Αλκυονίδες ηδονές

«…Δεν με ελκύει η ξεδιαντροπιά της εξίσωσης: ‘Στον έρωτα η καλύτερη του ενός είναι η χειρότερη του άλλου’. Εγώ αυτήν την τάξη δεν πρόκειται ποτέ να την περάσω. Γι’ αυτό, σκασιαρχείο καλύτερα. Εμένα κάνε με κύκλο ομόκεντρο, να νιώθω τη συγγένεια. Και τότε η καλύτερή σου είναι η καλύτερή μου. Αλλά ομόκεντρο. Αλλιώς ζηλεύω. Κι όταν ζηλεύω γίνομαι έξυπνη. Και όταν γίνομαι έξυπνη, τα καταστρέφω όλα. Χάριν του κίβδηλου ενστίκτου που αφορά τους χαμηλούς. Και που το λένε αυτοσυντήρηση. Και που δεν με αφορά» Μαλβίνα Κάραλη Για να "αναγνωρίσεις κάτι από τον κόσμο (σου) που κρύβεται κάτω από τα Χ κιλά ζωντανού ιστού, μυϊκών και ινωδών οργάνων" στο κείμενο της Μαλβίνας, είτε κατανοείς πως εγκαταλείπεις την αυτοσυντήρηση κι επιλέγεις στη ζωή σου να νιάζεσαι πραγματικά για τους άλλους, είτε βαυκαλίζεσαι. Κατανοείς, υποτίθεται, ότι αυτό που θαυμάζεις το έχουν ανάγκη και οι άλλοι, όχι μόνο το θλιβερό σου μικροαστικό τομαράκι. Δηλώνεις ότι θα αρνηθείς να γίνει ο έρωτας καλύτερη του ενός (ο ένας είσαι παντα εσύ) και χειρότερη του άλλου. Λες οτι θα κάνεις κοπάνα στο μάθημα. Και υπογραμμίζεις την έννοια του κοινού κέντρου, να νοιώθεις λες τη συγγένεια. Να υιοθετείς τον πυρήνα αυτού του κειμένου, να τον προβάλεις ως πυκνή έκφρασή σου και, ταυτόχρονα, να είσαι υποκείμενο της αυτοσυντήρησης ενός μίζερου εαυτούλη και εκδορέας των άλλων, με ξεπερνά. Επιπλέον μου αποδεικνύει πως μερικοί άνθρωποι μπορεί να χαρακτηρίζονται ψεύτες, όμως πολύ συχνότερα, πραγματικά ψεύτικοι είναι εκείνοι που ο κόσμος περνάει γι αληθινούς. Μόλις γυρίσει η κλεψύδρα της διαπίστωσης, στο ψύχος του νιαξίματος που απαξιώθηκε ανατέλει επιτέλους δειλά μια αλκυονίδα ηδονή , κλεμμένη, οικειοποιημένη, από αυτά τα απερίγραπτα πλάσματα. Τη λένε απόσταση.

buzz it!

14 σχόλια:

Niemandsrose είπε...

-Δεν εννοώ τι εννοείς
πες μου, να εννοήσω.
-Φτάνει που εννοώ εγώ
εγώ θα κανονίσω.

Από τη Μήδεια του Μποστ.

Χαίρε, nomad!

Nomad είπε...

Δεν εννοείς τι εννοώ
αλλά θα σε αφήσω
καθώς δεν ξέρω ούτε εγώ
αυτό που ζωγραφίζω


:)

Αντιχαίρε, Νίμαν!

Βάσκες είπε...

Τελικά, όση απόσταση και να πάρεις από τον κόσμο που ζούμε και - κυρίως - βλέπουμε στο γυαλί, δεν είναι αρκετή.

Καλύτερα νομάδες.

sylfaen είπε...

δεν ξερω με ποιον να ταυτιστω... με τους ψευτες η τους "αληθινους"

για αλλη μια φορα λυτρωτικος ομως.

