Η τελευταία τους βόλτα

Ο ιδιοκτήτης του γραφείου κηδειών γούρλωσε τα μάτια όταν άκουσε αυτό που του ζητούσε ο νεαρός άντρας απέναντί του. Τα λεφτά όμως ήταν πολλά και με μερικές τσιριμόνιες και συμβουλές ασφαλούς πορείας, τελικά δέχτηκε. Ετσι ο Σταμάτης ξεκίνησε για το τελευταίο ταξίδι με τον πατέρα του, οδικώς, από την πρωτεύουσα όπου είχε καταλήξει ο μακαρίτης προς το χωριό τους όπου θα γινόταν, την επομένη, η κηδεία. Με τη νεκροφόρα. Την οποία είχε επιμείνει να οδηγήσει ο ίδιος, πληρώνοντας ένα υψηλό ενοίκιο στον πεθαμενατζή. Ο Σταμάτης δεν είχε σχέσεις με τον πατέρα του τα τελευταία 10 χρόνια. Σχεδόν τον μισούσε. Τον θεωρούσε αδιάφορο, άνθρωπο που δεν του έπαιρνες λέξη, σκληρό, αναίσθητο, μοναχικό. Η μόνη θετική του ανάμνηση, ήταν οι βόλτες με το παμπάλαιο Φόρντ, που συνήθιζε να τον πηγαίνει ο πατέρας κάθε Κυριακή. Βόλτες στα κοντινά βουνά, στη θάλασσα, στο ποτάμι, βόλτες στη διάρκεια των οποίων δε μιλούσαν, άκουγαν όμως μοσική απο το αρχαίο ραδιόφωνο, συνήθως Καζαντζίδη και λαικά. Οι βόλτες, η μόνη ευτυχία της παιδικής ηλικίας, η μόνες τρυφερές στιγμές παρά την απουσία διαλόγων και διαχύσεων. Ο ίδιος ζούσε από τότε που τέλειωσε το σχολείο στην πρωτεύουσα, εχοντας αποφασίσει να φύγει απο τη μιζέρια του χωριού και την αδιαφορία του πατέρα του. Ο πατέρας έμεινε στο χωριό. Δεν τον εμπόδισε. Δεν επικοινώνησε ξανά μαζί του. Μόνο, κάθε δυό-τρείς μήνες, του έστελνε ένα μικρό κομπόδεμα μέσω τραπέζης, χωρίς κανένα ραβασάκι. Ο Σταμάτης το τσέπωνε βλαστημώντας τον. Οσα είχε καταφ΄ρι στη ζωή, τα είχε καταφέρει μόνος του. Με αυτό το κομπόδεμα μόνη βοήθεια και με τα χέρια, το μυαλό, την εξυπνάδα του. Τώρα πια ζούσε αρκετά καλά. Είχε πρόσφατα μετακομίσει και σε ένα τριάρι ρετιρέ και είχε μια σχέση που τον έκανε να σκέφτεται με λιγότερη αποστροφή απο όσο λίγα χρόνια πριν την ιδέα της οικογένειας. Ο πατέρας είχε διακομιστεί πριν λίγες μέρες στο νοσοκομείο. Τότε μόνο τηλεφώνησε στον γιό του. Αλλα παιδιά δεν είχε και η μητέρα του Σταμάτη είχε πεθάνει χρόνια πριν. Ισα που πρόλαβε να του πάρει την τελευταία ανάσα. Κι ο κωλόγερος, αντί να σβήσει ήρεμα, του είχε πει ψιθυριστά: -Παιδί μου, θέλω να πάμε μια τελευταία βόλτα με το αμάξι. Σαν τότε που αγαπιόμασταν ακόμα. Και μετά πέθανε. Ο Σταμάτης βασανίστηκε όλο το βράδι. Ακόμα και νεκρός τον παίδευε ο άθλιος. Αποφάσισε όμως ότι οι ψυχές ίσως και να υπάρχουν. Πάτησε το γκάζι στη νεκροφόρα και ξεκίνησαν οι δυό τους, πίσω στην κάσα ο πατέρας, μπροστά αυτός να ανάβει το ένα τσιγάρο με την κάφτρα του άλλου. Η πρώτη στάση ήταν στο περιφερειακό Λούνα Παρκ. Οσο ήταν μικρός, ο πατέρας του δεν τον είχε πάει ποτέ. Πάρκαρε τη νεκροφόρα και ανέβηκε στον μεγάλο τροχό. Κοιτούσε κάτω την πεδιάδα και πέρα τη θάλασσα. Μετά μπήκε στα συγκρουόμενα, έπαιξε σκοποβολή και κέρδισε ένα λούτρινο αρκουδάκι. Ο πατέρας του δεν του είχε αγοράσει ποτέ ενα λούτρινο αρκουδάκι. Το πέταξε πίσω, πάνω στην κάσα και ξεκίνησαν