Ο Ξένος (οχι του καμύ, του γαμεί)

"Ασφαλώς οι άνθρωποι που σε βοηθούν να ωριμάσεις δεν είναι παρά οι φίλοι που φεύγουν κι έρχονται, και καμιά φορά το πετυχαίνουν με τον θάνατό τους. Δεν υπερβάλλω λέγοντας πως ένα παρόμοιο σοκ σε παρακινεί να διακρίνεις, αναδρομικά, στο χαμό του άλλου, μια διάσταση ακραίας προσφοράς, έστω αθέλητης. Για να το κάνουμε λιανά, ο άλλος γίνεται δικαστικός κλητήρας των μυστηρίων της χρονικότητας. Μεταφέρει τους απολογισμούς μιας δύσκολης προόδου μέσα στα χρόνια, και σου ζητάει να τους εγκρίνεις• μεμιάς, είναι σαν να βγαίνεις από έναν λήθαργο. Αν έλαβες το μήνυμα, θα ντραπείς για το σκάνδαλο της δικής σου ψυχικής ακινησίας, όπου η εμπειρία της σχέσης με τον εαυτό σου λιμνάζει σ' έναν βάλτο επισφαλών βεβαιοτήτων. Διότι ο θάνατος του ενός είναι μια κίνηση προς τα έξω τόσο απότομη ώστε υποχρεώνει τους πολλούς, όσους μένουν πίσω, να νιώθουν ακίνητοι. Ηταν ανέκαθεν πιο νωχελικοί απ' ό,τι θα έπρεπε, όμως τώρα το συνειδητοποιούν. Η θεραπευτική αυτή επίγνωση της αργοπορίας μας, όταν δεν διοχετεύεται σε πανικόβλητους αντιπερισπασμούς διά της φυγής προς τα εμπρός αλλά λοξοδρομεί σ' έναν βαθύ και εγκάρδιο χειρισμό της αναπόλησης, ονομάζεται πένθος (…) είναι αδύνατο να πενθήσουμε οποιονδήποτε ή οτιδήποτε, περιλαμβανομένου του ιστορικού παρελθόντος μας, όσο τα παρασκήνια στεγάζουν την αναπαραγωγή του διχασμού: εν ολίγοις, είναι αδύνατο για τον νεκρό να βρει ανάπαυση όσο εμείς αρνούμαστε να βγούμε στη σκηνή, σαν πολιτισμένοι άνθρωποι, και να συμφωνήσουμε ως προς το ποιος ακριβώς πέθανε. Διαπληκτιζόμαστε για το αν θα δώσουμε το όνομά του σ' έναν αστεροειδή, σ' έναν κομήτη ή σ' έναν ήλιο και ξεχνάμε πως η απάντηση θα υπαγορευτεί απ' τον ίδιο, αρκεί να τηρήσουμε ενός λεπτού σιγή και να τον ακούσουμε. Είναι όλα ήδη γραμμένα, όπως λένε οι Αραβες." Ευγένιος Αρανίτσης για την απώλεια του φίλου του ποιητή Ηλία Λάγιου Από εδώ: http://www.enet.gr/online/online_text/c=113,dt=05.10.2008,id=94016960 ~~~ Του έλειπε ο Ξένος. Αυτός που δεν θα μπορούσε να πληγώσει με καμιά του αλήθεια, που όλα θα μπορούσε να ξεστομίσει χωρίς να σκέφτεται διαρκώς ότι κατέχει ένα όπλο που σκοτώνει. Θυμόταν έναν στοχασμό του τον Λεοπάρντι: «Η ειλικρίνεια βοηθάει μόνο όταν είναι προσποιητή ή όταν, λόγω της σπανιότητάς της, ουδείς πλέον πιστεύει σ αυτήν» Του έλειπε ο Ξένος που δεν θα αγαπούσε. Αυτός που θα μπορούσε να αγκαλιάσει και να κλάψει στον ώμο του χωρίς να τον νοιάζει πως θα γινόταν ρεζίλι κι ούτε να σκέφτεται διαρκώς πως πρέπει να είναι δυνατός γιατί οι οικείοι έχουν την ανάγκη της δύναμής του. Του έλειπε ο Ξένος που θα δεχόταν να τον αφήσει σιωπηλό. Να μην του μιλάει, να μην απαιτεί εξηγήσεις, μα να τον νοιώθει. Γιατί