Χαιρε νομαδα.
εφθονησα τις παρηχησεις του κειμένου αυτου. :)

Ανώνυμος είπε...

διάβαζα αυτό και έριχνα συνεχώς λοξές κλεφτές ματιές στον Μπότο Στράους

στο τέλος έχασα τις αλκυονίδες

μιαν άλλη φορά..

Nomad είπε...

βάσκες,

παλιότερα πίστευα στην ατομικότητα ενός εκάστου. Τελευταία έχω πειστεί πως η απόσταση δεν είναι εφικτή στη ζωή όπως λέτε, δεδομένου οτι καθένας εμπεριέχει πλήθος άλλων. Μονο απο τον εαυτό του μπορεί στην πραγματικότητα να αποστασιοποιηθεί κανεις -αν θέλει να γίνει ερημίτης. Καλώς ήλθες.

σιλφαεν,

δεν εφθόνησες. Κατέγραψες. Η αναγνωση είναι μια αποκωδικοποίηση εν τω γεννάσθαι. Συνεπώς η ωδίνη του γραφιά γεννά τις λυτρώσεις του αναγνώστου. Και κάθε ταύτιση πραγματική είναι πολυώνυμη.


κ. ΚΚΜοίρη,

εφόσον κατανοήσατε τον δεξιόθεν κ.Στράους, πιστέψτε με, δεν έχουν καμιά σημασία οι αλκυονίδες πλέον ως προορισμός. Αρα δεν χαθήκατε.

Ανώνυμος είπε...

αγαπώ αυτό το κείμενο.
παρόλα αυτά, προτιμώ να μην με κάνεις* κύκλο ομόκεντρο, διότι δεν είμαι.
προτιμώ να γίνουμε κύκλοι μη ομόκεντροι που τέμνονται και που νιώθουν τη συγγένεια όπως επίσης και τις διακυμάνσεις και τους περιορισμούς αυτής.
κάπως έτσι: http://upload.wikimedia.org/wikibooks/en/thumb/7/7f/Geom_constr_eqtr03.png/566px-Geom_constr_eqtr03.png
και δεν θα ζηλεύουμε. κι αν καμιά φορά ζηλεύουμε θα μας περνά και θα γελούμε μετά.



*όι εσυ! ούτε εσύ! κανένας σας! εκτός αν είσαι κι εσύ εκεί! :P

Kwlogria είπε...

Απόλυτη Μαλβίνα... είναι δύσκολο να τα καταφέρεις αλλά πολύ καλύτερο από το να κοιτάς μόνο τον εαυτό σου.. τόσα και τόσα χρόνια να τον κοιτάς.. καταντάει βαρετό, όχι;; Σε φιλώ:)

Φαίδρα Φις είπε...

"κύκλος ομόκεντρος:η πρώτη αρχή μου και η τελευταία.Άλλες δεν έχω.Κύκλοι,ομόκεντρος.Μετά ό,τι θέλεις θέλω.Σε ό,τι προσχωρείς με ευεξία.Και εγώ.Κάτι παρόμοιο-ίσως κάποτε να υπήρξε κάτι παρόμοιο.Πιθανόν στην προϊστορική περίοδο της αγάπης των ανθρώπων.Πρέπει να υπήρχε μια ανάλογη,αρχέγονη κατάσταση απειρίας.Μια κατάσταση που προηγείται της θέλησης για ερωτική δύναμη..."

Nomad είπε...

ανώνυμε,

το κακό με τους ομόκεντρους είναι που ο ένας, πάντοτε και εξ ορισμού, εμπεριέχει τον άλλον.Το θέμα είναι ποιός, ποιόν και σε πιά έκταση. Και πως τον χωνεύει. Οπότε όντως καλύτερα τεμνομενοι.
:)

Κωλόγρια,

εξαρτάται από την ηλικία. Στα 30 πχ ίως δεν είναι ακόμα βαρετό. Οπότε πυροβολείς κι όποιον πάρει ο χάρος. Στα 40 και μετά σημαδεύεις πρώτα. Ασπασμούς!


