Ο Ξένος (οχι του καμύ, του γαμεί)

"Ασφαλώς οι άνθρωποι που σε βοηθούν να ωριμάσεις δεν είναι παρά οι φίλοι που φεύγουν κι έρχονται, και καμιά φορά το πετυχαίνουν με τον θάνατό τους. Δεν υπερβάλλω λέγοντας πως ένα παρόμοιο σοκ σε παρακινεί να διακρίνεις, αναδρομικά, στο χαμό του άλλου, μια διάσταση ακραίας προσφοράς, έστω αθέλητης. Για να το κάνουμε λιανά, ο άλλος γίνεται δικαστικός κλητήρας των μυστηρίων της χρονικότητας. Μεταφέρει τους απολογισμούς μιας δύσκολης προόδου μέσα στα χρόνια, και σου ζητάει να τους εγκρίνεις• μεμιάς, είναι σαν να βγαίνεις από έναν λήθαργο. Αν έλαβες το μήνυμα, θα ντραπείς για το σκάνδαλο της δικής σου ψυχικής ακινησίας, όπου η εμπειρία της σχέσης με τον εαυτό σου λιμνάζει σ' έναν βάλτο επισφαλών βεβαιοτήτων. Διότι ο θάνατος του ενός είναι μια κίνηση προς τα έξω τόσο απότομη ώστε υποχρεώνει τους πολλούς, όσους μένουν πίσω, να νιώθουν ακίνητοι. Ηταν ανέκαθεν πιο νωχελικοί απ' ό,τι θα έπρεπε, όμως τώρα το συνειδητοποιούν. Η θεραπευτική αυτή επίγνωση της αργοπορίας μας, όταν δεν διοχετεύεται σε πανικόβλητους αντιπερισπασμούς διά της φυγής προς τα εμπρός αλλά λοξοδρομεί σ' έναν βαθύ και εγκάρδιο χειρισμό της αναπόλησης, ονομάζεται πένθος (…) είναι αδύνατο να πενθήσουμε οποιονδήποτε ή οτιδήποτε, περιλαμβανομένου του ιστορικού παρελθόντος μας, όσο τα παρασκήνια στεγάζουν την αναπαραγωγή του διχασμού: εν ολίγοις, είναι αδύνατο για τον νεκρό να βρει ανάπαυση όσο εμείς αρνούμαστε να βγούμε στη σκηνή, σαν πολιτισμένοι άνθρωποι, και να συμφωνήσουμε ως προς το ποιος ακριβώς πέθανε. Διαπληκτιζόμαστε για το αν θα δώσουμε το όνομά του σ' έναν αστεροειδή, σ' έναν κομήτη ή σ' έναν ήλιο και ξεχνάμε πως η απάντηση θα υπαγορευτεί απ' τον ίδιο, αρκεί να τηρήσουμε ενός λεπτού σιγή και να τον ακούσουμε. Είναι όλα ήδη γραμμένα, όπως λένε οι Αραβες." Ευγένιος Αρανίτσης για την απώλεια του φίλου του ποιητή Ηλία Λάγιου Από εδώ: http://www.enet.gr/online/online_text/c=113,dt=05.10.2008,id=94016960 ~~~ Του έλειπε ο Ξένος. Αυτός που δεν θα μπορούσε να πληγώσει με καμιά του αλήθεια, που όλα θα μπορούσε να ξεστομίσει χωρίς να σκέφτεται διαρκώς ότι κατέχει ένα όπλο που σκοτώνει. Θυμόταν έναν στοχασμό του τον Λεοπάρντι: «Η ειλικρίνεια βοηθάει μόνο όταν είναι προσποιητή ή όταν, λόγω της σπανιότητάς της, ουδείς πλέον πιστεύει σ αυτήν» Του έλειπε ο Ξένος που δεν θα αγαπούσε. Αυτός που θα μπορούσε να αγκαλιάσει και να κλάψει στον ώμο του χωρίς να τον νοιάζει πως θα γινόταν ρεζίλι κι ούτε να σκέφτεται διαρκώς πως πρέπει να είναι δυνατός γιατί οι οικείοι έχουν την ανάγκη της δύναμής του. Του έλειπε ο Ξένος που θα δεχόταν να τον αφήσει σιωπηλό. Να μην του μιλάει, να μην απαιτεί εξηγήσεις, μα να τον νοιώθει. Γιατί