πίστευε πως ο άνθρωπος οφείλει στον εαυτό του να μην πολυμιλάει για τις τραγωδίες που τον συναντούνε, αφού ο κάθε άνθρωπος θα γνωρίσει στη ζωή του νομοτελειακά αρκετές. Και να ο Πεσσόα: «Αυτό που ο καθένας οφείλει στον εαυτό του, ως καλλιτέχνης, είναι είτε να φανεί άντρας και να μην πει τίποτα, ακόμα κι αν χρειαστεί να γράφει και να υμνεί άλλα πράγματα, είτε να αντλήσει από αυτή την τραγωδία, με μεγαλοπρέπεια και με αυστηρότητα, ένα μάθημα με πανανθρώπινο χαρακτήρα» Του έλειπε ο Ξένος στον οποίον θα μπορούσε να ιστορήσει. Το πανανθρώπινο μάθημα από τη ζωή και ιδίως το θάνατο του φίλου του, από τη ζωή και τον μελλούμενο δικό του θάνατο, από τις ζωές και τους θανάτους τριγύρω, από το αέναο τίποτα που αυτο-ολοκληρώνεται σαν το φίδι που καταβροχθίζει την ουρά του. Αυτός ο σπάνιος Ξένος που θα μπορούσε να καταλάβει πως το τίποτα έχει το νόημα του να μην έχει νόημα και η ελευθερία έχει αξία μονάχα σε συνθήκες δουλείας. Του έλειπε ο Ξένος που θα κατανοούσε τον κόσμο όπως πράγματι είναι. Που θα διέκρινε την ομορφιά σε έναν καμβά ζωγραφισμένο με κόπρανα, θα εντόπιζε το συναίσθημα αφοσίωσης στις μοιχείες που τελούνται από αγάπη, θα διέβλεπε το χρώμα του χρήματος πίσω από τους κανιβαλισμούς των προσφιλών μας και θα συγχωρούσε τις αυτοκτονίες από αλτρουισμό. Πως το έλεγαν οι του ’60; Να σκοτώνεις για την ειρήνη είναι σα να γαμάς για την παρθενιά; Του έλειπε ο Ξένος που δεν θα σκότωνε για το γαμήσι και θα ειρήνευε τις μωρές παρθένες. Τις ανόητες μωρές παρθένες που δεν θα κατανοούσαν ποτέ πως "ο ανθρωπος είναι οι αντιφάσεις του" και πως, η καθεμιά με το δικό της "πελώριο δίκιο", κατέστρεψαν, διέλυσαν, ποδοπάτησαν και άφησαν να κρέμεται άψυχος στους σωλήνες αυτός που, λέγαν, αγαπούσαν. Του ήταν αδύνατο να βρει ανάπαυση όσο ο Ξένος αρνιόταν να βγει στη σκηνή, σαν πολιτισμένος άνθρωπος, και να συμφωνήσουν ως προς το ποιος ακριβώς ζούσε. Του ήταν αδύνατον να ηρεμήσει αν δεν έβρισκε αυτόν τον Ξένο. Και τι που ήξερε πως αν τον εβρισκε θα τον αγαπούσε, θα τον απο-Ξένωνε, θα τον οικειο-ποιούσε και τελικά θα τον σκότωνε; Ετσι δεν κάνουν οι συγγενείς και οι φίλοι; Μα εκείνου του έλειπε, παρόλα αυτά, ο Ξένος του ενός λεπτού Εσύ. ~~~~~ Σημείωση για τους συγγενείς και φίλους: Φοβάμαι πως δεν θα βγάλετε νόημα. Αλλα δεν έχει σημασία, έτσι κι αλλιώς τίποτα δεν έχει νόημα. Επίσης αφήνω ανοικτά τα σχόλια (ντρεπομαι, είναι αλήθεια, όταν τα κλείνω, είναι κόντρα στις πεποιθήσεις μου, αλλα παρακαλώ συγχωρέστε με αν απαντήσω επιλεκτικά ή καθόλου. Δεν θα είναι απο αγένεια. Ευχαριστώ) Επίσης ευχαριστώ όσους, με οποιονδήποτε τρόπο, μου χτύπησαν φιλικά την πλάτη μετά απο το προηγούμενο ποστ κι επίσης τους ζητώ συγνώμη που δεν απαντώ.

buzz it!

