Money for nothing

Σκέφτομαι παλιόφιλε Μαρκ, πως τότε, όταν ήσουν όπως στην άνω φωτο, αν με ρυθμικά παλαμάκια σου ζητούσε η συναυλία να βγεις σε τρίτο ανκόρ να πεις ειδικά το Μάνι φορ νάθινγκ, τουλάχιστον θα κατανοούσες τι σημαίνει να μην βγεις, τι σημειολογία παράγει.

Σκέφτομαι ακόμα πως για να προωθήσεις τον καινούργιο σου δίσκο που μας ανέπτυξες ολον, απαξίωσες την παλιά σου μπάντα. Ισως βαρέθηκες; Μα εγώ τους Dire Straits τους αγάπησα. Και τον καινούργιο σου δίσκο, αν δεν κάνω λάθος, σαν αντιγραφή τους, σαν αντιγραφή του εαυτού σου σε πιο ήπιο ήχο, ή μήπως γερασμένο (;) τον άκουσα.

Ομορφη κιθάρα παίζεις ακόμα Μαρκ. Κάποτε όμως έπαιζες και με ψυχή. Δεν κοίμιζες τον κόσμο. Κι αποδεχόσουν "παραγγελιές".

Κι έτσι μου έμεινε από σένα το φεγγάρι πάνω απ τον Λυκαβηττό και τα βρώμικα που χτυπήσαμε μετά στην Μαβίλη. Φοβάμαι ότι όταν σε καλέσουν οι αναμνήσεις μου θ' απουσιάσεις, Μαρκ. Και είναι κρίμα.

Απντέιτ:

Δυό μέρες μετά, μαθαίνουμε εμβρόντητοι ότι έκλεισαν τον Λυκαβηττό!

Δεν ξέρω αν αυτό θα παραμείνει έτσι, υποθέτω όχι, όμως αν μπορούσα να ξέρω οτι παρακολουθώ την -πιθανώς- τελευταία συναυλία στον Λυκαβηττό, ε ναι βρε Μαρκ, θα ήμουν πιο επιεικής μέσα μου. Οχι για σένα, για τον λόφο και την ιστορία του. Αλλα θα γλύκαινα τόσο ώστε να μην με ενοχλήσει ο επαγγελματισμός σου. Θα σημάδευα με τις ευαισθησίες μου το φεγγαράκι...

buzz it!

19 σχόλια:

mao tse tung είπε...

ki an anarotiomoun an exasa pou den piga...

Spy είπε...

Γενικά δεν έχεις κι άδικο σ' αυτά που λες, αλλά μην ξεχνάς και τα εξής:
1) Οι περισσότεροι (έτσι κι ο Mark) έρχονται σε αυτήν την ηλικία εδώ, μόνο και μόνο για να μαζέψουν ένσημα και όχι για να επιτρέψουν σε 2-3 χιλιάδες κόσμο, να ονειρεύεται ακόμα.
2) Η συναυλία ήταν του Knopfler και όχι των Dire Straits. Ναι υπάρχει ιστορία, και ναι πρέπει να τη σέβεται, όπως και το κοινό του, αλλά κι εμείς πρέπει να σεβαστούμε το γεγονός ότι αυτός είναι ο 5ος σόλο δίσκος του, καλά κάνει και τον προωθεί, και όλα τα υπόλοιπα είναι δυστυχώς μια μακρινή ανάμνηση.
3) Είναι κρίμα να απουσιάσει από τις αναμνήσεις σου, μια τέτοια φυσιογνωμία της παγκόσμιας μουσικής, εξαιτίας κάποιων "ανεκπλήρωτων πόθων". Τον αγαπήσαμε τότε για αυτό που ήταν και αυτό που μας έδινε, μαζί με την υπόλοιπη μπάντα, διότι αυτό χρειαζόμασταν, και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε.

Που να είχα πάει και στη συναυλία... Άλλες 8 σελίδες θα έγραφα. Να με συγχωρείς για την κατάχρηση.

Xνούδι είπε...

Γι'αυτό, ποτέ, μα ποτέ, μα ποτέ, μα ποτέ, δεν πήγα και δεν θα πάω σε συναυλία καλλιτέχνη που θαύμαζα όταν βρίσκόταν στο απόγειο της έμπνευσής του (και όχι της δόξας του, που δεν μου αρέσει ως λέξη και ως έννοια)
Φάγαμε τα φαντάσματα με το κουτάλι. Τουλάχιστον τα μουσικά (φαντάσματα) ας τρομάξουν αυτούς που αντέχουν και μάλιστα επι πληρωμή .



(πολύ χ 2) :)*

nelly είπε...

καραφλιασε ο Μαρκ...

