Το σημάδι του Αβελ 20

Θα ήθελα να μην είχε γράψει ο Ζιντ αυτό το απόσπασμα στον Ανηθικολόγο: «Ήταν ένα στιγμιαίο γέλιο, όπου οι δυο ψυχές μας έγιναν μια… Νομίζω όμως ότι υπάρχει ένα σημείο στον έρωτα, ένα και μοναδικό, και ότι αργότερα η ψυχή, αχ, η ψυχή, μάταια γυρεύει να το υπερβεί, φθείρεται από την προσπάθεια την οποία καταβάλλει ώστε η ευτυχία της να αναβιώσει, ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερο εμπόδιο από την ανάμνηση της ευτυχίας. Αλίμονο! Ζω με την ανάμνηση εκείνης της νύχτας» Και θα ήθελα να μην το είχες διαβάσει. Επειδή θα’ θελα να το είχα γράψει εγώ, για εκείνο που από τότε ονόμασα «τηλεπάθεια» κι εσύ, αργότερα, «δεν έγινε και τίποτα σπουδαίο» Και να σου το δείξω. Να δω, θα το συμπεριλάμβανες στα αποσπάσματα που σε επηρέασαν, αν δεν ανήκε στον Ζιντ μα σε μένα; Θα το κατέγραφες στο μυστικό σου τετράδιο, εκεί όπου καταγράφεις όσα σε αγγίζουν; Αλλά πριν σου θυμίσω τη νύχτα εκείνη, έχει σημασία να σου πω ότι μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα πως ένας τρόπος υπάρχει να ζεις τη ζωή σου σα να μην υπάρχει αύριο, χωρίς να την εγκαταλείπεις στην απόλυτη τύχη. Μόνο ένας τρόπος ζωής μπορεί να αδράξει πραγματικά τη μέρα: Να ζεις το σήμερα σαν να είσαι ήδη στο αύριο περιγράφοντας το χτες. Θυμάσαι; Διαφωνούσαμε στο αν η ζωή μπορεί να λειτουργήσει όπως η λογοτεχνία, αν μπορούμε δηλαδή να είμαστε οι πρωταγωνιστές της προσωπικής μας μυθολογίας και μυθοπλασίας, αλλά όχι ως φαντασίωση. Αν είναι εφικτό για έναν άνθρωπο να ζει πραγματικά όπως θα ΄θελε να ζει ο ετερώνυμος λογοτεχνικός του αδελφός, ο χάρτινος εαυτός του. Εσύ μου υπενθύμιζες, αφού χωρίσαμε, πως δε μπορεί κανείς να τα έχει όλα και πως καλή η λογοτεχνία, αλλά η ζωή είναι άλλο πράγμα. Και όφειλα, επιτέλους, να πάψω να φαντασιώνομαι πως είμαστε ήρωες μιας νουβέλας και να συνέλθω. Λοιπόν σου λέω πως ζωή που δεν μπορείς να την διηγηθείς σα μυθιστόρημα στον εαυτό σου, δεν είναι ζωή που αξίζει και πολύ να τη ζεις. Αν όνειρό σου είναι ένα σπιτάκι και να λες καλά είμαι εδώ, αν οι περιπέτειές μας περιορίζονται στο αφόρητο των κοινών τόπων, τότε ναι, μπορείς να περιγράψεις αυτό. Αλλά φοβάμαι θα χασμουριέσαι να τ ακούς. Από τότε που συνειδητοποίησα ότι η τέχνη δεν αφορά μόνο το κατασκευαστικό μέρος της ανθρώπινης δραστηριότητας, την παραγωγή λόγου και έργου, αλλά πως η ουσία της αφορά ιδίως τον τρόπο να ζεις, προσπαθώ να ζω την κάθε μέρα μου σα να έχει ήδη περάσει και να έχει έρθει το αύριο. Κάθε μου πράξη υπόκειται σε αυτή την