Κοιτώ την ημερομηνία της προηγούμενης ανάρτησης. Σχεδόν 18 μήνες σιωπής. Η σιωπή είναι σαν την προφυλάκιση λοιπόν. Της προφυλάκισης, ακολουθεί απελευθέρωση, είτε φυλάκιση. Μα η σιωπή δεν είναι φυλακή. Αλλά ούτε ελευθερία. Ελευθερία είναι, ίσως μια-κάποια, να νιώθεις πως τα παιδιά σου θα μεγαλώσουν σε έναν καλύτερο κόσμο, ή πως θα κάνουν εκείνα τον κόσμο καλύτερο. Και πως αυτό έχει ένα-κάποιο, νόημα. Φυλακή είναι αυτό που ζούμε. Στη φυλακή όμως, αντίθετα με την ελευθερία, επέρχεται μια νέα κοινωνικοποίηση. Επανέρχεται ένας πληθυντικός, μια ομάδα διαλυμένη επανασυνδέεται. Στη φυλακή μας ξαναγινόμαστε Έλληνες, αργά, βασανιστικά, με πόνο. Στην ελευθερία γινόμαστε πάλι κοσμοπολίτες. Κι έτσι δεν ξέρω τι θα βγει από τούτη τη σύγκρουση.
Τι ξέρω;
Πως μέσα στο διάστημα της προφυλάκισης δεν επιθύμησα ελευθερία, δεν επιθύμησα φυλάκιση.
Επιθύμησα μόνο να είχε κάτι νόημα, νόημα ίδιο με αυτό που εντοπίζω πια μόνο στο γέλιο των παιδιών μου, μόνο στο γέλιο τους.
Τι ξέρω;
Πως μέσα στο διάστημα της προφυλάκισης δεν επιθύμησα ελευθερία, δεν επιθύμησα φυλάκιση.
Επιθύμησα μόνο να είχε κάτι νόημα, νόημα ίδιο με αυτό που εντοπίζω πια μόνο στο γέλιο των παιδιών μου, μόνο στο γέλιο τους.
7 σχόλια:
Τα παιδιά μας που είναι η γλύκα και η πίκρα μας μαζί... γλύκα η ζωή μαζί τους να τα βλέπεις να μεγαλώνουν και να καμαρώνεις και πίκρα να μην διαφαίνεται τίποτα καλύτερο μπροστά τους παρά τούτη η φυλακή της ελευθερίας μας..
Υ.Γ.
Χάρηκα που εμφανιστήκατε ξανά.
Επιτέλους
Επιτέλους
Επιτέλους.
Δόξα τω θεώ ξαναγυρίσατε.Βλέπετε,σ' αυτή τη φυλακή έχουμε ανάγκη από όλες τις φωνές-και ιδιαίτερα τη σοφία των νομάδων.
Καλώς τα μάτια μας τα δυο!
Ευτυχώς που τα παιδιά δεν έχουν ιδέα για το νόημα του γέλιου τους.
(Είστε οριστικά ελεύθερος ή θα πρέπει να προηγηθεί δίκη;)
Μάστερ, Τσλαπετεινέ, Σελιτσάνε, Θεώρημα, Ρίσκι,
είναι συγκινητική η υποδοχή και σας ευχαριστώ. Εύχομαι να είστε καλά. Να τη βγάζετε δηλαδή, γιατι το να είναι κανείς εντελώς καλά στη χώρα αυτή και τον καιρό ετούτο, ισοδυναμεί με εσχάτη απρονοησία, κάποιος θα τον κοπανήσει δεν τη γλιτώνει. Ωστόσο δεν ξέρω αν είμαι ξανά εδώ πράγματι, ούτε για πόσο, ούτε πότε, κλπ. Να πχ, σήμερα είδα τα μηνύματα μπαίνοντας για να ποστάρω μια φωτογραφία που μου έκανε εντύπωση. Νομίζω πως έχω υποπέσει και εγώ με το κεφάλι στη γενικότερη μουρτζουφλοσύνη που μας διακρίνει όλους αυτό τον καιρό. Δε θελω να στεναχωρώ κανέναν, ομως η διαθεσή μου για πονήματα, όπως και για πολλά άλλα πράγματα, βρίσκεται στο μείον. Συνεπώς μη με παρεξηγείτε θερμοπαρακαλώ που ίσως να μην απαντω συχνά, δεν ειμαι αγενής, είμαι υπο συναισθηματική χρεοκοπία.
:Ρ <===να, είδατε, χαμογελο είναι αυτό -κι ας μου διαφεύγει το νόημα του.
ΥΓ. Μερικές φορές επιχειρώ να αποστασιοποιηθώ από τον καιρό και κοιτάξω την κατάσταση από απόσταση ας πούμε 30 ετών, να δω δηλαδή την ολότητα των πραγμάτων και να τοποθετήσω τις τωρινές μας δυσχέρειες σε ενα κλάσμα του χρόνου, κλπ. Ε δε βγαίνει. Ναι, ολοι ξερουμε πως η ιστορία είναι ένα συνεχές, πως ακόμα κι αν ολα πανε σκατα κάποτε θα καθαρίσει ο βόθρος κλπ, αλλα δεν νομίζω να βοήθησε και πολύ τον στοχαστή του 1500 μΧ που πεθαινε απο μαύρη πανούκλα να γνωρίζει οτι σε 100 χρόνια η πανούκλα θα νικηθεί. Η ιστορική επίγνωση είναι καλή για να γράφεις δοκίμια, αλλα δεν κάνει και πολλά σαν ασπιρίνη, γμτ.
Σας φιλω.
αυτό κι αν ήταν μια πάρα πολύ ευχάριστη έκπληξη !
KKM
Δημοσίευση σχολίου