Η τελευταία τους βόλτα

Ο ιδιοκτήτης του γραφείου κηδειών γούρλωσε τα μάτια όταν άκουσε αυτό που του ζητούσε ο νεαρός άντρας απέναντί του. Τα λεφτά όμως ήταν πολλά και με μερικές τσιριμόνιες και συμβουλές ασφαλούς πορείας, τελικά δέχτηκε. Ετσι ο Σταμάτης ξεκίνησε για το τελευταίο ταξίδι με τον πατέρα του, οδικώς, από την πρωτεύουσα όπου είχε καταλήξει ο μακαρίτης προς το χωριό τους όπου θα γινόταν, την επομένη, η κηδεία. Με τη νεκροφόρα. Την οποία είχε επιμείνει να οδηγήσει ο ίδιος, πληρώνοντας ένα υψηλό ενοίκιο στον πεθαμενατζή. Ο Σταμάτης δεν είχε σχέσεις με τον πατέρα του τα τελευταία 10 χρόνια. Σχεδόν τον μισούσε. Τον θεωρούσε αδιάφορο, άνθρωπο που δεν του έπαιρνες λέξη, σκληρό, αναίσθητο, μοναχικό. Η μόνη θετική του ανάμνηση, ήταν οι βόλτες με το παμπάλαιο Φόρντ, που συνήθιζε να τον πηγαίνει ο πατέρας κάθε Κυριακή. Βόλτες στα κοντινά βουνά, στη θάλασσα, στο ποτάμι, βόλτες στη διάρκεια των οποίων δε μιλούσαν, άκουγαν όμως μοσική απο το αρχαίο ραδιόφωνο, συνήθως Καζαντζίδη και λαικά. Οι βόλτες, η μόνη ευτυχία της παιδικής ηλικίας, η μόνες τρυφερές στιγμές παρά την απουσία διαλόγων και διαχύσεων. Ο ίδιος ζούσε από τότε που τέλειωσε το σχολείο στην πρωτεύουσα, εχοντας αποφασίσει να φύγει απο τη μιζέρια του χωριού και την αδιαφορία του πατέρα του. Ο πατέρας έμεινε στο χωριό. Δεν τον εμπόδισε. Δεν επικοινώνησε ξανά μαζί του. Μόνο, κάθε δυό-τρείς μήνες, του έστελνε ένα μικρό κομπόδεμα μέσω τραπέζης, χωρίς κανένα ραβασάκι. Ο Σταμάτης το τσέπωνε βλαστημώντας τον. Οσα είχε καταφ΄ρι στη ζωή, τα είχε καταφέρει μόνος του. Με αυτό το κομπόδεμα μόνη βοήθεια και με τα χέρια, το μυαλό, την εξυπνάδα του. Τώρα πια ζούσε αρκετά καλά. Είχε πρόσφατα μετακομίσει και σε ένα τριάρι ρετιρέ και είχε μια σχέση που τον έκανε να σκέφτεται με λιγότερη αποστροφή απο όσο λίγα χρόνια πριν την ιδέα της οικογένειας. Ο πατέρας είχε διακομιστεί πριν λίγες μέρες στο νοσοκομείο. Τότε μόνο τηλεφώνησε στον γιό του. Αλλα παιδιά δεν είχε και η μητέρα του Σταμάτη είχε πεθάνει χρόνια πριν. Ισα που πρόλαβε να του πάρει την τελευταία ανάσα. Κι ο κωλόγερος, αντί να σβήσει ήρεμα, του είχε πει ψιθυριστά: -Παιδί μου, θέλω να πάμε μια τελευταία βόλτα με το αμάξι. Σαν τότε που αγαπιόμασταν ακόμα. Και μετά πέθανε. Ο Σταμάτης βασανίστηκε όλο το βράδι. Ακόμα και νεκρός τον παίδευε ο άθλιος. Αποφάσισε όμως ότι οι ψυχές ίσως και να υπάρχουν. Πάτησε το γκάζι στη νεκροφόρα και ξεκίνησαν οι δυό τους, πίσω στην κάσα ο πατέρας, μπροστά αυτός να ανάβει το ένα τσιγάρο με την κάφτρα του άλλου. Η πρώτη στάση ήταν στο περιφερειακό Λούνα Παρκ. Οσο ήταν μικρός, ο πατέρας του δεν τον είχε πάει ποτέ. Πάρκαρε τη νεκροφόρα και ανέβηκε στον μεγάλο τροχό. Κοιτούσε κάτω την πεδιάδα και πέρα τη θάλασσα. Μετά μπήκε στα συγκρουόμενα, έπαιξε σκοποβολή και κέρδισε ένα λούτρινο αρκουδάκι. Ο πατέρας του δεν του είχε αγοράσει ποτέ ενα λούτρινο αρκουδάκι. Το πέταξε πίσω, πάνω στην κάσα και ξεκίνησαν