οπτική: είναι μια πράξη που αύριο θα μπορώ να μου διηγηθώ; Είναι αφηγήσιμη; Γιατί τότε οι πράξεις έχουν νόημα νομίζω. Κάθομαι λοιπόν σε μια μπερζέρα, ανεβάζω τα πόδια στο σκαμπω φορώντας μια κόκκινη ρομπ ντε σαμπρ περασμένης εποχής και μεταξωτό φουλάρι με αρχαία λαχούρια, ανάβω έναν ουκά με μπόλικο χασίσι και περιγράφω στον εαυτό μου, που βρίσκεται ακόμα στο σήμερα, τη μέρα που για μένα μόλις πέρασε και για εκείνον συνεχίζεται. Έτσι λαμβάνω το μήνυμα του μέλλοντός μου: όσα πράττεις, μου λέει ο παλιομοδίτης τύπος στη μπερζέρα, δεν αξίζουν αν αύριο δε θα μπορέσω να στα διηγηθώ σαν παραμύθι. Η ιστορία σου γράφεται τώρα, είσαι αυτό που θα γραφτεί στη λευκή σελίδα, αυτό που θα σου διηγηθώ αύριο, αυτά είναι τα βιώματα και οι εμπειρίες σου, αυτό είναι το βιβλίο της ζωής σου. Έχοντας εξομολογηθεί τα συναισθήματά μας, φέραμε πια σαν κονκάρδα στο τσεπάκι τη δεδηλωμένη του έρωτα. Δεν υπήρχε τώρα η αμφιβολία, το αναπάντητο. Ναι, ήμασταν τρελά ερωτευμένοι. Κι εκείνο το βράδυ ο έρωτας πέρασε στο επόμενο επίπεδο. Στο γνώριμό μας σκηνικό, τα σεντόνια του ξενοδοχείου και το ημίφως των σωμάτων σε ετοιμότητα, έπεσα γι άλλη μια φορά επάνω σου. Κάνοντας έρωτα με το δέρμα, με τα νύχια, με τα μαλλιά, με την τρυπούλα από το σκουλαρίκι στη μύτη σου, με τις ραγάδες στους γλουτούς, με τον ιδρώτα και το χνώτο μέσα σε απόλυτη σιωπή –δεν ανοίγαμε ούτε τηλεόραση ούτε ραδιόφωνο- κάποια στιγμή η σκέψη μου δεν ήταν πια μόνη. Ένοιωσα με τρόπο απολύτως ξεκάθαρο μια παρουσία μέσα στο κεφάλι μου, την ίδια στιγμή που το κάτω κεφάλι μου βρισκόταν σφηνωμένο στη θέση του και τα μάτια σου, ακόμα ανοιχτά, εξερευνούσαν τα δικά μου. Η αίσθηση αυτή ήταν για μένα πρωτόγνωρη και μοναδική. Σαν υλιστής που είμαι, ο εντοπισμός μιας ξένης οντότητας μέσα στις σκέψεις μου μου προκάλεσε ταραχή και, χωρίς να το καταλάβω, η στύση μου υποχώρησε λιγάκι κι απέμεινα να σε κοιτάω έκπληκτος. Δεν απέστρεψες το βλέμμα. Σ’ αγαπάω Νικήτα, σε άκουσα ξεκάθαρα να μου λες. Κι εγώ…Κι εγώ, σου απάντησα. Αλλά δεν είχαμε κουνήσει τα χείλια. Θα σε χύσω Νικήτα. Γιατί σ αγαπάω. Γι αυτό θα σε χύσω. Θέλω να γευτώ το σπέρμα σου. Θέλω να το απλώσεις στο κορμί μου. Σ αγαπάω. Κι έκλεισες τα μάτια κι άρχισες να βογκάς και να χτυπιέσαι στα σεντόνια σφίγγοντας τα χείλια και τα μάτια, δίνοντας γροθιές στο στρώμα και τα πλευρά μου, με εκείνο το μοναδικό τρόπο που έχεις να τελειώνεις, και το άφησες να βγει, κι εγώ ερεθίστηκα αμέσως ξανά, και εκεί κατανοώ την ετυμολογική συγγένεια του γάμου και του γαμάω, και