16 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Γνωρίζω ότι ο πόνος είναι ιδιωτικός.Επίσης κατανοώ ότι η ζωή επιμένει-μερικές φορές σκληρά κι αναίσθητα-να συνεχίζεται.Όμως φρονώ ότι πρέπει πράγματι να βγείτε στη σκηνή γιατί υπάρχουν κάποιοι που σας έχουν ανάγκη.Και δεν εννοώ τους συγγενείς και φίλους-δεν τους γνωρίζω άλλωστε.Εννοώ όλους εμάς που δίνουμε κάτι παραπάνω από μια πεντάρα για τις σκέψεις σας.
Όσο υπερβολικό κι αν σας φαίνεται η απουσία σας έγινε αισθητή.

Σελιτσάνος.

Ανώνυμος είπε...

Γνωρίζω ότι ο πόνος είναι ιδιωτικός.Επίσης κατανοώ ότι η ζωή επιμένει-μερικές φορές σκληρά κι αναίσθητα-να συνεχίζεται.Όμως φρονώ ότι πρέπει πράγματι να βγείτε στη σκηνή γιατί υπάρχουν κάποιοι που σας έχουν ανάγκη.Και δεν εννοώ τους συγγενείς και φίλους-δεν τους γνωρίζω άλλωστε.Εννοώ όλους εμάς που δίνουμε κάτι παραπάνω από μια πεντάρα για τις σκέψεις σας.
Όσο υπερβολικό κι αν σας φαίνεται η απουσία σας έγινε αισθητή.

Κ.Κ.Μοίρης
(Σελιτσάνε, υπόχρεως...δεν είχα λέξεις)

Xνούδι είπε...

Γνωρίζω ότι ο πόνος είναι ιδιωτικός.Επίσης κατανοώ ότι η ζωή επιμένει-μερικές φορές σκληρά κι αναίσθητα-να συνεχίζεται.Όμως φρονώ ότι πρέπει πράγματι να βγείτε στη σκηνή γιατί υπάρχουν κάποιοι που σας έχουν ανάγκη.Και δεν εννοώ τους συγγενείς και φίλους-δεν τους γνωρίζω άλλωστε.Εννοώ όλους εμάς που δίνουμε κάτι παραπάνω από μια πεντάρα για τις σκέψεις σας.
Όσο υπερβολικό κι αν σας φαίνεται η απουσία σας έγινε αισθητή.

Xνου
(Σελιτσάνε, υπόχρεη...δεν είχα λέξεις, Κ.Κ Μοίρη υπόχρεη για την παρένθεση προς τον Σελιτσάνο, ούτε και γι'αυτό είχα)

Φαίδρα Φις είπε...

Γνωρίζω ότι ο πόνος είναι ιδιωτικός.Επίσης κατανοώ ότι η ζωή επιμένει-μερικές φορές σκληρά κι αναίσθητα-να συνεχίζεται.Όμως φρονώ ότι πρέπει πράγματι να βγείτε στη σκηνή γιατί υπάρχουν κάποιοι που σας έχουν ανάγκη.Και δεν εννοώ τους συγγενείς και φίλους-δεν τους γνωρίζω άλλωστε.Εννοώ όλους εμάς που δίνουμε κάτι παραπάνω από μια πεντάρα για τις σκέψεις σας.
Όσο υπερβολικό κι αν σας φαίνεται η απουσία σας έγινε αισθητή.

Όμορφοι άνθρωποι.Ευχαριστώ κι εγώ.
Φαίδρα Φις

ε είπε...