πάλι. Στο δρόμο, ένας φαντάρος που έκανε οτοστοπ κατέβασε το δάχτυλο όταν είδε το μαύρο αυτοκίνητο. Αλλά ο Σταμάτης σταμάτησε. Ο φαντάρος δίσταζε να μπει, τελικά όμως δέχτηκε. Επιασαν την κουβέντα. Ηταν ένα ορφανό. Οταν ο Σταμάτης του εξήγησε τι έκανε, ο φαντάρος του είπε: -Πρέπει να τον αγαπούσες πολύ. Εγώ δεν πρόλαβα να τον αγαπήσω... Ο Σταμάτης βλαστήμησε μέσα του κι έμεινε σιωπηλός. Αποβιβάζοντας τον νεαρό στο στρατόπεδο, έπεσε πάνω σε έναν αποκλεισμό του δρόμου από αγρότες με τρακτέρ. Οταν όμως είδαν την νεκροφόρα, τον άφησαν να περάσει. Εκείνος όμως με την ευκαιρία, βγήκε λίγο πιο κάτω απο την εθνική και αποφάσισε να σνεχίσει απο τον παλιό, ορεινό δρόμο. Του φάνηκε πιο κατάλληλος. Στο ραδιόφωνο είχε πιάσει βαριά λαικά όταν, έξω απο μια μικρή πόλη είδε μια χελώνα στο δρόμο. Σταμάτησε και την απομάκρυνε, τότε όμως ένα κοριτσάκι, δε θα’ταν πανω απο 10 χρονών, μελανιασμένο σε ολο του το σώμα, πετάχτηκε απο τα δέντρα και του ζήτησε να την πάρει μαζί του. Με δάκρυα τον ικέτεψε, στο σπίτι της την έδερνε ο πατέρας της είπε. Την πήρε, της αγόρασε πορτοκαλαδα και τυρόπιττα, τηλεφώνησε στο χαμόγελο του παιδιού και τον συμβούλεψαν να την αφήσει σε ένα παράρτημα τους στην κοντινή πολη. Το κοριτσακι τον φίλησε πριν κατέβει. Αργότερα σταμάτησε στο πιο γνωστό μπορντέλο της περιοχής. Αφού ξέδωσε στον πισινό της Βουλγάρας πληρώνοντας το κατιτίς παραπάνω του, εκείνη κεφάτη απ το εισόδημα του κλάφτηκε πως δε θα είχε γίνει μια πουτάνα αν είχε κι εκείνη μια οικογένεια, έναν σωστό πατέρα, κάποιον να τη νοιάζεται έστω χωρίς να το το εκδηλώνει με υπερβολές. Αφού η Βουλγάρα ξαλάφρωσε ευτυχισμένη που επιτέλους μίλησε σε κάποιον, ο Σταμάτης την ξεκώλιασε άλλη μια φορά στα γρήγορα και συνέχισε το ταξίδι του. Νύχτωνε όταν έφτασαν στο χωριό. Ελάχιστοι κυκλοφορούσαν κι όλοι έστριβαν μόλις αντίκρυζαν τη νεκροφόρα. Εστριψε στο στενό του σπιτιού. Είχε 10 χρόνια να το δει, μα δεν είχαν αλλάξει πολλά. Ο γείτονας, ο κυρ Σταύρος -ο Τσουτσουλομύτης όπως θυμόταν που τον φώναζαν τα παραπαίδια του στο μπακάλικο- τον αντιλήφθηκε και βγήκε αλαφιασμένος. Οταν κατάλαβε ποιός οδηγούσε τη νεκροφόρα και έμαθε ποιόν μετέφερε, ηρέμησε. Νομιζα πως ήρθαν για μένα, του είπε, και τον χτύπησε στην πλάτη. Κρίμα, ήταν ένας ήσυχος, λιγομίλητος άνθρωπος, είπε μετά. Κι έδωσαν ραντεβού την επομένη στην κηδεία. Ο Σταμάτης γδύθηκε και πήγε να κοιμηθεί στο παιδικό του δωμάτιο. Τίποτα δεν είχε αλλαξει απο τότε που έφυγε. Μόνο εκείνο το χαρτί, στραπατσαρισμένο και διπλωμένο, που βρήκε στα στρωσίδια. Το άνοιξε. Ηταν μια παιδική του φωτογραφία, χιλιοτσαλακωμένη. Πίσω της είδε τη γεροντική γραφή του πατέρα του, με τις ανορθογραφίες και το σαθρό συντακτικό της. Μόνο που αυτή τη φορά υπήρχαν λίγες λέξεις. «περιουσήα μου μόνη η θιμισή σου. Θα καταλάβης. Το ξέρω.» Και τότε ο Σταμάτης κατάλαβε. Βγήκε απο το δωματιάκι κι όλο εκείνο το βράδι το πέρασε στην καρότσα της νεκροφόρας να του μιλάει.

