Το νοιώθω μερικές φορές, αυτό το ανελέητο συναίσθημα: ΕΓΩ. Κι εκείνες ακριβώς τις φορές μιλάω στο δεύτερο ενικό: ΕΣΥ Γνωρίζοντας, αν θες απο κληρονομιά αταβιστική; δεν ξέρω, γνωρίζοντας πάντως πως κάθε εγώ που δεν εκφέρεται σε δεύτερο ενικό, κάθε εγώ που δεν προσμετράει το ξένο αίμα, τις ξένες λέξεις και ιδέες στην κληρονομιά του, είναι ένα εγώ που δεν θα αξιωθεί ποτέ τον πληθυντικό: ΕΜΕΙΣ. Και τώρα να, που θαθελε κι ο ΕΓΩ να ποστάρει το βιβλίο του, να μιλήσει για την τέχνη του, να συγκρίνει και να συγκριθεί, να ποζάρει για σπουδαίο καρτουνάκι ανάμεσα στα άλλα. Κι έρχεται ο κόφτης, αυτός που ονομάζω μαέστρο, χωροθέτη των ξένων ιδεών, να μου φωνάξει "μάταιο, μάταιο είναι όλο αυτό" κι όταν με τα μάτια τάχα μου υγρά και παραπονεμένα τον ρωτήσω τον ενορχηστρωτή "γιατί όχι ΚΑΙ εγώ;" εκείνος μου απαντά, "μα εσύ ξέρεις". Για κάποιον Οβελίξ θα με περνά, κι είναι η μαρμίτα μου μια γνώση ξένων συντακτικών και ιδεών αλλότριων. Κομματιασμένος νοιώθω. Κατακερματισμένος. Σταματήστε να σκέφτεστε τις σκέψεις μου, να επαναλαμβάνετε θούριους παλιούς που κι εγώ ανέγνωσα, να επετείτε και να απαιτείτε αγάπες κι έρωτες και κάθαρση από όλα πριν, σταματήστε να είστε άνθρωποι σαν κι εμένα, σταματήστε το κοινό μας στοιχείο, την κοινή μας πνοή, μην ανασαίνετε τις λέξεις στο λαιμό μου, μην ψιθυρίζετε στ αυτιά μου τραγούδια που κι εγω υποτονθορύζω, φτάνει πια, αφήστε τα κομμάτια μου να ενωθούνε σε κάτι αυθύπαρκτο... Για να μπορέσει το εγώ μου να αναπνεύσει, κρατήστε την ανάσα σας. Πως να διανεμηθώ εντίμως αν δε μιλάτε; Πως να σας αποδώσω τες τιμές; Ετσι, σιωπηλά κι απόμακρα θα παρακολουθώ τις γέννες και τις ωδίνες σας, τις τιμές σας, τους θριάμβους σας. Απόμακρος θα στέκομαι στην περιφρόνησή σας και υποταγμένος στην επιφύλαξή σας. Που δεν με αναγνωρίζετε είναι η τιμή μου, που υπάρχω στη δημοκρατία της ψευδώνυμης ζωής είναι το αστεεράκι στις προτάσεις επιλογής του ιδιωτικού σας Μισελέν. Θα λεω είναι και δικοί μου μα ευτυχως που δεν το ξέρουν. Κι έτσι, που εγώ θα ξέρω πόσες χιλιάδες άλλοι κυλούν στο αίμα μου κι άλλος κανείς δε θα υποψιάζεται πόσο πολύ κυλάω στο δικό του, θα επιτρέψω στον μαέστρο το μόνο αυθεντικά δικό του έργο, τον τρόπο της μπαγκέτας να διευθύνει. Και θα είμαι ΕΣΥ επειδή το αγνοείς.
9 σχόλια:
Εσύ ξέρεις. Πότε το εσύ θα είναι "εγώ" τελειοποιημένο, πότε ¨"εγώ" που φοβάται τη σκιά του και πότε "εγώ" γενναίο που απλώς ξέρει. Μην το φοβάσαι το εγώ, αν πραγματικά ξέρεις. Πρόφερέ το, ή άστο να γίνει "εσύ" προσδιοριστικό στα χείλη των άλλων.