Φαίδρα φις,

γιαυτήν ακριβώς την "κατάσταση που προηγείται" γίνονται όλα... Που κρύφτηκε;
Καλώς ήλθες

Φαίδρα Φις είπε...

καλώς σας βρίσκω και θα σας απαντούσα με πολύ μεγάλη χαρά,αλλά νομίζω ότι απευθύνετε την ερώτηση στον ακαταλληλότερο άνθρωπο...
είμαι γεμάτη ερωτηματικά που δεν απαντώνται σχεδόν ποτέ ίσως ένεκα του ανακλαστικού της φύσης τους και του δικού μου φόβου ν'ακούσω οριστικές απαντήσεις...

καλυνύχτα και χαιρετισμούς...

Φαίδρα Φις είπε...

ΖΗΤΏ ΣΥΓΜΏΜΗ ΓΙΑ ΤΟ ERRATA,AΠΟ ΚΕΚΤΗΜΈΝΗ ΤΑΧΥΤΗΤΑ...
ΣΑΦΩΣ ΤΟ ΚΑΛΥΝΎΧΤΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΑ ΛΟΓΩ ΤΟΥ ΣΥΝΔΡΟΜΟΥ ΠΟΥ ΣΑΣ ΕΛΕΓΑ ΠΡΙΝ ΕΊΜΑΙ ΙΚΑΝΗ ΟΛΗ ΝΥΧΤΑ ΝΑ ΨΑΧΝΩ ΑΝΥΠΑΡΚΤΑ ΚΑΙ ΑΝΕΔΑΦΙΚΑ "ΕΤΥΜΑ"...

konstantinos.m είπε...

"...του ενός ...και του άλλου"

Όταν αντιλαμβάνεσαι τον εαυτό σου, μέσα σε μια σχέση ερωτική, ως μέλος μια διπολικής σχέσης τότε δεν ξέρω αν είσαι δυστυχής άλλα είμαι σχεδόν βέβαιος ότι δεν είσαι ευτυχής. Και είσαι σίγουρα δυστυχής όταν νιώθεις πως είναι "η καλυτερή σου" γιατί σίγουρα δεν είναι. Η πραγματική αγάπη μόνο ανιδιοτελής μπορεί να είναι και όταν καταφέρεις να αγαπήσεις ανιδιοτελώς τότε μπορεί να φτάσεις στα όριά σου, ενδεχομένως να καταφέρεις να τα ξεπεράσεις κιόλας. Και αυτό πραγματικά είναι συγκλονιστικό, είναι "η καλύτερή σου"...

Ας μην είναι κύκλος η ζωή μου, ας είναι δρόμος. Κι αν τύχει κι έρθει να περπατήσουμε μαζί, ας φτιάξουμε το δρόμο μας παρέα...

Νιώθω τυχερός που σκόνταψα στο post σου. Μόνο που κινητοποίησε το μυαλό να σκεφτεί, να παράγει εικόνες, αρκεί...

Καλησπέρα

Ανώνυμος είπε...

Φαίδρα φις,

ξέρεις, πιστεύω, πως κάθε απάντηση είναι πρόσκαιρη και κάθε ερώτημα που απαντάται, παράγει πολλά ακόμα αναπάντητα. Συνεπώς μπορούμε να απαντάμε ανελέητα.
Καλημέρα; Η καλησπέρα; Τι σημασία έχει.
:)

Κωνσταντίνε,

σε έναν κόσμο έξω από το χρόνο ναι, δε χωράει ιδιοτέλεια πουθενά, όχι μόνο στην αγάπη. Του χρόνου παρόντος -και οσονούπω παρελθόντος-κάθε μας εφηβική γλυκιά εικασία/επιθυμία μια μέρα θα ενηλικιωθεί για να αντιμετωπίσει την εικόνα της όπως διαμορφώνεται με το πέρασμά του και να σκοντάψει στη σκιά της. Εκεί κάπου χάνουμε τη μπάλα. Η χαρά δική μου, καλώς ήλθες.