Το Αγνωστο Αριστούργημα.

Εντάξει, νομίζω δεν υπάρχει άνθρωπος να μην έχει ακούσει για τον Ονορέ ντε Μπαλζακ. Ωστόσο απο το μεγάλο, ογκώδες, πως να το πω, τεράστιο σε όγκο και σκέψη έργο του, εγώ επιλέγω το "Αγνωστο Αριστούργημα" Ναι, αυτό κι οχι το σαραζίν, τον μπαρμπα Γκοριό, τη γεροντοκόρη, τις χαμένες ψευδαισθήσεις, την ευγενία γκραντέ, και τόσα αλλα του. Επειδή οι μορφές του μετρ Φρενχόφερ και της Κατρίν Λεσκώ, έχουν καρφωθεί δια παντός στη μνήμη μου. Επειδή το σπίτι που περιγράφει ο Μπαλζάκ ότι συνέβησαν όλα, ένας άλλος μεγάλος, ο Πάμπλο Πικάσο, επηρεασμένος κι εκείνος απο τον Μπαλζακ, το νοίκιασε. Κι εκεί μέσα, σ αυτό το πραγματικό σπίτι όπου (δεν) συνέβη η μυθοπλασία, ο Πικάσο έφτιαξε το δικό του γνωστό, πασίγνωστο αριστούργημα. Τη Γκουέρνικα. Πρόκειται για μια σύντομη νουβέλα (την προτείνω απο εκδ Αγρα όπου υπαρχουν και σχέδια που ο Πικάσο ζωγράφισε ειδικά γιαυτό το έργο που τόσο τον επηρέασε, κυκλοφορεί ομως και σε άλλες) Νομίζω όμως οτι δεν υπάρχει άλλο έργο που να καταδεικνύει με πληρέστερο τρόπο το νόημα της τελειομανίας και το πως αυτή μπορεί να καταστρέψει αντί να ολοκληρώσει. Δε θέλω να πω πολλά για να μη χαλάσω τη γοητεία αυτού του μικορύ μα τεράστιου βιβλίου, παρά μόνο ότι τελειώνοντάς το, συνειδητοποίησα οριστικά ότι η τελειότητα δεν εντοπίζεται αναγκαστικά στην επιμονή, στην υπερπροσπάθεια. Ουσιαστικά καταλαβα οτι δεν υπάρχει κι οτι καλύτερα να μην υπάρχει. Γιατί αναζητώντας την τελειότητα, καταλήγουμε στο τίποτα, στο έξω απο τον κόσμο, στην παραποίηση. Κι εντέλει στη μουτζούρα και στο θάνατο. Ετσι το "Αγνωστο Αριστούργημα" έγινε για μένα ένα απο τα πιο γνωστά αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Τα σέβη μου Ονορέ.