buzz it!

26 σχόλια:

Spy είπε...

Ο Σταμάτης θα έπρεπε να είχε διαβάσει αυτό νωρίτερα.
Δεν θα βασανιζόταν τόσο...

Ανώνυμος είπε...

βαλθήκατε να μας ξεκάνετε όλοι σας σήμερα...

sadcharlotte είπε...

και να θελω να ξελυπηθω με αφηνετε αγαπητε;;;;;; περασα μια πρωινη βολτα και επεσα πανω στον Σταματη......

Ανώνυμος είπε...

Αναρρωτιόμουν λίγη ώρα πριν αποφασίσω να σχολιάσω.
Πρέπει ή δεν πρέπει;
Θα φανεί χαζό ίσως και ψιλοσυντηρητικό(;) αλλά θα το πω.
Πρωτότυπο θέμα, ωραία γραφή, και εκεί που με αυτά που εσύ λες, εγώ σκέφτομαι τις δικές μου απώλειες και νοιώθω ότι με αγγίζει αυτό που γράφεις, πετάς έτσι από το πουθενά(;) οκτώ γραμμές με τη Βουλγάρα και η συγκίνηση σοκαρισμένη αλλάζει πορεία για να επανέλθει με το ανορθόγραφο σημείωμα του πατέρα.
Δεν πειράζειόμως ίσως πρέπει να συνηθίσω(;) αυτό τον αντρικό(;) τρόπο παράθεσης των πραγμάτων.
Καλώς όρισες!

Ανώνυμος είπε...

Αυτό το «η» στο «θα καταλάβης» μοιάζει με καρφωτή τσουλήθρα προς το χάος. Συγκλονιστικό.

Nomad είπε...

Κατάσκοπε,

δεν ξέρω αν θα βασανιζόταν ή όχι, ξέρω όμως ότι το "αυτό" είναι ένα πολύ όμορφο κείμενο και γραμμένο απο καρδιάς.

:)

κΚΚΜοίρη μου;

Θα τους απωθήσουμε και θα τους χτυπήσουμε αλύπητα με ό,τι διαθέτουμε! Δεν θα τους επιτρέψουμε! θα σας υπερασπιστούμε μέχρι τελευταίας μπαιτίδος του ιντερνέτ! Θα υψώσουμε ασπίδες και θα τους καταρρίψουμε με κρουζ (οχι τους Τομ, τους άλλους) Η τρομοκρατία δεν θα περάσει! Βενσερόκκος!




Λυπημένη μας καρλόττα,

να περνάτε μεσημεράκι, θάχει φύγει.

