Το 8ο δίτροχο.

Από παιδί συνήθιζα να μετράω τα χρόνια που περνούν από πάνω μου, ή μάλλον, να μετράω τα βήματά μου πάνω στο χρόνο, με τις μοτοσικλέτες. Στα 15, το πρώτο μου μηχανάκι με πήγαινε στο σχολείο στα Πατήσια μια χαρά. Ας είναι καλά ο θείος Αχιλλέας που μου το είχε παραχωρήσει. Μόλις δυό χρόνια άντεξε τη μεταχείριση που του επιφύλαξα. Μια μέρα απλά έπαψε να λειτουργεί. Δεν επισκευάστηκε ποτέ. Ηταν αυτό:

Στα 17, η τρίτη Λυκείου της Ανω Γλυφάδας πέρασε -σχεδόν ολόκληρη- από τη σέλα του θρυλικού μου ΕμΜπε, του δίχρονου μικρούλι σατανά της Χόντα. Μαζί του σημάδεψα το σώμα μου, ευτυχώς όχι βαθειά, μαζί του έμαθα τα πρώτα μου μηχανολογικά, μαζί του έμαθα να βάφω με σπρέι, να διαλύω μηχανές και να μην τις ξαναφτιάχνω, πάνω στη σέλα του αναστέναξαν η Αντιγόνη και η Μαριάνθη. Το δύστυχο ΕμΜπε, το έθαψα τελικά σε σακούλες. Είχε πια πάψει να είναι μηχανάκι και είχε μεταμορφωθεί σε τσαλακωμένη γλάστρα.

Στα 20, η πρώτη "κανονική" μοτοσικλέττα, όργωνε το Νεο Κόσμο και με μετέφερε στο πρώτο μου σπίτι, ένα ημιυπόγειο όπου συζούσα με τη μετέπειτα πρώην γυναίκα μου. Μαζί του, και μαζί της, διανύσαμε χιλιάδες χιλιόμετρα σε χωματόδρομους, σε νησιά, σε πλαγιές και κορφούλες. Ηταν το άσπρο αλογάκι μου. Ωσπου μια μέρα, το έχασα κάτω απο το σπίτι μου. Είχα πια μετακομίσει στην Κυψέλη. Το απαλλοτρίωσε κάποιος άλλος. Τη μέρα που η αστυνομία με πήρε τηλέφωνο να μου πει ότι το βρήκε, μου είπε επίσης ότι πρέπει να παω φαντάρος.

Στο μεταξύ όμως, χάρη στον συνάδελφό μου το Νίκο -είχα ξεκινήσει ήδη να εργάζομαι- εγώ είχα αγοράσει το επόμενο και είχα πιστέψει ότι εγκαταλείπω τη χάρη των ψευδοεντούρο για τα στριτάδικα. Με τα 250 κυβικά του και την αξιοπιστία του, το ΣιΜπι της Χόντα με μετέφερε μια χαρά στο Ναύπλιο, ενώ στην Αθήνα με περίμενε το Γιαμαχάκι. Για μερικούς μήνες της αρχικής θητείας, οι μηχανές αυτές εναλλάσονταν στο μικρό μου ταξίδι. Οταν τελείωσα τη θητεία τα πούλησα και τα δύο. Σήμερα το ΣιΜπι πρέπει να βρίσκεται κάπου στη Σίφνο αν ζει, ενω το αλογάκι μου αγνοώ τι απέγινε...

Ομως οι μηχανές του δρόμου δε με κέρδισαν. Ετσι επέστρεψα στα αλογάκια, με το μεγαλύτερο αδέρφι του ΧΤ125, το 250άρι. Αυτό ήταν πολύ καλό πουλάρι, ούτε πολύ ατίθασσο, αλλά ούτε μουλάρι. Το κράτησα 5-6 χρονάκια. Μαζί του έμαθα να φοράω κράνος και να χρησιμοποιώ τους καθρέφτες, που στα προηγούμενα μηχανάκια ήταν, νόμιζα, άχρηστο αξεσουάρ

