ο εαυτός αποτελεί παραδεισο. Εφόσον ισχύει ομως το επίγραμμα του ΦΠ, τότε οι ίδιοι πάλι αποτελούν τον παράδεισο. Και για όποιον σαν εμας δεν πολυπιστεύει στους μανιχαισμούς, τι κολαση και παραδεισος, το θέμα είναι να βρεχεται κι ο κώλος σου όταν πυρπολείται η ψυχή σου :Ρ)
Αλεξήνωρ,
(ωραίο νικ) καλώς ήλθες,
σε ευχαριστώ πολύ που μοιράζεσαι μαζί μας τούτη την όμορφη ποίηση
:)
Η τσάντα
Χαμογελούσες πάντα
όμορφη και λαμπερή
κράταγες μια τσάντα
ως δικαιολογία φανερή.
Ήξερες το λόγο
ήδη από την αρχή
δεν ένιωθες φόβο
ούτε καν ενοχή.
Μπα, πως από δω
έκανα με αφέλεια.
Ήρθα να σε δω
έλεγες με επιμέλεια.
Απάντηση ακριβής
ίσως κι επίτηδες,
δε θα φανώ ασεβής
βρε παλιοψηλομύτηδες.
Έβγαζες το κινητό
λάπτοπ βυσσινί,
χρώμα όντως ποθητό
για μια στιγμή κοινή.
Είχες πολλούς φίλους
για ώρα τους μιλούσες
κρίμα στους κροκοδείλους
της τσάντας που κρατούσες.
Κοίταζες στα μάτια
έδειχνες τόσο αθώα
διερρήγνυες τα ιμάτια
ένιωθα στεγνή την υπερώα.
Μια στιγμή αρκούσε
αν γίνομαι αντιληπτός
η Αφροδίτη με φιλούσε
όνειρο θερινής νυκτός.
Παιδιά, μια απορία: μήπως να εκδώσω ποιητική συλλογή μπας και βγάλω κανένα φράγκο (οικονομική κρίση γαρ) ή διαπράττω έγκλημα κατά της ανθρωπότητας?
εγώ απλά θα συμφωνήσω με τον hdd345f.
Αλεξήνωρ,
ευχαριστω ξανα, ομως αν περιμένεις να βγάλεις χρήματα απο την ποίηση φοβάμαι οτι θα γράψεις... επιστημονική φαντασία
:ΡΡΡΡ
Αποτέτοιε,
ε κι εγω να συμφωνήσω με την απαντηση που του εδωσα, γκρουμφ
:ΡΡ
Επιστημονική φαντασία ε?
να κι εγώ, αλλάζω ρεπερτόριο.
"...Εξακολουθούσε να την κοιτάζει, καθώς έγειρε στο πλάι μέσα στον ύπνο της, και διαπίστωσε πως έμοιαζε πιο όμορφη από ποτέ. Ήθελε να γείρει κι αυτός πάνω της, να κουρνιάσει εκεί μέχρι να τους βρει το ξημέρωμα. Πρέπει να ήταν αρκετά κουρασμένη, γιατί έτρεχε όλη τη μέρα. Η εταιρία της έχει αναθέσει πια πρόσθετο έργο, καθώς κάποια στελέχη απουσιάζουν πρόωρα για διακοπές, και δεν εύρισκε αρκετό χρόνο για τους δυο τους. Η αλήθεια ήταν πως αγχωνόταν λίγο κάποιες ώρες τώρα τελευταία και γινόταν απόμακρη, ίσως ψυχρή για εκείνον που την ήξερε καλά. Αλλά πάντα είχαν χρόνο να βγουν με φίλους ή να επισκεφθούν τους δικούς τους. Μόνο ένιωθε ότι κάπου έλειπε ο ένας από τον άλλον, το καταλάβαινε κι εκείνη όταν την κοιτούσε λίγο παραπονεμένα. Γινόταν αυστηρή μαζί του, αλλά δε μάλωσαν ποτέ πραγματικά, αυτό ήταν αλήθεια. Τιποτε δεν τους χώριζε και για κανένα λόγο δεν ήθελε να διαπληκτισθεί μαζί του. Κι εκείνος προσπαθούσε ν’απολαμβάνει τις λίγες αναλαμπές αυτοπεποίθησης που του εξέπεμπε δίχως να την προκαλεί. Ναι, η Λία δεν το δεχόταν, όμως άλλαζε, μεγάλωνε, κατά κάποιο τρόπο ωρίμαζε, αν κι ετεροχρονισμένα. Τους χρειαζόταν σίγουρα κάτι, μια βοήθεια να καλύψει αυτό το κενό, που πήγαινε να δημιουργηθεί. Ο ίδιος δεν ήθελε να της γίνεται βάρος, πολύ περισσότερο δεν επιθυμούσε να της είναι ενοχλητικός αυτήν την περίοδο. Καταλάβαινε πια ότι μερικές φορές δεν απέφευγε τον κίνδυνο να παρεξηγηθεί, καθώς η ειρωνική του διάθεση γινόταν όντως φαρμακερή για τη Λία στην κατάσταση που ήταν.
