Ο διάβολος κατεβαίνει στη Μόσχα των αρχών του αιώνα. Ο Πόντιος Πιλάτος δε μπορει να ακολουθήσει τη συνείδησή του. Κι Ο Μαιτρ, με την πιστή του Μαργαρίτα, παντοτε θα αγωνίζεται μονάχος. Τι σχέση έχουν όλοι αυτοί;
Το βιβλίο του Μιχαήλ Μπουλγκάγκοφ που μου έμαθε, και μαλιστα σχετικά πρόσφατα, οτι μερικά βιβλία μυρίζουν. Αν ηταν άρωμα το φανταζομαι να μυρίζει σαν τη Σανς της Σανελ, γεμάτο μυστήριο μα και σαγήνη, πάντως έτοιμο να σε πυροβολήσει στο πρώτο σου λάθος. Ενα μεγάλο βιβλίο που κάποτε μου χαρίστηκε. Δε θυμάμαι πια τη μορφή που μου το χάρισε, μα το σπάνιο "άρωμα" αυτού του βιβλίου δεν το ξεχνώ. Ηταν ευτυχία όσο το διάβαζα, εκείνη η ευτυχία που νοιώθεις όταν ξέρεις πως έχεις ένα αριστούργημα στην αγκαλιά σου. Για όσο κρατήσει. Εχει μείνει στη βιβλιοθήκη μου, στο ράφι των αθανάτων, πλάι στον Κουρτζ νομίζω, να το φυλάει.
(Στο παρακάτω ράφι έχω και τη "Διαβολιάδα", του ιδίου παραξενου Ρώσου κυρίου. Δεν την εχω διαβάσει ακόμα. Κρατάω και κάτι για τα γεράματα. Παντως η "Καρδιά ενός σκύλου", που ενδιαμέσως διάβασα, ήταν απλά ένα μέτριο βιβλίο)
:)
3 σχόλια:
Επέστρεψα από ένα δωδεκαήμερο ταξίδι στο εξωτερικό, σήμερα τα ξημερώματα.
Και "μπαίνοντας" βλέπω όλα αυτά τα βιβλία!
Το συγκεκριμένο το διάβασα φοιτήτρια και μετά μία δεύτερη φορά, λίγα χρόνια αργότερα.
Την πρώτη μου φάνηκε αρκετά παράδοξο και λίγο "μεταφυσικό".
Τη δεύτρη φορά το απόλαυσα.
Ακριβώς το ίδιο συνέβη με "Το σπίτι των πνευμάτων" της Ιζαμπέλ Αλλιέντε.
Και τα δύο από τα αγαπημένα μου.
Έτσι "αποδέχθηκα" την ιδέα πως με κάποια βιβλία δεν "τελειώνεις" με μία φορά.
Θα σε προσκαλέσουν ίσως και μία άλλη που θάναι και η κατάλληλη ... για σένα.
αύριο,
καλή πατρίδα συντρόφισσα λοιπόν!
:Ρ
Οπως το λετε, μερικά βιβλία περιμένουν να ωριμάσεις. Αλλλα πάλι όσο περνάει ο καιρός σαπίζουν. Τι άλλο για να καταλάβουμε πως είναι ζωντανά;
Λοιπόν παλαιότερα όταν κάποιος με αποκαλούσε "συντρόφισσα" συνήθως "κουμπωνόμουν" έτοιμη να ακούσω τι το σοβαρό ή μη θα μου' λεγε ο "απέναντι" σύντροφος.
Τώρα μετά από χρόνια χαμογελώ και δεν σας κρύβω ότι μου αρέσει και μου "λέει" περισσότερα αυτή η πρόσφώνηση από τότε.
Και οι κουβέντες όπως και τα βιβλία που αγαπάμε δείχνουν εν τέλει και ποιοι είμαστε και τι κουβαλάμε στις "βαλίτσες" μας... ε;
Το βιβλίο του Μπρεχτ το παρήγγειλα ήδη και από αύριο το ξεκινάω.
Μόνο το "Μάνα Κουράγιο" από τα πεζά του και πολλή ποίηση έχω διαβάσει από Μπρεχτ, εξαιτίας (ή και χάριν) του "συντροφικού" μου βεβαρημένου περελθόντος.
Δημοσίευση σχολίου