Αν δεν τα ασκήσεις και τα δυό, αν δεν τα εκπαιδεύσεις, ο πληθυντικός θα είναι ένας αριθμός.Καλό όμως είναι να είναι ζωή. Εμείς...
Ευτυχισμένος αυτός που μπορεί να ζει στο εσύ και να γεφυρώνει την απόσταση με το εγώ.
αλλος,
τελικά, ποιός να ξέρει; Ποιός να ξέρει αν κι ο πληθυντικός μας είναι εγωιστικός; Κι αν εκεί ακριβως που γίνεται ζωή, γίνεται εμείς, παντα παραμονεύει ο χομίνκουλους μέσα μας να τα κάνει όλα ανάστα γιατί το εγώ του δε χορταίνει;
Καλως ηλθες.
:)
Βασκες,
ναι, χρειάζονται και οι δυο αυτες προυποθέσεις. Προς το παρόν, αν και θα έπρεπε λόγω θητείας στο μηχανικό, κάθομαι και κοιτάω το μέρος όπου θα έπρεπε να υπαρχει γέφυρα. Καμμιά φορά η συνειδητοποίηση του εσύ διασπά τόσο πολύ το εγώ που το χάνεις δεξιά κι αριστερά.
τι μπλέκεστε με τα πρώτα και δεύτερα πρόσωπα...
το θέμα-όπως λέτε-είναι να υπάρχει γέφυρα
Μου άρεσε καθ΄υπερβολήν. Προσέξτε σας.
ΚΚμοίρη,
φοβάμαι ότι δε φτάνει να υπαρχει. Πρέπει επίσης να μην είναι κο(α)μμένη.Επίσης θα σας πω ενα όνομα: Τσάνσι Γκάρντνερ. Και θα με καταλάβετε πιστεύω -αν παντως οχι, μην το χάσετε αυτό το ρεσιτάλ του Σελλερς.
:)
Πετεφρή,
με τιμάτε...
Σήμερα εξαιτίας σας αγιογράφησα τον Μαρκόπουλο (οχι, δε θα με πείσετε για τον Νταλαρα!!!) και ταξίδεψα στην εποχή και τα μέρη σας. Σας ευχαριστώ πολύ. Δεν αφησα σχόλιο γιατι θα ήταν ένα σημείο στίξης μόνο του {!}
Την καλημέρα μου.
Καλημέρα.Καταπώς διδάσκει ο αρχηγός μας, των μονομανών εννοώ,ποινήν εκτίω.Την εντύπωσή μου από τον Νταλάρα του 1979 ιστόρησα.Δεν έκαμα καμίαν ανατομία.Αν με γνωρίζατε το 1979, θα χάνατε πάσαν ιδέα.Χρησιμοποιώ τα ποστ αυτά ως εσωτερική δημοσκόπηση: θα παραμείνουν φευγαλέα.
Αλλά αυτά, ήδη τα ξέρετε.
Ω θεοί!
Πετεφρή, έχομεν αρχηγόν τον σαμουράι Βύρωνα;;;;;;
:)
Περί Νταλάρα σύμφωνοι. Εαν σας γνώριζα το 1979 δεν θα εχανα πασα ιδέα για τον απλό λόγο ότι ήμουν 16χρονών και συνεπώς θα σας έβλεπα ως εξωτική μορφή αρειανού που κατέβηκε αίφνης στην εφηβεία μου. Επίσης θα είχα πλήρη αδυναμία να σας εκτιμήσω. Χαίρομαι λοιπόν που σας προσέγγισα ωριμος.
Ω νομάδα, διαλέγουμε πολύ προσεκτικά τους αρχηγούς, όταν περιφερόμαστε.Μη ξεχνάς το "Μυλέν Ντεμονζώ, Μηδέν Λεμοντζόγλου!"
Δημοσίευση σχολίου