Το ευτυχισμένο σαλιγκάρι

Η αγωγή σου ήταν μια εκπαίδευση δεσμώτη.
Αν δεν μπορείς να πετάξεις, είναι γιατί σου είπαν ότι οι άνθρωποι δεν πετάνε. Το μάθημά σου διδασκαλία της υποτέλειας σε θεσμούς, έθιμα, τρόπους ζωής των άλλων, σε επινοημένες συμβάσεις. Χωρίς ακόμα να καταλαβαίνεις γιατί, απο τα μικρά σου χρόνια άρχισες να εξαπατάς τους δασκάλους σου. Ανέπτυξες πολλές προσωπικότητες. Τόσες όσες σου χρειάζονταν για την ικανοποίηση των δικών σου αναγκών. Μερικές για το σχολείο, άλλες για την οικογένεια, κάποιες για τους φίλους και το άλλο φύλο. Αργότερα τελειοποίησες την πολυπροσωπία στον εργασιακό στίβο. Κάθε φορά ανασύρεις εκείνη που εξυπηρετεί καλύτερα αυτό που θες. Και γίνεσαι, είσαι πράγματι αυτή η προσωπικότητα. Είσαι όλοι αυτοί. Σαν τα ετερώνυμα του Πεσσόα, στο αίμα σου κυλάνε εξίσου οι συμπόνοιες και οι φόνοι, είσαι εξίσου ο λογιστής κι ο βαρόνος. Και πάντα νοιώθεις φυλακισμένος στην ετερότητα. Δεν το επέλεξες να βλέπεις το πολλαπλό σου είδωλο κάθε που ξυπνάς, σου επιβλήθηκε. Εσύ ήθελες πάντα να είσαι ένας. Αλλα αυτό το ένα δεν υπάρχει, δεν υπήρξε ποτέ, για κανέναν. Μιλάς για πολλά, τα πάντα αναλύεις, μα πάντοτε αποκρύπτεις την πιό ισχυρή από τις προσωπικότητές σου: αυτήν του φυλακισμένου. Γιατί γνωρίζεις πως η ελευθερία σου θα σημάνει θανάτους. Κάθε σου ελεύθερη πράξη είναι μια δολοφονία κάποιας σύμβασης, παρότι μέσα σου αποτελεί η ίδια πράξη, απόδειξη λατρείας στο παράλογο του βίου. Και η πιο ελεύθερη πράξη σου θα ισοδυναμούσε με αυτοκτονία. Γιατί κάθε σου απόπειρα να λειτουργήσεις σαν ελεύθερος άνθρωπος θα καταλήξει σε αισθήματα ενοχής, σε μια κόλαση ελευθερίας χωρίς νόημα, αφού αυτό που σε κρατάει φυλακισμένο είναι το καλό. Ολα όσα σε έδεσαν είναι, κατά μείζονα λόγο, καλά. Οσα σου έμαθαν είναι καλά. Οσα δεν είναι καλά, μπορείς να αμφισβητήσεις εύκολα: Θεέ, δεν υπάρχεις. Εργασία, είσαι δουλεία. Φασίστα, ψόφα. Μα όσα δεν αμφισβητούνται μέσα σου, είναι καλά. Κι εσύ ο ίδιος ακόμα ως καλά τα αναγνωρίζεις. Και τότε αντιλαμβάνεσαι πως είσαι φυλακισμένος του καλού, μα δεν είσαι κακός. Οι κακοί είναι στις φυλακές τις άλλες, αυτές χωρίς κάγγελα, και φορούν γραββάτες. Αυτό που απαιτεί από εσένα η ζωή για να ζήσεις χωρίς να τρελαθείς, είναι να μη δείξεις ποτέ σε κανέναν πως αντιλαμβάνεσαι την ειρκτή σου και τον λόγο που σου έχει επιβληθεί. Να μη δείξεις ποτέ πως γνωρίζεις πως ελεύθερη βούληση δεν υπάρχει και πως μονάχα