σε εγάμευσα πολύ και σ’ αγαπούσα περισσότερο και σου έστελνα μηνύματα με σκέψεις και μου απαντούσες. Ησουν και πάλι εσύ που, μόλις τελειώσαμε, το παρατήρησες: Κάτι έγινε τώρα εδώ Νικήτα και μη μου πεις πως δεν το κατάλαβες… Αν το είχα καταλάβει; Από τότε, η εμπειρία αυτή παρέμεινε για εμένα μοναδική, δεν έχω ποτέ ξανά επικοινωνήσει με τη σκέψη με κανέναν. Εσύ τότε το αποδεχόσουν, από τη στιγμή όμως που χωρίσαμε ξεκίνησες να το υποβαθμίζεις. Ε, δεν ήταν και τηλεπάθεια, μου είπες κάποια από τις φορές που το συζητήσαμε, η τηλεπάθεια προυποθέτει να είναι μακριά αυτοί που επικοινωνούνε. Λες και σου είχε ξανασυμβεί να κάνεις έρωτα και να μιλάς με τη σκέψη. Το μείωσες όσο γινόταν, μου είπες ότι σου είχε συμβεί και με τον Μάρτιν, αλλά όχι σε στιγμή ερωτικής επαφής αλλά μια μέρα που καθόσαστε αγκαλιά. Τι βολικό να καταστρέφεις τις ίδιες σου τις εμπειρίες για να καθησυχάζει η συνείδηση. Μόνο που, αν ζούσες όπως κι εγώ, αν κατανοούσες τη ζωή ως περιγραφή απ’ την επόμενη μέρα, θα καταλάβαινες πως με αυτό που κάνεις εξαφανίζεις τη διήγηση, φτηναίνεις την ίδια τη ζωή σου, την καθιστάς μη διηγήσιμη, τετριμμένη, κοινότοπη. Αντί να αποδεχθείς κι εσύ πως μερικά πράγματα ανάμεσά μας ξεπερνούνε τους ορισμούς του τυχαίου κι ανήκουν σε μια σφαίρα ανθρώπινης εμπειρίας αχαρτογράφητη, προτίμησες να αποποιηθείς την μόνη εξωλεκτική επικοινωνία που πιστεύω πως κι εσύ είχες ποτέ. Δεκάδες φορές αναρωτήθηκα έκτοτε αν έπεσα θύμα της φαντασίας μου, της αναγωγής σου σε μυθολογικό πρόσωπο, αν πράγματι συνέβη η τηλεπάθεια κι αν καταλάβαμε τα ίδια πράγματα τότε. Όσες φορές το συζητήσαμε δεν το αρνήθηκες. Απλά το υποβάθμισες. Ναι, συνέβη, αλλά δεν ήταν και τίποτα σπουδαίο. Το ίδιο έκανες κι όταν, πολύ αργότερα, ανακάλυψα το βιβλίο με τα ποιήματά σου που μέχρι τότε μου έκρυβες, υποστηρίζοντας πως εσύ δε γράφεις ποίηση, πως είσαι γυναίκα μόνο του κεφιού, και που τελικά, κατέστρεψες πάνω σε μια κρίση οργής σου. Δεν αποδέχτηκες ότι κατόρθωσα χωρίς καμιά πληροφορία για το ψευδώνυμο που χρησιμοποιούσες να εντοπίσω μια ιδιωτική έκδοση μέσα σε ένα τεράστιο πλήθος ανάλογων πονημάτων. Και τότε ίδια ήταν η αντίδρασή σου. Ενώ συνειδητοποιούσες πως για να καταφέρω να τα βρω εσήμαινε ότι μπορούσα να σε αναγνωρίσω ανάμεσα σε χιλιάδες, σε εκατομμύρια τρόπους έκφρασης, ε, δεν έγινε και τίποτα σπουδαίο μου είπες, σιγά το δύσκολο. Κι έτσι απερίσκεπτα, άλλη μια διήγηση από την επόμενη μέρα της ζωής σου πήγε στράφι. Γιατί μόνο αυτά που είναι σπουδαία αξίζει να περιγραφούν.