πάλι. Στο δρόμο, ένας φαντάρος που έκανε οτοστοπ κατέβασε το δάχτυλο όταν είδε το μαύρο αυτοκίνητο. Αλλά ο Σταμάτης σταμάτησε. Ο φαντάρος δίσταζε να μπει, τελικά όμως δέχτηκε. Επιασαν την κουβέντα. Ηταν ένα ορφανό. Οταν ο Σταμάτης του εξήγησε τι έκανε, ο φαντάρος του είπε: -Πρέπει να τον αγαπούσες πολύ. Εγώ δεν πρόλαβα να τον αγαπήσω... Ο Σταμάτης βλαστήμησε μέσα του κι έμεινε σιωπηλός. Αποβιβάζοντας τον νεαρό στο στρατόπεδο, έπεσε πάνω σε έναν αποκλεισμό του δρόμου από αγρότες με τρακτέρ. Οταν όμως είδαν την νεκροφόρα, τον άφησαν να περάσει. Εκείνος όμως με την ευκαιρία, βγήκε λίγο πιο κάτω απο την εθνική και αποφάσισε να σνεχίσει απο τον παλιό, ορεινό δρόμο. Του φάνηκε πιο κατάλληλος. Στο ραδιόφωνο είχε πιάσει βαριά λαικά όταν, έξω απο μια μικρή πόλη είδε μια χελώνα στο δρόμο. Σταμάτησε και την απομάκρυνε, τότε όμως ένα κοριτσάκι, δε θα’ταν πανω απο 10 χρονών, μελανιασμένο σε ολο του το σώμα, πετάχτηκε απο τα δέντρα και του ζήτησε να την πάρει μαζί του. Με δάκρυα τον ικέτεψε, στο σπίτι της την έδερνε ο πατέρας της είπε. Την πήρε, της αγόρασε πορτοκαλαδα και τυρόπιττα, τηλεφώνησε στο χαμόγελο του παιδιού και τον συμβούλεψαν να την αφήσει σε ένα παράρτημα τους στην κοντινή πολη. Το κοριτσακι τον φίλησε πριν κατέβει. Αργότερα σταμάτησε στο πιο γνωστό μπορντέλο της περιοχής. Αφού ξέδωσε στον πισινό της Βουλγάρας πληρώνοντας το κατιτίς παραπάνω του, εκείνη κεφάτη απ το εισόδημα του κλάφτηκε πως δε θα είχε γίνει μια πουτάνα αν είχε κι εκείνη μια οικογένεια, έναν σωστό πατέρα, κάποιον να τη νοιάζεται έστω χωρίς να το το εκδηλώνει με υπερβολές. Αφού η Βουλγάρα ξαλάφρωσε ευτυχισμένη που επιτέλους μίλησε σε κάποιον, ο Σταμάτης την ξεκώλιασε άλλη μια φορά στα γρήγορα και συνέχισε το ταξίδι του. Νύχτωνε όταν έφτασαν στο χωριό. Ελάχιστοι κυκλοφορούσαν κι όλοι έστριβαν μόλις αντίκρυζαν τη νεκροφόρα. Εστριψε στο στενό του σπιτιού. Είχε 10 χρόνια να το δει, μα δεν είχαν αλλάξει πολλά. Ο γείτονας, ο κυρ Σταύρος -ο Τσουτσουλομύτης όπως θυμόταν που τον φώναζαν τα παραπαίδια του στο μπακάλικο- τον αντιλήφθηκε και βγήκε αλαφιασμένος. Οταν κατάλαβε ποιός οδηγούσε τη νεκροφόρα και έμαθε ποιόν μετέφερε, ηρέμησε. Νομιζα πως ήρθαν για μένα, του είπε, και τον χτύπησε στην πλάτη. Κρίμα, ήταν ένας ήσυχος, λιγομίλητος άνθρωπος, είπε μετά. Κι έδωσαν ραντεβού την επομένη στην κηδεία. Ο Σταμάτης γδύθηκε και πήγε να κοιμηθεί στο παιδικό του δωμάτιο. Τίποτα δεν είχε αλλαξει απο τότε που έφυγε. Μόνο εκείνο το χαρτί, στραπατσαρισμένο και διπλωμένο, που βρήκε στα στρωσίδια. Το άνοιξε. Ηταν μια παιδική του φωτογραφία, χιλιοτσαλακωμένη. Πίσω της είδε τη γεροντική γραφή του πατέρα του, με τις ανορθογραφίες και το σαθρό συντακτικό της. Μόνο που αυτή τη φορά υπήρχαν λίγες λέξεις. «περιουσήα μου μόνη η θιμισή σου. Θα καταλάβης. Το ξέρω.» Και τότε ο Σταμάτης κατάλαβε. Βγήκε απο το δωματιάκι κι όλο εκείνο το βράδι το πέρασε στην καρότσα της νεκροφόρας να του μιλάει.