ΥΓ:δεν μου αρεσαν ποτε οι Dire Straits

Nomad είπε...

Μάο,

κατά τη γνώμη μου δεν έχασες πολλα. Χρόνια και χρόνια με τη μουσική τους, αλλα δεν ένοιωσα αυτό το συναίσθημα που εχουμε οταν παίζει η αγαπημένη μας μπαντα, ή εστω ενας απο αυτήν. Είχε λίγες καλές στιγμές κι αυτό ηταν ολο. Επίσης τα νέα του τραγουδια δεν με συγκίνησαν.

Κατάσκοπε,

δίκιο σε όλα όσα λες. Ισως να είμαι αυστηρός τώρα, αλλά θα ήθελα πολύ ο συγκεκριμένος τύπος να ξέφευγε απο το γενικό κανόνα. Πολύ επαγγελματίας μου φάνηκε, πολύ προγραμματισμένος, πως να το πω, δεν υπήρξε αυθορμητισμός σε ολο αυτό, κάτι που όσο ναναι σου πληγώνει τις αναμνήσεις βρε παιδί μου! Πχ κι ο Αντερσον ηρθε κάποτε εδώ ήδη παππούς και δεινόσαυρος αλλα έκατσε με το ενα πόδι και έπαιζε και επικοινωνία είχε και ανέβασε ολο τον κόσμο και και και κλπ.

(ασε που σημειολογικά αν το δεις, λάθος τραγούδι αρνήθηκε να παίξει :Ρ )

Καλησπέρα.

Nomad είπε...

Χνου,

δεν έχεις κι άδικο, αν και υπήρξαν συναυλίες όπως των τζεθρο ταλ που ανέφερα πριν ή μια περσινή των -εντελώς παππούδων όμως- των Μπαρκλει Τζειμς Χάρβεστ (είμασταν δεν είμασταν 300 άτομα στο κλαμπ που παίξανε, αισθάνθηκα οτι αν έπαιζαν λίγο ακόμα θα τους επαιρναν νοσοκόμοι, το δε σαπορτ γκρουπ ήταν δυο ιρλανδοί 70χρονοι :ΡΡΡ)ή των συγχωρεμένων Ντίζι Γκιλέσπι και του Καμπ Κάλογουέι που επαιξαν σχεδόν υποβασταζόμενοι, η ακόμα και των Πινκ Φλονιτ αν θες (κρύβε ηλικίες λεμε) που ήσαν συγκινητικές και χάρηκα πολύ που ήμουν εκεί. Αντίθετα σε αυτήν όπως και στον Ντύλαν προ αμνημονεύτων, στεναχωρήθηκα.

Nomad είπε...

Νελλη,

οντως. Εμένα μου αρεσαν καθώς έχουν συντροφεύσει πολλές στιγμές της νεανικής μου ηλικίας.

Ανώνυμος είπε...

...and chicks for free

mamma είπε...

Εγώ θα βγω λίγο εκτός του κλίματος και θα πω ότι το φεγγάρι πάνω από το Λυκαβηττό και τα βρώμικα της Μαβίλη θα ήταν για μένα μεγάλη ανταμοιβή...
Χαίρομαι που περάσατε ωραία [κι ας μην ήταν τόσο ωραία όσο ίσως θα θέλατε].

Nomad είπε...

kKKMoίρη,

ναι, αλλα πουντα;;;
:)

Μαμα,

σας ευχαριστώ πολύ, πράγματι ήταν όμορφα ολα αυτα. Απλα μου χάλασε το τέλειο, που με λίγο συναισθηματισμό του παίκτη -αντι του πλήρους επαγγελματισμού- θα είχε ευκολα επιτευχθεί.

να είστε καλα.

Ανώνυμος είπε...

Καλός, αλλά J.J. Cale δεν θα γίνει ποτέ. (Ίδιο καημό με τον Clapton έχει).

Ο άλλος είπε...

Δεν πειράζει. Είναι και αυτό ένα κομμάτι της ιστορίας του Μαρκ, που αγνοεί ο ίδιος. Το φεγγάρι στο Λυκαβηττό, το βρώμικο στη Μαβίλη, πέντε κουβέντες μετά. Χαλάλι του.

Φαίδρα Φις είπε...

τεκμαίρεται αβίαστα λοιπόν πως τα
"money" ήταν "for something"...

φιλιά

Nomad είπε...

the Idiot Mouflon,

καλώς ηλθες (ουαου! τι νικνειμ! )
:)
Συμφωνώ α-πο-λυ-τα! Αλλος αγαπημένος μου αυτός, ναι, η κιθάρα του δε συγκρίνεται.

