Θελω διακοπές

Με τη γεύση της αλμύρας στο στόμα. Δυο κύματα που έσκασαν στο βράχο κι έπειτα η θάλασσα ηρέμησε. Και κόπασε ο αέρας κι η υγρασία υποχώρησε. Με τον ήλιο που έκαψε το δέρμα και με το λάδι της γιατρειάς του. Φολίδες ευτυχίας που τώρα ξεπλένεις, το νέο δέρμα σου να βγεί. Με τη δροσιά της σταγόνας και με τα μάτια κόκκινα, με τις τούμπες και τις βουτιές και με τα μακροβούτια. Να κάνουμε σπονδή για τη γενοκτονία των αστακών και των κατσικιών που τρώγανε αρμυρίκια. Με την οσμή του θυμαριού και με το βούισμα της μέλισσας. Με τα χρώματα, από το μπλέ στο μενεξεδί κι από το λευκό στο πορφυρό, πρωί και σούρουπο. Με τον τραγουδιστή τζίτζικα και με το γρύλλο στο βραδυνό μονοπάτι με τα νυχτολούλουδα. Με τις κωλοφωτιές και το ιερό κουνούπι. Μούσκεμα το σαλβάρι σου και σταγονίτσες ιδρώτα στο στόμα σου επάνω. Να τις ρουφώ να δροσίζομαι. Με τη γλύκα του ύπνου χωρίς την αφύπνιση, με το βάρος στα βλέφαρα και τις κινήσεις νωχελικές, με τον έρωτα ακόμα ρορονίζει περισσότερο τρυφερός και λιγότερο αθλητικός απόψε. Με τα παιδιά να αποκοιμιούνται στην αγκαλιά μας αποκαμωμένα. Φευ, αντέχουν πιο πολύ από εμάς! Με την οδοιπορία τη μακρυνή, τη μεγάλη ανάβαση για την κρυφή αμμουδιά, με τη γύμνια που εξηγεί και δεν παρεξηγιέται, με τους γλουτούς να κοκκινίζουνε και τα βυζάκια να κουνιώνται, επανω-κάτω, επάνω-κάτω όπως βουτάνε τα κορίτσια στη θάλασσα. Με τα φύκια και τους αστερίες, πρόσεξε να μην πατήσεις αχινό, με το στόμα στεγνό και το νερό παγωμένο, με τις σελίδες του βιβλίου νωτισμένες και το μαξιλαράκι από τη φούστα σου, με τον καφέ που επινοήσανε οι Ελληνες, με το τσάι και τη λεμονάδα, με το σύκο και το καρπούζι και τη φέτα και τη ντομάτα και το χταπόδι στα κάρβουνα. Με τη σκιά του ανεμόμυλου και τον μυρωδάτο καπνό να φεύγει ισια επάνω από την αυλή στο ξωκλήσι –πως το λέγανε; Με το ανοιχτό βιβλιοπωλείο που έμοιαζε πλοίο, θυμάσαι; Με τις ώρες που ξοδεύαμε στα εξώφυλλα ξέροντας πως δεν μπορείς να κρίνεις από το εξώφυλλο και με ευκολία περιφρονώντας αυτή μας τη γνώση. Με τα κιβώτια τις μπύρες και τη σταγόνα από το μπρούσκο να κυλάει στις άκρες των χειλιών σου. Με τα παγωτά να σου τρέχουν στα δάχτυλα, εγω καιμάκι θέλω εσύ σοκολάτα, και πόσους ρούμπους φρονιμάδας κέρδισες σήμερα για να δικαιούσαι παγωτάκι, με τα καταίφια να σοροπιάζουνε, τις σοκολάτες να λιώνουν και το βύσσινο να κυλάει από το κουταλάκι. Με τα μαντήλια και τα παρεώ, να διαγράφεται η περιφέρεια επάνω από τους σοκολατένιους μηρούς, με τα σορτσάκια και τις μπαντάνες και τα πούλια να χτυπάνε με μανία στο τάβλι, καθαγιασμένο αυτό το μπινελίκι, με τις ρακέτες και το μουσκεμένο μπαλάκι, με τις ετοιμασίες και τα τσαλακωμένα ρούχα, με το υπαίθριο μπαράκι και τα φιλιά στα πεταχτά, το φλέρτ των βλεμμάτων, κοιτάζετε αλλά αν αγγιχτείτε νάναι τυχαίο, με τον πολύχρωμο λαό του κόσμου, με την κυρία Σεβαστή και τον καπετάν Μήτσο, μου λείπουν οι Φούρνοι αγάπη μου, με την τράτα και το βαρκάκι, με τις τηγανητές μαρίδες και τα κοχύλια που σου χάρισε ο ψαράς, με την άμμο να καίει και τα ξώφτερνα, με το πεύκο και το ρετσίνι του να στάζει κι η κάθε σταγόνα νάναι μια μέρα ακόμα, μια ακόμα μέρα, μια μέρα ακόμα που περνάει έτσι ανέμελα, summer time and the living is easy, με τις μουσικές ν' ανταμώνουνε και να βουτάει η σελήνη στο νερό κι ο γαίδαρος να γκαρίζει στα ξαφνικά η ώρα τέσσερις χαράματα. Μ’ αυτά σ' αγαπώ καλοκαίρι μου.