“Αυτό που αρχίζει, δεν Είναι ακόμα. Τείνει να υπάρξει»
Χέγκελ
Γράφω χρησιμοποιώντας τον υπολογιστή. Συνεπώς, τώρα που γράφω, ο υπολογιστής Είναι. Αν όμως στην παράμετρο του είναι συμπεριλάβω το χρόνο, τότε ο υπολογιστής είναι και δεν είναι. Τώρα είναι, αύριο δεν θα είναι, θα έχει πια μεταβληθεί σε παλιοσίδερα.
Θυμάμαι τις διαμάχες των φυσικών και των φιλοσόφων για τη συνέχεια και/η την ασυνέχεια του χρόνου. Το πρόβλημα δεν έχει λυθεί –πως θα μπορούσε εξάλλου; Αυτό που σήμερα είναι κι αύριο δεν θα είναι, στο ενδιάμεσο διάστημα μεταξύ της γένεσης και του θανάτου, είναι συνεχές; Η μήπως ο χρόνος μπορεί να «παγώσει» κι ο χώρος να μην έχει διαστάσεις, κάτω από ειδικές συνθήκες; Μπορεί να ανατραπεί η «τάξη» των πραγμάτων, κι ό,τι δείχνει να τελειώνει, να μην έχει τελειώσει ακόμα αλλά να τείνει να ξεκινήσει πάλι;
Όχι, θα τα πω πιο απλά, να τα καταλάβω κι εγώ. Μήπως τα καταλάβω κι εγώ. Έτσι, θα τα μετατρέψω σε καθομιλουμένη και θα τα μεταφέρω στο συναισθηματικό πεδίο.
Ένας έρωτας που αρχίζει πχ, δεν είναι έρωτας ακόμα. Τείνει να γίνει. Κι ένας έρωτας που τελειώνει, δεν έχει πεθάνει ακόμα. Τείνει να πεθάνει.
Τι θα συμβεί όμως; Θα γίνει σίγουρα έρωτας ο πρώτος και στάχτη ο δεύτερος; Αν ο χρόνος χαρακτηρίζεται από τη συνέχεια, τότε η γραμμή είναι αναπόφευκτη: αιτία, αποτέλεσμα. Αρχή, μέση, τέλος.
Όχι όχι. Πιστεύω στην Α-συνέχεια. Έστω, τείνω να την πιστέψω.
Πιστεύω ότι για μερικούς ανθρώπους, ένας έρωτας που αρχίζει είναι ήδη έρωτας εν δυνάμει, κι ένας έρωτας που τελειώνει, είναι εν δυνάμει μετασχηματισμός σε κάτι πιο βαθύ και πιο ουσιαστικό, αδιάβλητο από τις σφεντόνες του χρόνου, είναι αγάπη.
Θέλω στο θάνατο του έρωτα, άρα στο θάνατο της ζωής, να βλέπω εκείνο το κβαντικό χοροπήδημα, το σταμάτημα του χρόνου και την επανεκκίνησή του σε νέο επίπεδο.
Θέλω να νικάω το θάνατο το γαμιόλη με την πίστη μου. Ακόμα κι αν η νίκη γνωρίζω ήδη πως δεν έχει νόημα, όπως οτιδήποτε ατομικό στον κόσμο αυτόν.
Θέλω ό,τι τείνει να γίνει έρωτας να γίνει, κι ότι τείνει να πεθάνει να ανασταίνεται ξανά και ξανά και ξανά και ξανά και ξανά. Θέλω ζωή. Αληθινή ζωή. Θέλω οι 7ετίες της χημικής διεργασίας του ερωτικού συναισθήματος να πάψουν να μας κυκλώνουν, οι άνθρωποι που έφυγαν να επανέλθουν, το μάταιο που νοιώθω να γίνει χαμόγελο, θέλω μια νίκη ολοκληρωτική όσο γίνεται, μέχρι τη στιγμή που δε θα γίνεται.
Ξέρω. Αν ο χρόνος είχε αρχίδια, εκεί θα τα έγραφε τα θέλω μου. Δεν ξέρω αν έχει, ξέρω όμως ότι, τουλάχιστον ώσπου να τα φάνε τα σκουλήκια, εγώ έχω αρχίδια, έστω και λίγο γερασμένα πια. Κι εκεί ακριβώς επάνω, με μαρκαδόρο αδιάβροχο, έχω γράψει τη λέξη σύμβολο: χρόνος.