αλλε,

ναι, ενα κομματάτι της ζωής του, χωρίς εκείνον. Αλλα εχω την αίθηση οτι δεν τον νοιάζει γμτ. Χαλαλι του, ναι.

φαίδρα,

ετσι ακριβως. Αντίφαση ε;

:)

Φιλιά επίσης.

Καλημέρα σε όλους.

cynical είπε...

Καλημερα Νομαδα.
Δεν πηγα στη συναυλια αλλα θυμαμαι οταν πρωτοβγηκαν οι dire straights ειχαμε ανοιξει τα ματια απο θαυμασμο για το τι καταφερναν με τοσα λιγα πραγματα και για την καθαροτητα της μουσικης τους.

Μετά τοσα χρονια ακομα σκιρταω οταν τους ακουω. Εγω εμεινα στα παλια. Περσυ ακουσα τη laurie Anderson στο Ηρωδειο. Και μου αρεσε πολυ.

Surrealist είπε...

Nomad, καλησπέρα και μόνο που τους αναφέρεις χτυπάς φλέβα - έχω ένα τραγούδι από το συγκρότημα που με συνόδευε και θα με συνοδεύει πάντα (δεν είναι από τα γνωστά τους - το κρατώ ιερά μέσα μου διότι με αντιπροσωπεύει σε όλο το συναισθηματικό μου)

Τώρα με τη λογική... έχεις δίκιο και θα συμφωνήσω σε όσα αναφέρεις και κρίνεις...

αυτοί οι καλλιτέχνες είναι για όλους μας - μα κάποτε είναι και για τον εαυτό τους...

θέλω να πιστεύω ότι θεωρεί πως η τελευταία του δουλειά είναι λόγω της ωριμότητάς του, ανεξάρτητα πως ακούγεται σε μας και δικαίως έχουμε να πούμε

αλλά τον προτιμώ έτσι από το να πενθούσε την τέχνη του και τον εαυτό του συνάμα

όταν ένας καλλιτέχνης αποσύρεται είναι δύσκολο
πρώτα πρέπει να έχει προετοιμαστεί
δεν διαφωνώ να αποσύρεται, αλλά αν δεν το νιώθει υπερασπίζομαι ότι η τέχνη δεν έχει ηλικίες

μόνο εμπόδια

και όχι ανυπέρβλητα

γενικώς βλέπω θετικά τέτοια βήματα επιστροφής ατομικά ή ομαδικά των καλλιτεχνών

τη φιλία μου, αυτά τα ολίγα τα ρομαντικά :-D

Σ΄ευχαριστώ!

Nomad είπε...

Κυνική,

μια απ τα ίδια για τους κυρίους αυτούς. Γιαυτό και στεναχωρήθηκα λιγάκι.
ΥΓ. Περιμένω πότε θ αλλαξεις ρεπερτόριο να σου αφήσω ένα γειά, η μεταναστευση δεν είναι στο φόρτε μου, ασε που δεν αντεχω καζαντζίδη.
:)

Σουρεαλ,

εσύ παιδί μου η ερωτευτηκες, η σ επιασε το καλοκαίρι, η αποφάσισες οτι θες παγωτό, δεν μπορώ να εξηγήσω τον ξαφνικό ρομαντισμό σου!

Να είσαι καλα παντως και...περαστικά

:ΡΡΡ

Βάσκες είπε...

Aγόρι μου έστω και έτσι τυχερός είσαι που τον άκουσες. Έγω φέτος δεν μπόρεσα και έμεινα με τις αναμνήσεις εκείνου του βραδιού στο ΣΕΦ.

Είναι πάντως και αυτό ένα σημάδι πως αυτό που για μας είναι ευχαρίστηση για αυτούς είναι δουλειά. Και όσο μεγαλώνεις την βαριέσαι την δουλειά σου όλο και περισσότερο.

Υ.Γ. Σόρρυ που δεν πέρασα τελευταία. Έχω σημειωμένο στον flock όλα τα κείμενα που δεν έχω διαβάσει και θα το κάνω. Μου λείπεις αλλά έχω κόρη μαύρη τρύπα (δεν έχουν όλοι;)

Φιλάκια

Nomad είπε...

Βάσκες,

καλωστον! Δεν εχεις κι αδικο, αλλα τι να λεω, τα είπα. οσο για την κόρη μαύρη τρύπα, αν υπαρχει καποιος που μπορεί να σε καταλάβει, ε, του μιλάς. Φαντάσου οτι δε μου φτάνει η μια (ετών 2,3) εχω και τον... φαμπερζέ (τον ευθραυστο) μηνών 8. Τι να σου πω, τι να μου πεις, συννενοηθήκαμε, παρε το χρόνο σου, μη ζητάς συγνώμες γι αυτονόητα και σ εκτιμώ και απόντα.

:)