η υποτέλεια στο καλό, η ίδια η φυλάκισή σου δηλαδή, είναι η ευτυχία σου. Η απόδειξη του παράλογου είναι πως μόνο ως φυλακισμένος μπορείς να ευτυχείς και μόνο χρησιμοποιώντας τα λαγούμια ελευθερίας των ετερώνυμων μπορείς να είσαι ελεύθερος. Μόνο όταν δυστυχείς ευτυχεί ο άλλος κι εσυ αγαπάς τον άλλον πιο πολύ απο σένα. Κι έτσι αντί να ζεις, γράφεις. Στο μυαλό σου υπάρχει εκείνη η κοινωνική θέσμιση που θα γκρέμιζε τον τοίχο του κελιού χωρίς να καταπλακώσει τους απέξω. Ναι, θα μπορούσε, λες. Θα μπορούσε αν η διαπαιδαγώγησή μας δεν ήταν μια εξοικείωση στα δεσμά. Μα είναι αργά γιαυτό. Αν ξεφύγεις, αν επιχειρήσεις να γίνεις εσύ ο "ήρωας" που σχηματίζεις, αν προσπαθήσεις να διαλαλήσεις το παράλογο, η κατάρρευση θα συμπαρασύρει τα πάντα. Νομίζεις πως μιλάω για σένα; Ειδικά για σένα; Είναι γιατί υπάρχει κάτι καθολικό στη φυλακή του καλού, κάτι γνώριμο σε όλους στην πααράσταση. Το καταλαβαίνεις στα όνειρα , εκεί που το καλό και το κακό δεν διαχωρίζονται και ο ένας εαυτός, εκείνος που στο ξύπνιο αποτελεί συγχώνευση ρόλων, εγείρεται και παίρνει τη σκυτάλη. Η ελευθερία που γεύεσαι τότε, δεν είναι μια ελευθερία του κακού, δεν χρειάζεται να σταματήσει εκεί που αρχίζει του άλλου, αφού μπορείτε να είστε ελεύθεροι μαζί. Κάθε σου κύτταρο το νοιώθει. Μα είναι μια ελευθερία ανέφικτη στο ξυπνητό, επειδή το κόστος της κοινωνικής ζωής είναι το ταξίδι του ατομικού σου Πέτρου ερημίτη. Γελάς. Πέρασαν χρόνια μέχρι να καταλάβεις το νόημα της εσωτερικής εξορίας. Χρόνια μέχρι να συνειδητοποιήσεις πως η δυστυχία της ύπαρξης είναι η ευτυχία της φυλακής. Πέρασαν χρόνια για να καταλάβεις πως οι παιδαγωγοί σου δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς, γιατί αν πεις στο παιδί πως μπορεί να πετάξει θα γκρεμοτσακιστεί απ την ταράτσα. Και για να αντιληφθείς πως κι εσύ, ναι, κι εσύ που τα κατανόησες πια, την ίδια σχεδόν διαπαιδαγώγηση θα αφήσεις στα παιδιά σου. Και γελάς. Γελάς τρελά και χαίρεσαι που θα το κάνεις, που θα τα βασανίσεις όπως βασανίστηκες. Επειδή δρόμος που στον δείχνουν δεν έχει ενδιαφέρον. Τα χρόνια που πέρασαν σου έχουν αφαιρέσει τα φτερά. Δε θα πετάξεις ποτέ. Η γνώση, η επιγνωση, μόνο επίγειες χαρές θα σου φέρει. Να, σαν αυτήν εδώ, τον οικειοθελή σου εγκλεισμό στην ευτυχία. Και ξαναγελάς, γελάς ακατανόητα, έχοντας πια ξεκαθαρίσει μέσα σου την απάντηση στο ερώτημα του δυστυχισμένου πελαργού που έφαγε ένα ευτυχισμένο σαλιγκάρι.

