Time

Ο Χαρούν Αλ Ρασίντ ήξερε πως να κερδίζει το χρόνο. "Εχουμε χρόνο", συνήθιζε να λέει γελώντας. Κι επινοούσε ιστορίες. Αλλά δεν τις έλεγε πάντα όλες. Τις καλύτερες τις κρατούσε για μετά. "Εχουμε χρόνο", σκεφτόταν πάντα. Χίλιες και μια νύχτες το κατάφερνε.

Μια νύχτα όμως, κοίταξε την τελευταία γυναίκα του και της είπε δυό λέξεις: «Ο χρόνος...» Κατόπιν μουρμούρισε κάτι στο αυτί της και ξεψύχησε, σαν σήμερα, 24 Μαρτίου του 809. Ηταν η χιλιοστή δεύτερη νύχτα. Αιώνες μετά, οι Πινκ Φλόιντ εξέδωσαν, ανήμερα της επετείου του θανάτου του, σαν σήμερα δηλαδή, τη Σκοτεινή πλευρά της σελήνης. Ανάμεσα στα τραγούδια που έγραψαν ιστορία, συμπεριέλαβαν και αυτό: Ticking away the moments that make up a dull day

You fritter and waste the hours in an offhand way.

Kicking around on a piece of ground in your home town

Waiting for someone or something to show you the way.

Tired of lying in the sunshine staying home to watch the rain.

You are young and life is long and there is time to kill today.

And then one day you find ten years have got behind you.

No one told you when to run, you missed the starting gun.

So you run and you run to catch up with the sun but it's sinking

Racing around to come up behind you again.

The sun is the same in a relative way but you're older,

Shorter of breath and one day closer to death.

Every year is getting shorter never seem to find the time.

Plans that either come to naught or half a page of scribbled lines

Hanging on in quiet desperation is the English way

The time is gone, the song is over,

Thought I'd something more to say. Ο Χαρούν Αλ Ρασίντ νόμιζε πως πριν πεθάνει θα είχε κάτι ακόμα να πει. Κάτι βαρυσήμαντο, μοναδικό, αντάξιο της Σεχραζάντ, κάτι που θα διέχιζε τους αιώνες να φτάσει ως εμάς εδώ πέρα, κι απο εμάς να ταξιδέψει στους επόμενους. Μόνο την τελευταία στιγμή, εκείνη τη στιγμή που πέρασε το φράγμα του χρόνου, λέγεται πως συνειδητοποίησε πως όσα κι αν είχε να πει στο μέλλον δεν είχαν καμιά σημασία. Οσα είχε ήδη πει, τα παρελθόντα, αυτά μονάχα σήμαιναν κάτι.

Κι έτσι είπε απλά «Ο χρόνος...» Αργότερα η τελευταία του σύζυγος διέδιδε πως της ψιθύρισε στο αυτί «ο χρόνος έφυγε, το τραγούδι τέλειωσε, νόμιζα πως θα είχα κι άλλα να πω» Λένε ακόμα πως έφυγε χαμογελαστός. Αλλά κανείς δεν ξέρει πια αν όλα αυτά είναι αλήθεια.

Οσους ήξεραν, ο χρόνος τους πήρε στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού.