Αλκυονίδες ηδονές

«…Δεν με ελκύει η ξεδιαντροπιά της εξίσωσης: ‘Στον έρωτα η καλύτερη του ενός είναι η χειρότερη του άλλου’. Εγώ αυτήν την τάξη δεν πρόκειται ποτέ να την περάσω. Γι’ αυτό, σκασιαρχείο καλύτερα. Εμένα κάνε με κύκλο ομόκεντρο, να νιώθω τη συγγένεια. Και τότε η καλύτερή σου είναι η καλύτερή μου. Αλλά ομόκεντρο. Αλλιώς ζηλεύω. Κι όταν ζηλεύω γίνομαι έξυπνη. Και όταν γίνομαι έξυπνη, τα καταστρέφω όλα. Χάριν του κίβδηλου ενστίκτου που αφορά τους χαμηλούς. Και που το λένε αυτοσυντήρηση. Και που δεν με αφορά» Μαλβίνα Κάραλη Για να "αναγνωρίσεις κάτι από τον κόσμο (σου) που κρύβεται κάτω από τα Χ κιλά ζωντανού ιστού, μυϊκών και ινωδών οργάνων" στο κείμενο της Μαλβίνας, είτε κατανοείς πως εγκαταλείπεις την αυτοσυντήρηση κι επιλέγεις στη ζωή σου να νιάζεσαι πραγματικά για τους άλλους, είτε βαυκαλίζεσαι. Κατανοείς, υποτίθεται, ότι αυτό που θαυμάζεις το έχουν ανάγκη και οι άλλοι, όχι μόνο το θλιβερό σου μικροαστικό τομαράκι. Δηλώνεις ότι θα αρνηθείς να γίνει ο έρωτας καλύτερη του ενός (ο ένας είσαι παντα εσύ) και χειρότερη του άλλου. Λες οτι θα κάνεις κοπάνα στο μάθημα. Και υπογραμμίζεις την έννοια του κοινού κέντρου, να νοιώθεις λες τη συγγένεια. Να υιοθετείς τον πυρήνα αυτού του κειμένου, να τον προβάλεις ως πυκνή έκφρασή σου και, ταυτόχρονα, να είσαι υποκείμενο της αυτοσυντήρησης ενός μίζερου εαυτούλη και εκδορέας των άλλων, με ξεπερνά. Επιπλέον μου αποδεικνύει πως μερικοί άνθρωποι μπορεί να χαρακτηρίζονται ψεύτες, όμως πολύ συχνότερα, πραγματικά ψεύτικοι είναι εκείνοι που ο κόσμος περνάει γι αληθινούς. Μόλις γυρίσει η κλεψύδρα της διαπίστωσης, στο ψύχος του νιαξίματος που απαξιώθηκε ανατέλει επιτέλους δειλά μια αλκυονίδα ηδονή , κλεμμένη, οικειοποιημένη, από αυτά τα απερίγραπτα πλάσματα. Τη λένε απόσταση.