:ΡΡΡ

Αυριο είναι μια καινούργια μέρα,

καλως σας βρήκα. Η Βουλγάρα δεν ήρθε απ το πουθενά αλλα απ το ξενύχτι μου χτες (το κείμενο γραφτηκε μεταξύ 1-2 πρωί χτες) και ξερετε, όσο κι αν δεν το παραδεχόμαστε, οι αντρες καπως ετσι λειτουργούν. Αφήστε που νομίζω πως οσα του είπε η βουλγάρα εξυπηρετούν απολύτως την καταληξη της ιστορίας, συνδυαζόμενα με τις άλλες του συναντήσεις.Ξέρετε, η λειτουργία του συναισθήματος είναι παραξενο πράγμα. Μπορεί να σπαράζεις κι ενας τρόπος να μην γίνεις λιώμα, να είναι ακριβως μια βουλγάρα. ισως για εσάς (προφανώς είστε θηλυκή αυριανή μέρα) να λειτουργεί με ψώνια, με καλλωπισμό, με δεν ξέρω τι, ομως η λογική διαδικασία των νευρικών συνάψεων και της άμυνας απέναντι σε οριακά γεγονότα, είναι νομίζω η ίδια, απλα διαφέρει η έκφραση.
:)

ηδδ345φ,

στο τέλος της τσουλήθρας ας βάλουμε μια ουρίτσα στο η προς τα επάνω, ώστε να πέσουμε στο χάος αναπηδώντας και κουτρουβαλιάζοντας ανοήτως. Επίσης, όταν μου συμβεί, θα κάνω και μπρρρρρρ με τα χείλια και ηλίθιες γκριμάτσες μπας και το κάνω να γελάσει και να με ξεράσει πίσω.

:)

Ανώνυμος είπε...

Πολυ όμορφη ιστορια και περιεργη...
Ηταν κάπως...
Γεια σου..
Ρ.

Ανώνυμος είπε...

Όμορφο.
Όμως,αντροκουβέντες!Από κολλητούς για κολλητούς-από πατέρα σε γιο.Κάπου χρειαζόταν και μία γυναικεία πινελιά-έστω και σαν αντίστιξη ή φόντο.Εμένα πάντως-όπως και κάθε αρσενικό πάνω στον πλανήτη ,που γνώρισε πατέρα- με άγγιξε.

(Δεν φταίω εγώ!Μόλις επέστρεψα και με ρίχνετε στα βαθιά.Σας πετάω κι εγώ πιτσιλιές στα μούτρα...).

Σελιτσάνος.

Xνούδι είπε...

κουτρουβαλιάστηκα

Nomad είπε...

Ρ.και τπτ παραπάνω,

(παρακάτω έχεις δηλαδή; )

ευχαριστώ πολύ. Γειά σου κι εσένα.
:)

Σελιτσάνε,

ναι, το εντόπισα κι εγω αυτό με την απουσία θηλυκής ματιάς, αλλά όσο κι αν κοίταξα τον καθρέφτη δεν μπόρεσα να τη δω -ασε που είχα ήδη πατήσει το ποστ


Καλώς επανήλθες

Χνουδι,

χτύπησες καλό μου;;;;;

:)

Ανώνυμος είπε...

Απέναντι σε οριακά γεγονόντα πως αντιδρούν οι γυναίκες και πως οι άντρες;
Να ένα από τα θέματα αιώνιας αντιπαράθεσης και ανταλλαγής απόψεων.
Μίλησες ως άνδρας και ανάμεσα στ' άλλα είπες πως: "Η λειτουργία του συναισθήματος είναι παράξενο πράγμα.Μπορεί να σπαράζεις κι ένας τρόπος να μη γίνεις λιώμα να είναι ακριβώς μια βουλγάρα"

Με ενοχλεί καταρχήν που ένας άνδρας προκειμένου να μη γίνει λιώμα πρέπει στο δρόμο του να συναντήσει ντε και καλά μία γυναίκα που πρέπει απλώς να του "κάτσει".
Και να του "κάτσει" μάλιστα ως ένα αντικείμενο στο οποίο πάνω του θα εκδηλώσει την οργή του, την απόγνωσή του,την μοναξιά του ή ό,τι άλλο οριακό, μα ποτέ ένα σώμα για να μ ο ι ρ α σ τ ε ί την οργή του, την απόγνωσή του, την μοναξιά του ή ό,τι άλλο οριακό.

Δεν με ενοχλεί προφανώς το στοιχείο της καταγωγής, άν είναι βουλγάρα, ρωσίδα ή ελληνίδα.