Όχι καριόλη, δε θα ακολουθήσεις τη γραμμική σου πορεία στη ζωή μου, τις ζωές μας, όσων τουλάχιστον αγαπώ. Δε θα πεθάνεις τον έρωτα μας. Δεν θα τα καταφέρεις ποτέ, ακούς; Ποτέ. Θα τον υπερασπιστώ μέχρι να γίνει αγάπη που δεν εκπίπτει πια ο,τι κι αν συμβεί, κι όχι κενό. Κι αν μείνω μόνος σε τούτο τον αγώνα, κι αν όσοι αγαπω δεν καταλάβουν, και πάλι δε θα με έχεις νικήσει. Ποτέ δε θα μισήσω ό,τι αγάπησα. Ακούς; Ποτέ. Μονάχα όταν θα τελειώσεις για μένα μπορείς να καυχηθείς για τη νίκη σου. Γιατί το ξέρω, δεν είμαι ηλίθιος, θα νικήσεις κάποτε. Ηδη, μακροπρόθεσμα, είμαι νεκρός σαν τον υπολογιστή. Το ξέρω.
Αλλά ως τότε σε γράφω στ αρχίδια μου. Εγώ εσένα κι όχι το αντίθετο. Γιατί δεν είσαι συνεχής παλιόπουστα, κι εγώ τη βρήκα τη ρωγμή της α-συνέχειάς σου. Αρχνούμαι να δεχτώ το τετελεσμένο σου. Εκεί μέσα στη ρωγμή σου θα χτίσω τη γέφυρά μου με το αδιανόητο. Ακόμα κι ολομόναχος στον κόσμο δε θα ‘μαι μόνος αν αγαπώ. Γιατί αυτό το συναίσθημα, μπορεί να σε παγώνει και να με ζεσταίνει.
Χέγκελ
Γράφω χρησιμοποιώντας τον υπολογιστή. Συνεπώς, τώρα που γράφω, ο υπολογιστής Είναι. Αν όμως στην παράμετρο του είναι συμπεριλάβω το χρόνο, τότε ο υπολογιστής είναι και δεν είναι. Τώρα είναι, αύριο δεν θα είναι, θα έχει πια μεταβληθεί σε παλιοσίδερα.
Θυμάμαι τις διαμάχες των φυσικών και των φιλοσόφων για τη συνέχεια και/η την ασυνέχεια του χρόνου. Το πρόβλημα δεν έχει λυθεί –πως θα μπορούσε εξάλλου; Αυτό που σήμερα είναι κι αύριο δεν θα είναι, στο ενδιάμεσο διάστημα μεταξύ της γένεσης και του θανάτου, είναι συνεχές; Η μήπως ο χρόνος μπορεί να «παγώσει» κι ο χώρος να μην έχει διαστάσεις, κάτω από ειδικές συνθήκες; Μπορεί να ανατραπεί η «τάξη» των πραγμάτων, κι ό,τι δείχνει να τελειώνει, να μην έχει τελειώσει ακόμα αλλά να τείνει να ξεκινήσει πάλι;
Όχι, θα τα πω πιο απλά, να τα καταλάβω κι εγώ. Μήπως τα καταλάβω κι εγώ. Έτσι, θα τα μετατρέψω σε καθομιλουμένη και θα τα μεταφέρω στο συναισθηματικό πεδίο.
Ένας έρωτας που αρχίζει πχ, δεν είναι έρωτας ακόμα. Τείνει να γίνει. Κι ένας έρωτας που τελειώνει, δεν έχει πεθάνει ακόμα. Τείνει να πεθάνει.
Τι θα συμβεί όμως; Θα γίνει σίγουρα έρωτας ο πρώτος και στάχτη ο δεύτερος; Αν ο χρόνος χαρακτηρίζεται από τη συνέχεια, τότε η γραμμή είναι αναπόφευκτη: αιτία, αποτέλεσμα. Αρχή, μέση, τέλος.
Όχι όχι. Πιστεύω στην Α-συνέχεια. Έστω, τείνω να την πιστέψω.
Πιστεύω ότι για μερικούς ανθρώπους, ένας έρωτας που αρχίζει είναι ήδη έρωτας εν δυνάμει, κι ένας έρωτας που τελειώνει, είναι εν δυνάμει μετασχηματισμός σε κάτι πιο βαθύ και πιο ουσιαστικό, αδιάβλητο από τις σφεντόνες του χρόνου, είναι αγάπη.
Θέλω στο θάνατο του έρωτα, άρα στο θάνατο της ζωής, να βλέπω εκείνο το κβαντικό χοροπήδημα, το σταμάτημα του χρόνου και την επανεκκίνησή του σε νέο επίπεδο.