buzz it!

13 σχόλια:

Spy είπε...

Νιώθω μια πικρία σαν διακρίνω πως κάτι μου ανήκει από αυτά.

Διαγράψτε μου το σχόλιο
ή πείτε μου τουλάχιστον:
"Καλά να πάθεις" και "ας πρόσεχες"

Ανώνυμος είπε...

εξαιρετικό νομάδα, εξαιρετικό
(ας ελπίσουμε τουλάχιστον πως θα μπορούμε να συνεχίσουμε να ακούμε τις "φωνές")

Ανώνυμος είπε...

Ο Ρουβίκωνας της ιδιοφυΐας.


Σελιτσάνος

kostis-b είπε...

Ετούτο το ποστ είναι ένας πεντακάθαρος "υπεραγώγιμος" καθρέφτης.
Και αυτό είναι το σχόλιο ενός σαλιγκαριού.

Nomad είπε...

Κατάσκοπε,

ως γνωστόν, η έκπτωση από τον ανύπαρκτο παράδεισο στην υπαρκτή κόλαση, συνέβη όταν φάγαμε τον καρπό της γνώσης. Ας προσέχαμε

:)

κΚΚΜοίρη,

εμείς σίγουρα. Εύχομαι και τα παιδιά μας να τις ακούσουν κάποτε, όπως ακριβως κι εσείς.
:)

Σελιτσάνε,

θα προτιμούσε κανείς βέβαια τα ύδατα κάποιας ελεήμονος Στυγός, κι ας έμενε η φτέρνα του ακάλυπτη...

:)

Κωστή-β,

συνεπώς, είναι λογικό που προσγειώνεται στο ροζιασμένο μέσο της παλάμης του ορεινού "τίποτα". Το "παράλογο" είναι που το απολαμβάνει.


:)

Βασιλική Παπαδημητρίου είπε...

και τωρα μαλλον πρεπει να γυρισω και το αλλο μαγουλο, ε;

ας ειναι...

Xνούδι είπε...

Τι έχετε πάθει όλοι ρε γαμώτο;
Έχετε πιάσει τα ψαλίδια και κόβετε. Δεν έχει μείνει νοητό φτερό ούτε για δείγμα...

:(

Nomad είπε...

Βασιλική,

ωχ, συγνώμη, πόνεσε; Οχι μην το γυρίσετε, δεν μας χρειάζονται χριστιανικοί τρ΄΄οποι εδώ μέσα, ρίχτε καμιά κλωτσιά αν θέλετε.

:)

Χνου,

είναι δυό σαλιγκάρια, το ένα σέρνεται, το άλλο όμως έχει σταθεί στην ουρά του ολόρθο, σα νάχει καταπιεί μπαστούνι. Του λέει το σουρνάμενο:

-Μα γιατί δεν ακολουθείς τη φύση σου;

-ΔΕ ΘΕΛΩ! απαντάει το άλλο.

:ΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡ

(αν δε γέλασες μπορώ και να σε γαργαλήσω)

(επίσης, κοίτα ποιός μιλάει!)

Ανώνυμος είπε...

Δεν ήθελα να φύγω χωρίς να γράψω κάτι... ήθελα να φύγω από τα τετριμμένα, να γράψω κάτι αντίστοιχο σε ποιότητα με αυτό που διάβασα σήμερα εδώ... δεν τα κατάφερα, ότι προσπάθησα μικρότερο των προσδοκιών...

Μου έγραψες, στην προηγούμενη ανάρτησή σου, σαν δικαιολογία, ότι εσύ γράφεις φανταστικές ιστορίες, ενώ εγώ... μα είναι τόσο δύσκολο, φίλε Nomad, να γράφεις ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ φανταστικές ιστορίες...

Γυρίζω πίσω, στα τετριμμένα, δικαιολογούμαι να τα χρησιμοποιήσω εδώ... εδώ πάυουν να είναι τετριμμένα... Nomad, έγραψες ένα ΜΟΝΑΔΙΚΟ κείμενο...

nelly είπε...

Now you're talking!

cynical είπε...

Έξοχο κείμενο Νομάδα. Αλλά αδιέξοδο! Και τι σημαίνει περικαλώ ένας; Μήπως υπάρχει και ειναι αυτος που κουμαντάρει όλα τα άλλα πρόσωπα και αποφασιζει ποιο απ' όλα, σε ποια περίσταση είναι το καταλληλότερο; Μπορει ο Πεσσοα να ειχε διαφορα ετερωνυμα, αλλά υπήρχε ενας Πεσσοα με σαρκα και οστα που τα δημιουργούσε. Και ηταν αυτος που ειχε τον τελευταιο λογο γιατι αυτος ειχε και την πενα και το μελανι.

Nomad είπε...

ΝτελαΜετρί,

ευχαριστώ πολύ, έστω και για τα καθ' υπερβολήν.

:)

Νελλυ,

ευχαριστώ πολύ. Ωστόσο αναρωτιέμαι τι έλεγα πριν

:ΡΡΡΡΡΡΡ

Κυνική,

ευχαριστώ πολύ. Ωστόσο νομίζω ότι είναι ίσως η πρώτη φορά που μάλλον διάβασες διαγωνίως.

:)

cynical είπε...

Ολο και πιο γριφος γινεσαι Νομαδα. Θα το ξαναδιαβασω και απο την αλλη διαγωνιο για να διασταυρώσω.