Γνωρίζω ότι ο πόνος είναι ιδιωτικός.Επίσης κατανοώ ότι η ζωή επιμένει-μερικές φορές σκληρά κι αναίσθητα-να συνεχίζεται.Όμως φρονώ ότι πρέπει πράγματι να βγείτε στη σκηνή γιατί υπάρχουν κάποιοι που σας έχουν ανάγκη.Και δεν εννοώ τους συγγενείς και φίλους-δεν τους γνωρίζω άλλωστε.Εννοώ όλους εμάς που δίνουμε κάτι παραπάνω από μια πεντάρα για τις σκέψεις σας.
Όσο υπερβολικό κι αν σας φαίνεται η απουσία σας έγινε αισθητή.

σελιτσανε
ευτυχως που υπαρχεις κι εσυ.
κ.κ.μ. ευτυχως που εκανες το πρωτο βημα.
χνουδι
ευτυχως που το συνεχισες
φαιδρα φις
ομορφοι, ναι.
νομαντ
φυσικα και δεν χρειαζεται να απαντησεις.

katerina είπε...

Ακουμε....ειναι παρηγοριά αυτό;;;
Δεν ξέρω....καμια φορά είναι....

sombraluz είπε...

Αυτό το "πελώριο δίκιο" του καθένα. Αυτό το πούστικο.

Βάσκες είπε...

Φίλε, περνάω πάλι μετά από καιρό - είχα τα δικά μου - αλλά δεν υπάρχουν χτυπήματα στην πλάτη για αυτό που νιώθεις. Τα είπαν - και τα ξαναείπαν - πιο πάνω καλύτερα από εμένα.

Προσπάθησε να βρεις δύναμη να συνεχίσεις να δίνεις απλόχερα όπως μόνο εσύ ξέρεις. Αυτό είναι σεβασμός στον Γνώριμο αλλά και στον Ξένο.

Τίποτα είπε...

...

Y. K. είπε...

να κανουμε ενα τσιγαρο μαζι;
και να ακουσουμε τις σιωπες μας

να εχεις μια ομορφη νυχτα.
κι εμεις εδω. ε δ ω

Ανώνυμος είπε...

Κι εμένα μου λείπουν οι λέξεις.
Καλύτερα ίσως.

Είμαστε εδώ όμως.
Κάθε μέρα-κάθε ώρα.
Να το ξέρετε.

Spy είπε...

Όταν ο Σελιτσάνος τα είπε όλα σε μια παράγραφο, όταν οι τρεις επόμενοι, δεν βρήκαν τίποτε περισσότερο να πουν, τι περιμένετε από εμένα;

Eίμαι κι εγώ εδώ όμως.
Πάντα ήμουνα.

Ο άλλος είπε...

Ο άνθρωπος είναι οι αντιφάσεις του. Αυτές, που με το δίκιο της η καθε μια,τον αφήνουν να κυλιέται στα πατώματα, να ψάχνει την αφοσίωση σε ένα άλλο κρεββάτι ή να κρέμεται από το σωλήνα. Οι αντιφάσεις που τόσο τον αγαπούσαν.
Αυτή η αντίφαση φίλε μου πρέπει να κυριαρχήσει και σε σένα. Αυτή που έχει πόνο αλλά και απαίτηση. Βγες μπροστά. Και μένα μου λείπει ο Ξένος σου και ας μην τον ξέρω. Οι ξένοι καταλαβαίνουν τους Ξένους. Οι συγγενείς απλώς θα αποκαθηλώσουν για να χρησιμοποιήσουν στο μέλλον για δικό τους τον σταυρό.

Ανώνυμος είπε...

η ωριμότητα που κανείς θα έδινε τα πάντα να μην αποκτήσει, ποτέ.

θα είμαστε εδώ. έστω και χωρίς τα κατάλληλα λόγια.

ο αποτέτοιος είπε...

Όταν ο Σελιτσάνος τα είπε όλα σε μια παράγραφο, όταν οι τρεις επόμενοι, δεν βρήκαν τίποτε περισσότερο να πουν, τι περιμένετε από εμένα;

Eίμαι κι εγώ εδώ όμως.
Πάντα ήμουνα.
(να προσθέσω: και ας μην αφήνω σχόλια συνέχεια)

σπα'ι', ευχαριστώ..

Nomad είπε...

Δεν έχω λόγια. Ευχαριστώ.