Θέλω να νικάω το θάνατο το γαμιόλη με την πίστη μου. Ακόμα κι αν η νίκη γνωρίζω ήδη πως δεν έχει νόημα, όπως οτιδήποτε ατομικό στον κόσμο αυτόν.
Θέλω ό,τι τείνει να γίνει έρωτας να γίνει, κι ότι τείνει να πεθάνει να ανασταίνεται ξανά και ξανά και ξανά και ξανά και ξανά. Θέλω ζωή. Αληθινή ζωή. Θέλω οι 7ετίες της χημικής διεργασίας του ερωτικού συναισθήματος να πάψουν να μας κυκλώνουν, οι άνθρωποι που έφυγαν να επανέλθουν, το μάταιο που νοιώθω να γίνει χαμόγελο, θέλω μια νίκη ολοκληρωτική όσο γίνεται, μέχρι τη στιγμή που δε θα γίνεται.
Ξέρω. Αν ο χρόνος είχε αρχίδια, εκεί θα τα έγραφε τα θέλω μου. Δεν ξέρω αν έχει, ξέρω όμως ότι, τουλάχιστον ώσπου να τα φάνε τα σκουλήκια, εγώ έχω αρχίδια, έστω και λίγο γερασμένα πια. Κι εκεί ακριβώς επάνω, με μαρκαδόρο αδιάβροχο, έχω γράψει τη λέξη σύμβολο: χρόνος.
Όχι καριόλη, δε θα ακολουθήσεις τη γραμμική σου πορεία στη ζωή μου, τις ζωές μας, όσων τουλάχιστον αγαπώ. Δε θα πεθάνεις τον έρωτα μας. Δεν θα τα καταφέρεις ποτέ, ακούς; Ποτέ. Θα τον υπερασπιστώ μέχρι να γίνει αγάπη που δεν εκπίπτει πια ο,τι κι αν συμβεί, κι όχι κενό. Κι αν μείνω μόνος σε τούτο τον αγώνα, κι αν όσοι αγαπω δεν καταλάβουν, και πάλι δε θα με έχεις νικήσει. Ποτέ δε θα μισήσω ό,τι αγάπησα. Ακούς; Ποτέ. Μονάχα όταν θα τελειώσεις για μένα μπορείς να καυχηθείς για τη νίκη σου. Γιατί το ξέρω, δεν είμαι ηλίθιος, θα νικήσεις κάποτε. Ηδη, μακροπρόθεσμα, είμαι νεκρός σαν τον υπολογιστή. Το ξέρω.
Αλλά ως τότε σε γράφω στ αρχίδια μου. Εγώ εσένα κι όχι το αντίθετο. Γιατί δεν είσαι συνεχής παλιόπουστα, κι εγώ τη βρήκα τη ρωγμή της α-συνέχειάς σου. Αρχνούμαι να δεχτώ το τετελεσμένο σου. Εκεί μέσα στη ρωγμή σου θα χτίσω τη γέφυρά μου με το αδιανόητο. Ακόμα κι ολομόναχος στον κόσμο δε θα ‘μαι μόνος αν αγαπώ. Γιατί αυτό το συναίσθημα, μπορεί να σε παγώνει και να με ζεσταίνει.
2 σχόλια:
Πολυ ωραιο κειμενο! Αλλα, δεν μπορω να πω οτι μοιραζομαστε την ιδια πιστη στη ζωη.
και το ότι ο ερωτας ολα τα νικα, μου φαινεται καπως κλισε. Αλλα απαραιτητο κλισε!
Γειά σου Φιντέλιο και σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σου. Ωστόσο δεν είπα ότι ο έρωτας όλα τα νικά, απλα γιατί δε συμβαίνει έτσι. Είπα ότι ο νικημένος, ακυρωμένος έρωτας/αγάπη, και οι σχέσεις που περνούν χρόνια και σβήνουν, εύκολα μετατρέπονται σε μίσος, στην καλύτερη σε αδιαφορία. Αρχή, μεση, τέλος. Ιδού το παναθρώπινο κλισέ,ιδού το σύνηθες, δεν είναι; Και προκάλεσα το χρόνο σε... "αρχιδομαχία". Το μη σύνηθες, αντίθετα, είναι να μπορεί κανείς ο,τι αγάπησε να συνεχίσει να το αγαπα, ακόμα κι αν εκείνο δεν ανταποκρίνεται πλεον, αντί να το μισήσει. Να μην ακυρώσει μέσα του τη μνήμη, να μην τη μετατρέψει σε εκδίκηση. Αυτό.
Ευχαριστώ και παλι.
Δημοσίευση σχολίου