Η αντίσταση σ' αυτό που έχει σημασία

C’est l’histoire d’un mec qui tombe d’un immeuble de cinquante étages;

au fur et à mesure de sa chuteil se répète sans cesse pour se rassurer:

jusqu’ici tout va bien,

jusqu’ici tout va bien,

jusqu’ici tout va bien…

mais l’important, c’est pas la chutec’est l’atterrissage.

La Haine (1995) Mathieu Kassovitz

http://www.angeloferreiradesousa.net/blog/?cat=1&paged=2

Η πρόσκρουση, σκεφτόταν όπως οδηγούσε, αυτή έχει σημασία. Η πρόσκρουση… Η πρόσκρουση… Σκεφτόταν τα δυο είδη της πρόσκρουσης.

Τη μέρα εκείνη, 8 χρόνια πριν, η πρόσκρουση της μοίρας –ή της τύχης, ανάλογα τι πιστεύει κανείς- είχε πάρει από τη ζωή τον καλύτερό του φίλο. Σα σήμερα. Στα 43 του χρόνια. Εκείνον ο θάνατος τον είχε προσπεράσει μερικά εκατοστά δεξιά. Είχε μαύρο χρώμα, σήκωνε αέρα και μύριζε καμένο λάστιχο. Η πρόσκρουση έσπασε το φίλο του.

Το δεύτερο είδος της πρόσκρουσης είναι αυτό που εμείς οι ίδιοι επιβάλουμε στα γεγονότα. Μοιάζει με τον κρότο του κεφαλιού στον τοίχο, έχει τη γεύση του αίματος και την οργή του μίσους. Αυτή η πρόσκρουση δεν τον είχε προσπεράσει. Τον κυνηγούσε στα χρόνια που έπεφτε. Ως εδώ όλα καλά της φώναζε εκείνος, κι αυτή τον χνώτιζε με τη βρωμερή της ανάσα. Καταπόδας. Την έβλεπε σε αργή κίνηση να επελαύνει εναντίον του, με το σιδερόφραχτο άλογο της μανίας που έσταζε σάλια από τα ρουθούνια του κι είχε τα μάτια πελώρια και ματωμένα σα κόκκινες σπίθες.

Αυτοκαταστροφή σημαίνει αρνητική επανερμηνεία του παρελθόντος. Τα γεγονότα σκοτώνουν κι αφού συμβούν, δεν είναι σαν τα πράγματα. Με αυτό τον ορισμό, η θετική επανερμηνεία πρέπει να σημαίνει δημιουργία. Τίνος πράγματος όμως; Ποιού εαυτού; Δεν ήξερε. Οδηγούσε και δεν ήξερε. Δε μπορούσε να ερμηνεύσει κάτι που δεν είχε γεννηθεί ακόμα. Ποιος θα ήταν μετά; Δεν είχε ιδέα.

Η πρόσκρουση… Σκεφτόταν το φίλο του. Για εκείνον δεν υπήρχε μετά, δεν υπήρχε επανερμηνεία. Υπήρχε μόνο παρελθόν. Η όποια ερμηνεία του δεν θα γινόταν από τον ίδιον. Η ζωή του, χωρίς αυτόν. Μονοδιάστατη η μνήμη: συντρίφτηκε. Τέλος.

Κούνησε το κεφάλι. Απέναντι ο τοίχος. Αν πατήσω γκάζι τώρα τελείωσε, είπε. Τόσο απλά. Μια απότομη κίνηση του ποδιού. Τέλος. Έστριψε το τιμόνι την τελευταία στιγμή και συνέχισε την πορεία του. Άναψε τσιγάρο. Παρακάπνιζε τελευταία. Επιλογή μου, σκέφτηκε, είναι να αντισταθώ στα γεγονότα. Κάθε μνήμη φιλοξενεί πλάι-πλάι το θαύμα της ανάστασης και τη θλίψη της ταφής. Αλλά η μνήμη είναι επιλογή ενώ η ζωή δεν είναι.

Δεν είχε ιδέα ποιός θα γινόταν τώρα. Ηξερε όμως πως θα ήταν καλύτερος. Κι έτσι θυμήθηκε εκείνο το ποίημα του Τίτου Πατρίκιου.

Εξέταζε ο νέος ερευνητής πάλι απ' την αρχή τους λόγους που η αφοσίωση στην πίστη σ' άλλους έφερνε θάνατο και σ' άλλους υλικά οφέλη, που η λατρεία μεταβαλλότανε σε μίσος ο θαυμασμός σε αποστροφή, που ανέκκλητες αποφάσεις ανατρέπονταν μέχρι κι από τους ίδιους δικαστές.

Διέκρινε τώρα τους μηχανισμούς που αλλάζανε τις ιδέες σε ρητορική των ιδεών το συνταίριασμα των φίλων σε αστυνομευμένες συνευρέσεις τ' αγκαλιάσματα των ερωτευμένων σε ασκήσεις γυμναστηρίων, ξεχώριζε στις φωτογραφίες της νέας εποχής τα στίγματα του γήρατος.

Αλλά ούτε αυτός μπορούσε να συλλάβει τι ένιωθαν εκείνοι που έφταναν με τη θέλησή τους στη θυσία ή εκείνοι που μάταια προσπαθούσαν να την αποφύγουν, ακόμα κι όσοι είχαν για δουλειά να θυσιάζουν και ν' αρχειοθετούν ανθρώπους.

Όλα ήσαν μέσα στο παιχνίδι του αιώνα που ψυχορραγάει ακόμα ή μάλλον όχι, ήταν η αντίσταση των γεγονότων, συλλογιζόταν ο ερευνητής καθώς χτυπούσε τα πλήκτρα του υπολογιστή του.