Το Αγνωστο Αριστούργημα.

Εντάξει, νομίζω δεν υπάρχει άνθρωπος να μην έχει ακούσει για τον Ονορέ ντε Μπαλζακ. Ωστόσο απο το μεγάλο, ογκώδες, πως να το πω, τεράστιο σε όγκο και σκέψη έργο του, εγώ επιλέγω το "Αγνωστο Αριστούργημα" Ναι, αυτό κι οχι το σαραζίν, τον μπαρμπα Γκοριό, τη γεροντοκόρη, τις χαμένες ψευδαισθήσεις, την ευγενία γκραντέ, και τόσα αλλα του. Επειδή οι μορφές του μετρ Φρενχόφερ και της Κατρίν Λεσκώ, έχουν καρφωθεί δια παντός στη μνήμη μου. Επειδή το σπίτι που περιγράφει ο Μπαλζάκ ότι συνέβησαν όλα, ένας άλλος μεγάλος, ο Πάμπλο Πικάσο, επηρεασμένος κι εκείνος απο τον Μπαλζακ, το νοίκιασε. Κι εκεί μέσα, σ αυτό το πραγματικό σπίτι όπου (δεν) συνέβη η μυθοπλασία, ο Πικάσο έφτιαξε το δικό του γνωστό, πασίγνωστο αριστούργημα. Τη Γκουέρνικα. Πρόκειται για μια σύντομη νουβέλα (την προτείνω απο εκδ Αγρα όπου υπαρχουν και σχέδια που ο Πικάσο ζωγράφισε ειδικά γιαυτό το έργο που τόσο τον επηρέασε, κυκλοφορεί ομως και σε άλλες) Νομίζω όμως οτι δεν υπάρχει άλλο έργο που να καταδεικνύει με πληρέστερο τρόπο το νόημα της τελειομανίας και το πως αυτή μπορεί να καταστρέψει αντί να ολοκληρώσει. Δε θέλω να πω πολλά για να μη χαλάσω τη γοητεία αυτού του μικορύ μα τεράστιου βιβλίου, παρά μόνο ότι τελειώνοντάς το, συνειδητοποίησα οριστικά ότι η τελειότητα δεν εντοπίζεται αναγκαστικά στην επιμονή, στην υπερπροσπάθεια. Ουσιαστικά καταλαβα οτι δεν υπάρχει κι οτι καλύτερα να μην υπάρχει. Γιατί αναζητώντας την τελειότητα, καταλήγουμε στο τίποτα, στο έξω απο τον κόσμο, στην παραποίηση. Κι εντέλει στη μουτζούρα και στο θάνατο. Ετσι το "Αγνωστο Αριστούργημα" έγινε για μένα ένα απο τα πιο γνωστά αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Τα σέβη μου Ονορέ.

buzz it!

15 σχόλια:

cynical είπε...

Καλό μήνα Νομάδα. Εμείς το λέμε κάπως πιο απλά: Ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο.

Ανώνυμος είπε...

Τα σέβη μου Ονορέ.
Τα σέβη μου Nomad.

:)

Ανώνυμος είπε...

Αφού αποφασίσατε ότι η τελειομανία είναι ματαιότης σας χρειάζεται ένα "Μπουβάρ και Πεκυσέ" του Γουστάβου Φλωμπέρ για νά ΄ρθετε στα ίσα σας.

Σελιτσάνος.

sombraluz είπε...

Είμαι οπαδός της "αιώνιας προσωρινότητας" ,στα γραφτά τουλάχιστον. Παραδόξως, τα πλεκτά είναι καταδικασμένα σε τελειότητα από την πρώτη στιγμή. Το βιβλίο θα ήθελα να το διαβάσω.

Ταχυδρόμος! είπε...

Respect..

Ανώνυμος είπε...

overdose σεβασμού σήμερα...

(λάβετε μια πρέζα κι απο μένα)

katerina είπε...