Με ενοχλεί η γυναίκα αντικείμενο και η γυναίκα - ρόλος που απλώς χρησιμοποιείται από έναν άντρα, τον οποιοδήποτε άντρα, ως ένα μέσο όπου το ένστικτο της κυριαρχίας του είναι πάνω απ' όλα.

Με ενοχλεί το γεγονός πως οι άνδρες δυσκολεύονται τις πιο πολλές φορές να ανοιχτούν, να δείξουν ευάλωτοι (αν αισθάνονται και τις φορές που αισθάνονται έτσι).
Και αν παρ' ελπίδα κάποια στιγμή δείξουν ευάλωτοι και με ανάγκες την επόμενη στιγμή θεωρούν "καθήκον" τους να γίνουν πιο κυνικοί και πιο πραγματιστές.

Με ενοχλεί ότι οι άνδρες "φεύγουν" πιο εύκολα από μία σχέση ακόμη κι αν τυπικά παραμένουν σ΄αυτή

Που ασχολούνται με τη "γυναίκα" πολλές φορές με τη ματαιοδοξία του κυνηγού:το "θήραμά" τους έχει ενδιαφέρον μόνο όταν τρέχει μακριά τους και τους γίνεται αδιάφορο όταν ξεκινά η "παράδοσή" του.

Που τις περισσότερες φορές η λέξεις "υπομονή", "σταθερότητα",
"συνέχεια" ακούγεται στα αυτιά τους ως "μη πάθος", "μη έρωτας" και τον αναζητούν στη συνέχεια αλλού και αλλού και αλλού...


Πράγματι είμαι "θηλυκή αυριανή μέρα" και όταν σπαράσσω μέσα μου
και γίνομαι λιώμα, ακούω μουσική, πίνω,κάθομαι στη βεράντα μου και σκέφτομαι συνέχεια το αντικείμενο του σπαραγμού μου, τι έγινε και πως και γιατί, θυμώνω και οργίζομαι με τον εαυτό μου για λάθη που έκανα και για πράγματα που δεν τολμώ να κάνω.

Περιμένω μία κουβέντα για να μου απαλύνει το βλέμμα, ένα μήνυμα ότι με νοιάζονται και με σκέφτονται όχι ως "ιδέα" αλλά ως κάτι πραγματικό που έχει ανάγκες.

Διαβάζω ή βλέπω ταινίες, πηγαίνω μόνη βόλτα με το αυτοκίνητο ακούγοντας δυνατά μουσική

Άλλες φορές πάλι απλά θρηνώ, κλείνομαι στον εαυτό μου και του μιλάω όπως θα μιλούσα σ' ένα πληγωμένο παιδί με σκοπό να το κάνω να αναθαρρήσει και να κερδίσει τον αυτοσεβασμό του

Ποτέ μα ποτέ όμως η απόγνωση, ο φόβος ή ο σπαραγμός δεν μ' έχει "οδηγήσει" σ' ένα βούλγαρο, ρώσο ή έλληνα και ποτέ στο κομμωτήριο και στην ψυχοθεραπεία της αγοράς πραγμάτων.

Στα τελευταία με οδηγεί μόνο η γυναικεία φιλαρέσκεια.

Ουφ! Τα' πα!
Συγνώμη για το μάκρος αλλά δε θέλω να σβήσω τίποτα!

katerina είπε...

Στην μέση της ανάγνωσης του "Σταμάτη" σηκωθηκα απο το καταραμένο λαπιτοπι, πήρα τον μπαμπά μου τηλέφωνο, και μόλις το σήκωσε του είπα λαχανιασμένα

-Μπαμπά μου, μπαμπάκα μου!!!!!!!!

-Εισαι καλά;; τι τρέχει Κατερίνα;;

-Σε λατρευω μπαμπα μου, σε λατρευω.
ΜΙΚΡΗ ΑΜΗΧΑΝΙΑ....
-Παιδί μου, θέλεις λεφτά;;

-όχι μπαμπά μου (όχι και πολύ πειστικά!!), απλά σε λατρευω(πειστικότατα!!!!!!)