Πρέπει να είχε οπωσδήποτε πανσέληνο, γιατί παντού είχε απλωθεί μια ασημένια ανταύγεια. Στεκόταν στους αγκώνες του, όταν πρόσεξε ότι τα πόδια της Λίας έμοιαζαν αλαβάστρινα στο μισοσκόταδο, οι γοφοί της σαν φτιαγμένοι από φίλντισι. Δεν μπορούσε να ξεκολλήσει τα μάτια του από πάνω της. Έμοιαζε τόσο επιθυμητή, ένιωθε να στέκεται μπροστά στα τείχη κάστρου κι ήταν έτοιμος να το εκπορθήσει. Καιρό είχε να νιώσει έτσι για κείνη, μια δίψα σχεδόν ακόρεστη, αναμεμιγμέ-νη με λαγνεία ορμητική, ασυγκράτητη. Κοιτούσε τη Λία κι άξαφνα ένιωθε την καρδιά του να χτυπά δυνατά και το αίμα του να κοχλάζει. Τα μηνίγγια του σφυροκοπούσαν. Εκείνη πρέπει να είχε ξυπνήσει από ώρα. Τον κοιτούσε στα μάτια με τον παλιό, τόσο γνώριμο τρόπο. «Σ’αγαπώ», του ψιθύρισε. «Κι εγώ», της απάντησε εκείνος. «Με συγχωρείς, αν ήμουν λίγο απότομος σήμερα», συμπλήρωσε και φίλησε απαλά το χέρι της. Η Λία τον χάιδεψε στο μάγουλο. «Έλα δω» του έκανε κι άπλωσε τα χέρια ανοίγοντας την αγκαλιά της. Έμοιαζε με άνθος τα πέταλά του οποίου ξετυλίγονται τόσο αρμονικά. Θεέ μου, σκέφτηκε εκείνος, μυρίζει υπέροχα κι ανταποκρίθηκε στο κάλεσμά της. Η Λία τον υποδέχτηκε σαν να ήθελε να τον νιώσει πραγματικά. Αμέσως τα χείλη τους ενώθηκαν και με ένταση έκαναν έρωτα άπληστα, αχόρταγα. Λειτούργησε μάλλον ευεργετικά, ήταν λες και ήρθε μία λύτρωση γι’αυτούς τους δύο. Τελείωσαν ταυτόχρονα κι έμειναν έτσι αγκαλιασμένοι μεχρι το πρωί. Ήταν αυτό που τους έλειπε κι όταν ξύπνησαν όλα ήταν πια διαφορετικά, αναγεννημένα. Ένα μαγικό ραβδί τους είχε αγγίξει και τους δύο.
Κάποια από τις επόμενες μέρες έπιναν καφέ, όταν του φάνηκε κάπως σκεφτική κι αμίλητη. Δεν πάει άλλο, αναλογίστηκε, πρέπει να της πω να ζητήσει κάποια άδεια να ηρεμήσει λίγο. Η Λία σηκώθηκε από το τραπέζι και τον φίλησε. Μετά στάθηκε πιο πέρα και τον κοιτούσε χαμογελώντας αινιγματικά. Είχε πάλι το βλέμμα εκείνης της βραδιάς, αλλά τώρα κάπως διαφορετικό, λες κι αναζητούσε αδιόρατα κάποια ανταπόκριση στο δικό του, ένα σπινθήρα επιβεβαίωσης πριν μιλήσει. Κάτι τρέχει μ’αυτήν, είπε μέσα του. Δεν έδωσε σημασία, άλλωστε τα πράγματα πήγαιναν ολοένα και καλύτερα τώρα τελευταία. Δεν περίμενε παρά μόνο ευχάριστα νέα ν’ακούσει, μια και η Λία έμοιαζε να είχε βρει ξανά εκείνο τον αέρα που είχε, όταν την πρωτογνώρισε. «Είμαι έγκυος» του είπε ανέμελα εκείνη, καθώς έφευγε για το γραφείο κλείνοντας σιγανά την πόρτα πίσω της. Έμεινε ακίνητος για λίγη ώρα. Δεν ήταν βέβαιος για αυτό που άκουσε. Ένιωθε πάλι εκείνο το γλυκό μούδιασμα, όπως όταν μια φορά η καρδιά του πρωτοσκίρτησε στο δημοτικό για μια συμμαθήτριά του. Θαρρούσε το όνομά της ήταν Πηνελόπη. Πέρασε πολύς καιρός από τότε. Μπήκε στο αυτοκίνητο απόφασιστικά. Σφυρίζοντας ήρεμα οδήγησε αργά το δρόμο μέχρι τη δουλειά του. Είχε κίνηση, μα καθόλου δεν φαινόταν να τον ενοχλεί. Κάποιος ταξιτζής τον μούτζωνε. Είχε περάσει με κόκκινο κι ευτυχώς δεν υπήρχε τροχονόμος. Ήθελε να φωνάξει, να τραγουδήσει. Χωρίς να το καταλάβει είχε φωτιστεί το πρόσωπό του. Ήταν ίσως το πιο πλατύ χαμόγελο εδώ και πολύ καιρό. Επιτέλους σκεφτόταν, η ευτυχία δε θα τον άφηνε ποτέ. Θα το άντεχε?..."
Λοιπόν, τώρα τι λες?
Τώρα λέω ότι μπήκες στο κλίμα και θα γράψεις ένα υπεροχα ευπώλητο αρλεκιν, οπότε με τα φράγκα απ αυτό θα μπορέσεις να αφοσιωθείς, επιτέλους, στην ποίηση
:ΡΡΡΡ
Δημοσίευση σχολίου