Πέρα απο το ερωτημα αν η τέχνη πρεπει να αντιγράφει την ζωή ή να την εκφράζει, ο τόσο αδιανοητα φλυαρος Μπαλζάκ, σε αυτό το τόσο μικρο αριστουργημα ....έβαλε και το άλλο μεγάλο αναπαντητο ερώτημα ....το τέλειο θηλυκο υπάρχει;;;;

Απάντώ εγώ εκ μέρους του...ΟΧΙ, μην ψάχνετε.

Υ.Γ.Εκει έχει γυριστεί και η ωραία καυγατζου.

Spy είπε...

(μήπως μπορείτε να κάνετε ένα διάλλειμα, διότι έχω γεμίσει ένα ράφι με καινούργια βιβλία που ένας Θεός ξέρει πότε θα προλάβω να διαβάσω;)
Λέω, μήπως...;

Φαίδρα Φις είπε...

αυτό που εισπράττω από τα τελευταία ποστς σας-σοβαρή ένδειξη-,
συν αυτό που είπε ο spy,
με προβλημάτισαν επαρκώς ώστε να διατυπώσω το παρακάτω:
μήπως κάνετε και δεύτερη δουλειά?
(τις προμήθειες από τις πωλήσεις εννοώ)

ας καταθέσω όμως κι εγώ το σεβασμό μου εις αμφοτέρους αφού αστειεύτηκα όπως ήθελα

καλημέρα και φιλιά

aKanonisti είπε...

Ολα τα βιβλία των εκδόσεων ΑΓΡΑ είναι μαγικά!!!!!
Αυτό είναι ακόμα ένα...
και.. για όσους έχουν λίγο... καταλάβει τι γίνεται... το τέλειο.. δεν μπορεί να υπάρξει.. παρα μόνο αν πεθάνουμε... και σταματήσει αναγκαστικά η αναζήτηση του...

Διαφωνώ με την έκφραση... Το καλυτερο είναι εχθρός του καλού... διότι... είμαι μαξιμαλίστρια..
και.. θεωρώ πως η χαρά.. η ηδονή.. είναι στην αναζήτηση... όχι στην παραδοχή...

Kwlogria είπε...

Είσαι υπέροχος!! Αύριο πρωί πρωί θα είναι στην κατοχή μου!!! Να είσαι καλά!!

Ανώνυμος είπε...

κ.Νομάδα

μετά από κάποιες "δύσκολες" μέρες, μπήκα εχθές 7/10 στο "λιμάνι" σας και κατάλαβα πως πάντα θα υπάρχουν "δυσκολότερες" μέρες.

Και ενώ ο λόγος της απουσίας σας είναι απολύτως κατανοητός, αυτό το "όσο" ας μη διαρκέσει "τόσο πολύ".

Η απώλεια, πάντα οδυνηρή, λειτουργεί ως να μας υπενθυμίζει πως τα πάντα έχουν τέλος.

Όχι μόνο τα σώματα, αλλά και οι προσδοκίες και οι ελπίδες μας.

Να μας υπενθυμίζει πως τα περισσότερα πράγματα
"εκφεύγουν" της θέλησης και των προσπαθειών μας, αφήνοντας ερωτήματα για το ποια λόγια ή ποιες πράξεις θα ήταν ικανές να είχαν αποτρέψει το τέλος.

Ίσως πολλά ίσως και τίποτα.

κ. Νομάδα
λυπάμαι για την απώλεια του φίλου σας, όμως εκείνη η βόλτα που είχατε περιγράψει παλαιότερα και που είχατε κάνει νεότερος μαζί του, δεν χάνεται.
Και άλλα που εσείς ξέρετε.
Είναι όλα στις "βαλίτσες" σας.