-Καρδιά μου και εγώ σε λατρευω, αλλά γιατί με λατρευεις ...τόσο αγχωμένα Κατερίνα;;

-ο Νομάδας μπαμπά, ο Νομάδας...

-Κατερίνα, σου είπα ότι χρειάζεσαι εγώ είμαι εδώ, μην δουλευεις τόσο πολύ παιδί μου, προτιμώ να τα δίνω σε εσένα παρά στον ψυχίατρο που θα χρειαστείς αν συνεχίσεις έτσι....

Καλώς ήρθατε αγαπητέ.

ο αποτέτοιος είπε...

ο σταμάτης κατάλαβε.

εμείς;;;;....


και συμφωνώ με το κ.κ.μοίρη

Ανώνυμος είπε...

Τρυφερό, επί της ουσίας.
Μπράβο.

Nomad είπε...

Αύριο είναι μια καινούργια μέρα,

δεν ξέρω γιατί να ενοχλείται κανείς απο θέματα που αφορούν άλλους, αλλά είναι δικό σας ζήτημα. Εγώ να πω ότι στο θέμα των οριακών καταστάσεων και ειδικά του πένθους, οι αντιδράσεις καθε ανθρώπου μου φαίνεται ότι προσδιορίζονται περισσότερο απο την ιδιοσυγκρασία του κι οχι μόνο απο το φύλο. θέλω να πω ότι ο Σταμάτης επραξε έτσι, καποιος αλλος αντρας δε θα είχε μυαλό για σεξ. Επίσης, αντίθετα με εσάς -σέβομαι προφανώς τον τρόπο που επιλέγετε- κάποιες αλλες γυναίκες θα είχαν το μυαλό τους σε αυτό και θα εκαναν όσα εσείς θεωρείτε μη αποδεκτά κι ακομα τόσα, μη σας πω ακόμα πιο εξεζητημένα απο αυτά του Σταμάτη. Εμένα πάντως δεν με ενοχλεί τίποτα που δεν με αφορά, είτε ετσι, είτε αλλιώς.
Οσα λέτε που εκφεύγουν απο το θέμα πένθους και εντάσσονται στο ζήτημα των σχέσεων, ας τα συζητήσουμε με κάποια άλλη ευκαιρία.

Ομολογώ ότι στην αρχή σκέφτηκα να σας παραπέμψω σε συγγραφείς όπως η Δημουλίδου και η Ομηρόλη μη σας πω την κ.Νασιουτζικ η την κ.Παπαθανασοπούλου, αλλά μετά το μετάνοιωσα γιατί ίσως και να σας προσβάλω. (θα το ευχόμουν δηλαδή να αισθανόσασταν έτσι εαν το έκανα, γιατί εαν συμφωνούσατε θα ενοχλούμουν εγώ)
Αστγείο ήταν αυτό, μη με παρεξηγείτε.



Κατερίνα,

καλώς σε ξαναβρίσκω.
Αν και μάλλον η κουβέντα που περιγράφεις είναι του φαντασιακού, χαίρομαι έστω και για την αίσθηση που σου προκάλεσε το μισό κείμενο. Να υποθέσω ότι το υπόλοιπο μισό το αφησες αδιάβαστο;;;;
:ΡΡΡΡ

Αποτέτοιε,

δεν ξέρω. Σε ευχαριστώ πολύ.

:)

Ματζίκα,

σε ευχαριστώ πολύ.
:)

Ανώνυμος είπε...

O Σταμάτης μου σταμάτησε πάνω στο στομάχι. Εκεί που εισέρχεται ο αέρας και εξέρχεται η ζωή. Δεν μπορώ να πω τίποτα άλλο. Ούτε αέρας μπαίνει ούτε ζωή φεύγει.

Βασιλική Παπαδημητρίου είπε...

δεν λεω...
το δακρυ μου βγαινει ευκολα... κρατηθηκα σε ολη την αναγνωση του κειμενου...
μου ξεφυγε ομως ενα με την ορθογραφια του πατερα...

εκει...

-ειναι απο τις φορες που το "σωστο" υποκλινεται στο "λαθος"...-

Nomad είπε...