πίστευε πως ο άνθρωπος οφείλει στον εαυτό του να μην πολυμιλάει για τις τραγωδίες που τον συναντούνε, αφού ο κάθε άνθρωπος θα γνωρίσει στη ζωή του νομοτελειακά αρκετές. Και να ο Πεσσόα: «Αυτό που ο καθένας οφείλει στον εαυτό του, ως καλλιτέχνης, είναι είτε να φανεί άντρας και να μην πει τίποτα, ακόμα κι αν χρειαστεί να γράφει και να υμνεί άλλα πράγματα, είτε να αντλήσει από αυτή την τραγωδία, με μεγαλοπρέπεια και με αυστηρότητα, ένα μάθημα με πανανθρώπινο χαρακτήρα» Του έλειπε ο Ξένος στον οποίον θα μπορούσε να ιστορήσει. Το πανανθρώπινο μάθημα από τη ζωή και ιδίως το θάνατο του φίλου του, από τη ζωή και τον μελλούμενο δικό του θάνατο, από τις ζωές και τους θανάτους τριγύρω, από το αέναο τίποτα που αυτο-ολοκληρώνεται σαν το φίδι που καταβροχθίζει την ουρά του. Αυτός ο σπάνιος Ξένος που θα μπορούσε να καταλάβει πως το τίποτα έχει το νόημα του να μην έχει νόημα και η ελευθερία έχει αξία μονάχα σε συνθήκες δουλείας. Του έλειπε ο Ξένος που θα κατανοούσε τον κόσμο όπως πράγματι είναι. Που θα διέκρινε την ομορφιά σε έναν καμβά ζωγραφισμένο με κόπρανα, θα εντόπιζε το συναίσθημα αφοσίωσης στις μοιχείες που τελούνται από αγάπη, θα διέβλεπε το χρώμα του χρήματος πίσω από τους κανιβαλισμούς των προσφιλών μας και θα συγχωρούσε τις αυτοκτονίες από αλτρουισμό. Πως το έλεγαν οι του ’60; Να σκοτώνεις για την ειρήνη είναι σα να γαμάς για την παρθενιά; Του έλειπε ο Ξένος που δεν θα σκότωνε για το γαμήσι και θα ειρήνευε τις μωρές παρθένες. Τις ανόητες μωρές παρθένες που δεν θα κατανοούσαν ποτέ πως "ο ανθρωπος είναι οι αντιφάσεις του" και πως, η καθεμιά με το δικό της "πελώριο δίκιο", κατέστρεψαν, διέλυσαν, ποδοπάτησαν και άφησαν να κρέμεται άψυχος στους σωλήνες αυτός που, λέγαν, αγαπούσαν. Του ήταν αδύνατο να βρει ανάπαυση όσο ο Ξένος αρνιόταν να βγει στη σκηνή, σαν πολιτισμένος άνθρωπος, και να συμφωνήσουν ως προς το ποιος ακριβώς ζούσε. Του ήταν αδύνατον να ηρεμήσει αν δεν έβρισκε αυτόν τον Ξένο. Και τι που ήξερε πως αν τον εβρισκε θα τον αγαπούσε, θα τον απο-Ξένωνε, θα τον οικειο-ποιούσε και τελικά θα τον σκότωνε; Ετσι δεν κάνουν οι συγγενείς και οι φίλοι; Μα εκείνου του έλειπε, παρόλα αυτά, ο Ξένος του ενός λεπτού Εσύ. ~~~~~ Σημείωση για τους συγγενείς και φίλους: Φοβάμαι πως δεν θα βγάλετε νόημα. Αλλα δεν έχει σημασία, έτσι κι αλλιώς τίποτα δεν έχει νόημα. Επίσης αφήνω ανοικτά τα σχόλια (ντρεπομαι, είναι αλήθεια, όταν τα κλείνω, είναι κόντρα στις πεποιθήσεις μου, αλλα παρακαλώ συγχωρέστε με αν απαντήσω επιλεκτικά ή καθόλου. Δεν θα είναι απο αγένεια. Ευχαριστώ) Επίσης ευχαριστώ όσους, με οποιονδήποτε τρόπο, μου χτύπησαν φιλικά την πλάτη μετά απο το προηγούμενο ποστ κι επίσης τους ζητώ συγνώμη που δεν απαντώ.