κ. Νομάδα
σας ευχαριστώ που οι προηγούμενες δύσκολες μέρες μου δεν έγιναν δύσκολες και "χάριν" σας.
(εάν δεν καταλαβαίνετε, δεν πειράζει)

Σας (απο)χαιρετώ ως μία "μέρα" (γιατί όχι και νύχτα όπως θα λέγατε κι εσείς) που ήθελε να'ναι "καινούρια" και αισιόδοξη.
Θα σας παρακολουθώ ούτως ή άλλως...

..................

Τα βιβλία σας και η διάθεσή σας να συζητάτε ακόμη και όταν δεν διαφαίνεται κάποια συμφωνία στον ορίζοντα, θα μου υπενθμίζουν πως η "εικονική πραγματικότητα" των blogs ενίοτε είναι απλά μία ωραία πραγματικότητα.

Και ναι μάλλον θα πιω στην υγειά σας αν κρίνω από τις πρώτες σελίδες του "Περί τυφλότητας".

..................

Ελπίζω ότι θα μου συγχωρήσετε την "αδιακρισία" που βρήκα τρόπο και σας άφησα το σχόλιό μου...

Ανώνυμος είπε...

κ.Νομάδα

μετά από κάποιες "δύσκολες" μέρες, μπήκα εχθές 7/10 στο "λιμάνι" σας και κατάλαβα πως πάντα θα υπάρχουν "δυσκολότερες" μέρες.

Και ενώ ο λόγος της απουσίας σας είναι απολύτως κατανοητός, αυτό το "όσο" ας μη διαρκέσει "τόσο πολύ".

Η απώλεια, πάντα οδυνηρή, λειτουργεί ως να μας υπενθυμίζει πως τα πάντα έχουν τέλος.

Όχι μόνο τα σώματα, αλλά και οι προσδοκίες και οι ελπίδες μας.

Να μας υπενθυμίζει πως τα περισσότερα πράγματα
"εκφεύγουν" της θέλησης και των προσπαθειών μας, αφήνοντας ερωτήματα για το ποια λόγια ή ποιες πράξεις θα ήταν ικανές να είχαν αποτρέψει το τέλος.

Ίσως πολλά ίσως και τίποτα.

κ. Νομάδα
λυπάμαι για την απώλεια του φίλου σας, όμως εκείνη η βόλτα που είχατε περιγράψει παλαιότερα και που είχατε κάνει νεότερος μαζί του, δεν χάνεται.
Και άλλα που εσείς ξέρετε.
Είναι όλα στις "βαλίτσες" σας.

κ. Νομάδα
σας ευχαριστώ που οι προηγούμενες δύσκολες μέρες μου δεν έγιναν δύσκολες και "χάριν" σας.
(εάν δεν καταλαβαίνετε, δεν πειράζει)

Σας (απο)χαιρετώ ως μία "μέρα" (γιατί όχι και νύχτα όπως θα λέγατε κι εσείς) που ήθελε να'ναι "καινούρια" και αισιόδοξη.
Θα σας παρακολουθώ ούτως ή άλλως...

..................

Τα βιβλία σας και η διάθεσή σας να συζητάτε ακόμη και όταν δεν διαφαίνεται κάποια συμφωνία στον ορίζοντα, θα μου υπενθμίζουν πως η "εικονική πραγματικότητα" των blogs ενίοτε είναι απλά μία ωραία πραγματικότητα.

Και ναι μάλλον θα πιω στην υγειά σας αν κρίνω από τις πρώτες σελίδες του "Περί τυφλότητας".

..................

Ελπίζω ότι θα μου συγχωρήσετε την "αδιακρισία" που βρήκα τρόπο και σας άφησα το σχόλιό μου...

Ανώνυμος είπε...

Πάλι τα ίδια!
θα σβήσετε μόλις το δείτε "παραυτα" το δεύτερο, εις διπλούν σχόλιο;

sombraluz είπε...

Η σιωπή είναι εκκωφαντική. Εύχομαι να βρεις τη γαλήνη. Και την ανάγκη να τη μοιραστείς μαζί μας.