Νησιώτη,

παρτε ανάσα, εκείνος πήρε. Ευχαριστώ πολύ.
:)

Βασιλική,

:...
:)

Προς όλους,

τελικά, ο τρόπος που λειτουργεί το συναίσθημα είναι περίεργος. Εχω γράψει ως τώρα π[ανω απο 100 σορτ στόρις, ορισμένες απο τις οποίες θεωρώ αξιόλογες και άλλες όχι. Κάποιες πασχισα να τις γραψω, αλλες βγήκαν μόνες τους, όπως ετούτη. Ειλικρινά δεν περίμενα αυτή την απήχηση. Ο μετρητής μου εδειξε οτι καμιά αλλη ιστορία δεν εχει διαβαστεί περισσότερο απο ετούτη. Μέσα στον αυγουστο, κατέγραψε πανω απο 300 αναγνώσεις σε 2,5 μερες, πράγμα πρωτοφανές για τουτο το βλογ με συνήθεις αναγνώσεις εως 50... Ομολογώ πως δεν το περίμενα. Τελικά φαίνεται πως η σχέση με τους γονείς μας είναι κάτι που απασχολεί μέσα μας όλους, νεότερους μαα και μεγαλύτερους, με καποιο μικρό η μεγαλύτερο παραπονο, με μια μικρή η μεγαλύτερη γλυκόπικρη γεύση; δεν ξέρω.
Σας ευχαριστώ απο καρδιάς όλους.

Βάσκες είπε...

Φίλε δεν άντεξα και βούρκωσα.

Πανάθεμά σε

Nomad είπε...

Βάσκες,

:) φίλε.

Masterpcm είπε...

Θα ήθελα μόνο να ξέρω, Θα επαναλάβετε κάτι τέτοιο ή να αυτοκτονήσω από τώρα;

Respect Κύριε για εσάς...

Έστω και μετά από μήνες, Respect...

ένας είπε...

καπληκτική ιστορία !!!!!
Συγχαρητήρια !!!!!!

Nomad είπε...

Masterpcm, Σουίτα,

σας ευχαριστώ πολύ.

:)

Cosmos είπε...

Εντάξει, έχει περάσει πολύς καιρός πια, από την αρχική δημοσίευση αυτής σου της ανάρτησης αλλά εγώ τώρα έτυχε να την δω κι επειδή μου "έκατσε" κατευθείαν πρωί πρωί, δεν μπόρεσα να μη σου γράψω.

Έχεις καταπληκτικό τρόπο να δημιουργείς παραστάσεις ακόμα και για πολύ αλλόκοτα ή έστω άγνωστα στον αναγνώστη ζητήματα!
Αυτό είναι ικανότητα ή χάρισμα και το έχεις σε πάρα πολύ καλό βαθμό αλλά εσύ το ξέρεις ήδη αυτό, δε χρειαζόταν η δική μου επισήμανση.

Πολύ καλό το κείμενο! Κάλλιστα θα μπορούσε να συνέχιζε και να κατέληγε σε ολοκληρωμένο βιβλίο, αν δεν έχει ήδη καταλήξει δηλαδή!

Cosmos είπε...

Εντάξει, έχει περάσει πολύς καιρός πια, από την αρχική δημοσίευση αυτής σου της ανάρτησης αλλά εγώ τώρα έτυχε να την δω κι επειδή μου "έκατσε" κατευθείαν πρωί πρωί, δεν μπόρεσα να μη σου γράψω.

Έχεις καταπληκτικό τρόπο να δημιουργείς παραστάσεις ακόμα και για πολύ αλλόκοτα ή έστω άγνωστα στον αναγνώστη ζητήματα!
Αυτό είναι ικανότητα ή χάρισμα και το έχεις σε πάρα πολύ καλό βαθμό αλλά εσύ το ξέρεις ήδη αυτό, δε χρειαζόταν η δική μου επισήμανση.

Πολύ καλό το κείμενο! Κάλλιστα θα μπορούσε να συνέχιζε και να κατέληγε σε ολοκληρωμένο βιβλίο, αν δεν έχει ήδη καταλήξει δηλαδή!

ΣΑΝ είπε...

δάκρυσα στο τέλος.. (λιγο! δεν έπεσε το δάκρυ) και με έπιασε ρίγος.. όπως όταν ακούω μια μουσική που με αγγίζει..
θενκς ρε..