Η επανάσταση των λέξεων

Ενα πρωί είδαμε τις λέξεις ν' ανεμίζουνε παντιέρες να συνωθούνται στις εξόδους Ιανού και Ελευθερουδάκη έκλεισαν και την Ακαδημίας κοντά στην Πρωτοπορία από παντού ξεχύθηκαν σταμάτησε η κυκλοφορία η αστυνομία απέκλεισε το κέντρο εκείνες παρατάχθηκαν στο Σύνταγμα πίσω τους έπεφταν βιβλία με λευκές σελίδες αφίσσες κενές στις στάσεις και πινακίδες άγραφες μιλούσες κι έπεφτε η λέξη στο πεζοδρόμιο μαθαίναμε πως τα ίδια γίνονταν παντού εκατομμύρια πολιορκούσαν το λευκό πύργο και ταξιαρχίες λέξεων περνούσαν τα σύνορα ζητώντας λεξικό άσυλο στην Αλβανία γέμισε η χώρα εξώφυλλα κενά λόγια που σέρνονταν σημεία στίξης σε γραμμές ατάκτων κι όπως ξανάρχονταν τα τανκς απ τη Σταδίου κουβαλώντας λογίους και δημοσιογράφους αριστεριστές αλλαλάζοντες δημάρχους και μπλόγκερς διασκεδαστές τραγουδιστές ερωτευμένους και όλα τα τηλέφωνα διαφημιστές και δικηγόρους τελάληδες και τη φτερού, θυμάστε τη φτερού; κι άλλους που τις κυνηγούσαν με ρόπαλα απόχες και τσεκούρια ήταν κι ένας με τσιμπιδάκι ανάμεσά τους -με ποιό δικαίωμα μας αρνούνται οι λέξεις μας; αναρωτιόνταν- κοιτούσαμε άφωνοι τις λέξεις ν' απεργούν βροντοσιωπώντας ακόμα κι όταν δέχτηκαν το πρώτο πλήγμα απο τη Φιλελλήνων αυτές παρέμειναν εκεί αμίλητες. Οταν καθάρισε ο τόπος δεν είχε μείνει ζωντανό ούτε ένα κόμμα ούτε μια απόστροφος κι ένα σίγμα τελικό. Ετσι ξεκίνησαν τα γκούλαγκ της εποχής μας την επομένη μέρα κάθε νότα βρισκόταν υπο περιορισμό καθένας έκλεινε κι από ένα ρε στην αποθήκη ή κλείδωνε διαίσεις στα ντουλάπια κι όλοι οι αριθμοί ακόμα και οι φανταστικοί, ακόμα και κάτι μωρά κλάσματα μέχρι και οι κυματοσυναρτήσεις είτε μαρκαρίστηκαν είτε φορούσαν χειροπέδες οι τυφλοί επίσης περιορίστηκαν για να μας απαγγέλουν μπράιγ τα βράδια και παραγγείλαμε ως κράτος 5 εκατομμύρια καρδερίνες εξωτερικού Μας ήταν απλά αδύνατο να ζήσουμε στη σιωπή