Εκλεκτικές συγγένειες 1: Πόσοι τυφλοί κάνουν μια τυφλότητα;

Μπορεί ένα ποστ για βιβλία να έχει ενδιαφέρον πέρα απ τις προτάσεις των βιβλίων που κάνει; Αλήθεια, όταν κοιτάμε, πόσα βλέπουμε; Πόσο βαθύ τελικά είναι το δέρμα; Τα τρία βιβλία που ακολουθούν, αποτελούν για μένα μια εκλεκτική τριλογία, παρότι έχουν γραφτεί απο 3διαφορετικούς συγγραφείς. Και παρότι τα δύο απο τα τρία, αποτελούν επίσης τμήματα μιας άλλης τριλογίας, "νόμιμης" αυτή τη φορά ή ας πω καλύτερα "αξ αίματος", μιας τριλογίας δηλαδή στην οποία τα ενέτεξαν οι ίδιοι οι συγγραφείς τους. Δεν ξέρω αν ο ένας είχε διαβάσει τον άλλον, ξέρω όμως ότι εγώ διαβάζοντας αυτά τα τρία βιβλία, σε διαφορετικές περιόδους της ζωής μου, κατάλαβα τι σημαίνει να βλέπεις. Δε βλέπω πάντα, μα είδα πως υπάρχει τρόπος να βλέπει κανείς, αρκεί να θυμάται όταν κοιτάει ότι βλέπει. Το ένα πήγε και συνάντησε μέσα μου το άλλο κι έκτοτε τα τρία μαζί, είναι η παρακαταθήκη της λογοτεχνίας στο τμήμα του εαυτού μου που επιμένει: κοίταξε καλύτερα, πες μου, τι βλέπεις; Κι αυτά που πράττεις, είδες τι σημαίνουν; Τα βιβλία αυτά χρησιμοποιούν την τυφλότητα για να σε βγάλουν στο φως. Πρώτος ο Ελίας Κανέττι. (Για το άλλο του λαξευμένο λιθάρι στην παγκόσμια σκέψη, με τον τίτλο "Μάζα και Εξουσία", θα τα πούμε άλλη στιγμή) Γιατί η μορφή του ταλαίπωρου Κην, που ζει ουσιαστικά "τυφλός" για τον έξω κόσμο , περίκλειστος απο την εντυπωσιακή βιβλιοθήκη του και την μέγαιρα οικονόμο του, είναι μια μορφή που τη θυμάσαι πάντα και πάντα σε προειδοποιεί: μην μπαίνεις πολύ βαθιά εδω μέσα. Παρά τις διηγηματικές κοιλιές του αξίζει. Επόμενος ο Ερνέστο Σάμπατο. Γιατί λατινοαμερικάνικη πεζογραφία δεν είναι μόνο Μπόρχες και Μαρκες. Ο Σάμπατο είναι μια θρυλική μορφή της αργεντίνικης λογοτεχνίας αλλά και αριστερής σκέψης, τι λέω θρυλική, την ιστορία αυτός κι ο μεγαλύτερος των τυφλών ο Μπόρχες (αλλο ποστ ίσως, μα και τι να πεί κανείς για τον Μπόρχες...) την έχουν ως τώρα γράψει. Το βιβλίο αυτό, αποτελεί τριλογία με το "Τούνελ" (άλλος "βράχος" αυτός...επίσης θα μιλήσουμε σύντομα για τούτο)και το "Αββαδών ο εξολοθρευτής", όμως είναι αυτόνομο. Δεν θα πω τίποτα σχετικά, μόνο ότι είναι σχεδόν 500 σελίδες κι αξίζει η κάθε μια. Οι τυφλοί παίζουν κι εδώ τον κύριο ρόλο. Για να δεις. Οταν κοιτάς βλέπεις; Στο τέλος ο πορτογάλος Ζοζέ Σαραμάγκου. Δεν του έδωσαν τυχαία το Νόμπελ. Πόσοι τυφλοί κάνουν μια τυφλότητα; Τι θα συμβεί στον κόσμο αν ξαφνικά τυφλωθούμε όλοι; Η μήπως ήδη... Πρόκειται για ένα συγκλονιστικό κείμενο, το πιο δυνατό απο τα τρία, μια αδιανόητη καταβύθιση σε έναν εφιάλτη με τον τρόπο του μαγικού ρεαλισμού. Μου έμαθε ότι η γυναίκα του γιατρού είναι ενίοτε πιο δυνατή απο τον γιατρό. Οποιος το διαβάσει σας εγγυώμαι ότι παρά το σοκ που ίσως δεχθεί, δεν θα το ξεχάσει ποτέ ούτε θα ξαναδεί τυφλό με τον ίδιο τρόπο. Μα κι αυτός μπορεί να βλέπει αλλιώς μετά. Αποτελεί τριλογία με τα βιβλία του Σαραμάγκου (στον οποίον επίσης θα επανέλθω) "Περί φωτίσεως" και "Περί θανάτου', αλλα μπορεί να διαβαστεί μόνο του.