Πρέπει να πλησίαζα τα 30, όταν αποφάσισσα να αγριέψω λιγάκι. Τότε το ΧΤ 600 του 1989, ήταν το απόλυτο τοπ μοντέλο της Γιαμάχα στα ψευδοεντούρο. Αρχικά σκέφτηκα να πάρω το Τενέρε, αλλά τελικά με κέρδισε το απλό μοντέλο με το κομψότερο ντεπόζιτο και τις ίδιες αναριχητικές ικανότητες. Μαζί του τελειοποίησα τις πιο τρελές σούζες για χιλιόμετρα ολόκληρα, και μετά τελειοποίησα τον εαυτό μου ώστε να μην κάνω πια. Μετά απο το 600άρι αυτό, δεν ξανασήκωσα ρόδα στον αέρα. Είχα αρχίσει να μεγαλώνω, συμπέρανα. Αυτό ήταν κααι το μακροβιότερο αλογάκι μου, το κράτησα μια δεκαετία στο νερό. Οταν το πούλησα, σε μια εντελώς συμβολική τιμή, το ευρώ είχε αντικαταστήσει τη δραχμή και είχα ήδη αλλάξει 2-3 αυτοκίνητα. Η μέση μου δεν ήταν πάντα σε θέση για τη σέλα του κι εκεί που βρέξει-χιονίσει καβαλούσα τη μηχανή, έπιανα τον εαυτό μου να προτιμάει το αυτοκίνητο. Ω ναι, έμπαινα στη μέση ηλικία. Είχα ήδη ξαναπαντρευτεί και προετοίμαζα τα παιδιά μου.

Εδώ και 3 χρόνια, η τελευταία μου μοτοσικλέττα με πήρε απο τη γοητεία των Γιαπωνέζων και με προσγείωσε στην ευρωπαική κουλτούρα. Δε μου αρέσει πολύ η αγγλική σημαία στο πίσω φτερό της βαριάς Τράιουμφ, αλλά δε θέλω και να τη βγάλω. Ο τίγρης μου με μεταφέρει με σχετική ασφάαλεια κάθε καλοκαίρι απο το σπίτι στη δουλειά και πίσω. Το Πάσχα τον επλυνα, του αλλαξα μπαταρία απο τη χειμερινή ακινησία, τον λάδωσα, του χάιδεψα το ντεπόζιτο, τον πήγα μια βολτίτσα και σήμερα τον καβάλησα κι ήρθα. Μου χρειάστηκε η μισή ώρα απο όση κάνω με το αυτοκίνητο. Μου είχε λείψει, τον είχα παρατήσει στο γκαράζ από τον Οκτώβριο. Νοιώθω το καλοκαίρι πάνω στη σέλα του να έρχεται.

Αλλά επίσης νοιώθω πως σε λίγο, που θα μετράω πια 45, πέρασα 30 χρόνια πάνω σε 7 σέλες. Και ξέρω πια, πως όσο κι αν ζαχαρώνω τελευταία την 1200άρα ΤζιΕς της ΜπεΕμΒε, δεν θα πουλήσω τον τίγρη μου για χάρη της. Επειδή δεν έχει νόημα για μένα πια. Επειδή προτιμώ το αυτοκίνητο όταν βρέχει, όταν βαριέμαι, οταν θέλω ν ακούω μουσική, όταν, όταν. Εκεί που κάποτε εβρισκα δικαιολογίες για να καβαλήσω τα μηχανάκια μου, τώραα βρίσκω δικαιολογίες για να τα παρκάρω. Ετσι νομίζω πως ο Τίγρης θα γεράσει μαζί μου, θα καταλήξουμε κάποτε όπως κάτι παππούδες με προπολεμικές ΜπεΕμΒε που όμως τις φροντίζουνε και τις στιλβώνουν και τις αγαπούν. Ακόμα κι αν δεν τις πολυκαβαλάνε πια.

Δεν ξέρω. Ναι, δεν μπορώ να αποδεχτώ πως είμαι πια του ολντ του ροκ εντ ρολ, παρότι σίγουρα είμαι του γιανγκ του ντάι. Αλλά από την άλλη η θέση του οδηγού έχει πια κερδίσει τη σέλα μέσα μου. Ισως αυτό να είναι να μεγαλώνεις. Σε λίγο ίσως να βαριέμαι και να οδηγώ η ακόμα και να περπατάω στα βουναλάκια. Κι ίσως σιγά σιγα η πολυθρόνα απέναντι στην τηλεόραση των 5000 ιντσών να είναι η μόνη θέση που θα μου ταιριάζει. Αλλα αρνούμαι ακόμα να αποδεχθώ την ενδεχομενικότητα ετούτη. Ετσι προπέρυσι, έκανα μια μικρή απιστία στον Τίγρη μου και αγόρασα το ελπίζω πραγματικά τελευταίο μου, 8ο δίτροχο, αυτό που αύριο ελπίζω να χαρίσω στα παιδιά μου. Μπορεί να μην το καβαλάω συχνά κι αυτό, αλλά νομίζω πως έχω κάνει προόδους. Αντι να μεγαλώνω, εφηβεύω. Η μήπως ξεμωραίνομαι;;;

:)