Το ρόδι

Ηταν η τρίτη χρονιά που δεν ήρθε η Ανοιξη και τίποτα δεν άνθισε στον τόπο μας.

Οι σπορές δεν είχαν καρπίσει και ο κόσμος πεινούσε. Βαδίζαμε ίσια στην καταστροφή. Ολοι πιστεύαμε ότι υπεύθυνη γιαυτό ήταν η Δήμητρα, που πεισματικά αρνιόταν να βγεί από τον ναό. Τον είχαμε χτίσει στη δόξα της πλάι στο Καλλίχορον φρέαρ, εκεί που την είχε πρωτοσυναντήσει η Ιάμβη. Τότε δεν ξέραμε ακόμα πως ήταν θεά, ούτε μπορούσαμε να φανταστούμε το κακό που μας περίμενε. Επρεπε να την είχαμε διώξει κι ίσως τότε οι καρποί να ανθούσαν και πάλι. Μετά το καταλάβαμε κι αμέσως χτίσαμε το ναό που εκείνη κλείστηκε. Οι θεοί, παιδί μου, είχα πεί στον γιό μου τότε, είναι παράξενοι. Ερχονται και πιάνουν φιλίες με μας κι έπειτα σα να μη συνέβη ποτέ τίποτα μας καταστρέφουν. Ετσι κι η Δήμητρα. Δεν την ενδιαφέρουμε εμείς, αλλά το κακό που έκανε ο Δίας στην κόρη της. Την έχει φυλακίσει στο βασίλειο του αδελφού του, επέτρεψε στον Πλούτωνα που θαμπώθηκε από την ομορφιά της να βγει στον κόσμο μας και να την κατεβάσει εκεί. Και τώρα η μάνα της αρνείται να γυρίσει στον Ολυμπο και με αυτή την άρνησή της μας καταστρέφει, εμάς που της ξαναδώσαμε ένα κάποιο νόημα να ζει, που πήραμε λιγάκι από τον πόνο της... Δεν ήξερα τι έκανα όταν του τα είπα αυτά. Και τώρα που το κακό για τη γενιά μας τελείωσε κι άρχισε το δικό μου, η διήγησή μου για την εξιλέωση συμβαίνει. Οσο κι αν χαίρομαι που τα λουλούδια άνθισαν, δεν μπορώ να μη σκέφτομαι τη θυσία του ίδιου μου του παιδιού. Η Δήμητρα τον είχε ταίσει αμβροσία όταν παρίστανε την τροφό του, όσο τη νομίζαμε για μια γραία ανυπεράσπιστη. Την είχαμε βρεί να κάθεται βουβή πάνω στην πέτρα, που από τότε ονομάσαμε αγέλαστη*. Με τον καιρό όμως και τη βοήθεια του παιδιού μου, η Δήμητρα γέλασε, έστω λιγάκι. Και τον τάισε αμβροσία για να τον κάνει δυνατό. Ετσι το παιδί μου είχε αρκετή αθανασία μαζέψει μέσα του. Όταν κατάλαβε από μένα πως η τροφός του θρηνούσε για την αρπαγή της κόρης της από τον Πλούτωνα, δε μίλησε. Αλλά το επόμενο πρωί, ανακαλύψαμε πως το παιδί, που ακόμα δεν είχε κλείσει τα δέκα του χρόνια, είχε εξαφανιστεί. Ο Κελεός, ο άντρας μου, βγήκε με ένα απόσπασμα ιππέων κι έψαξε όλη την Ελευσίνα, όμως μάταια. Ακόμα και η Δήμητρα που ενοχλήσαμε στον ναό δεν ήξερε να μας πει που είχε εξαφανιστεί το παιδί. Πέσαμε όλοι σε μελαγχολία για τον αναπάντεχο χαμό του. Δεν έφτανε που πεινούσαμε και η γή πέθαινε και ξεραινόταν, τώρα είχαμε κι ετούτο το ξαφνικό κακό. Ωσπου μερικές εβδομάδες μετά βγήκε ένα φως παράξενο από τον ναό της Δήμητρας και από το πηγάδι το Καλλίχορον μέσα βαθειά, άρχισε να ακούγεται βοή. Είδαμε έκπληκτοι τη θεά να βγαίνει από τον ναό της κι από το πηγάδι είδαμε να υψώνεται η μορφή μιας νέας ανάμεσα σε σύννεφα. Κανείς δεν είχε δει πιο όμορφη γυναίκα από εκείνη, με τη χλωμή θεική ομορφιά της και τους βοστρύχους των μαλλιών της να πέφτουν σε εξαιρετικές πλάτες, στιλπνές και ρωμαλαίες, μα με καμπύλες που έκαναν τους άντρες να ριγήσουν. Είδαμε τη θεά να την αγκαλιάζει και με λατρεία οι δυο γυναίκες να χαιδέυουν η μια το πρόσωπο της άλλης, κοιτώντας η μια την άλλη λες κι ήταν θέμα ελάχιστων λεπτών να χαθούν ξανά, να μην ειδωθούν ποτέ τους πάλι. Και τότε η γραία μεταμορφώθηκε κι εκείνη σε νεώτερη γυναίκα, που αν δεν ήταν τόσο όμορφη όσο η νέα, ήταν πάντως εντυπωσιακή. Μίλησαν για λίγο και είδαμε την έκφραση της Δήμητρας να σοβαρεύει. Χαιδεψε γι άλλη μια φορά το πρόσωπο της ονειρικής νέας και στράφηκε προς το μέρος μας, κάνοντας νεύμα σε μένα και τον Κελεό να πάμε προς το μέρος της. Μαζί μας ήρθαν και οι υπόλοιποι. -Θα σας τα πεί όλα η κόρη μου, είπε η θεά και κάθισε στην αγέλαστη πέτρα ενώ σπεύσαμε όλοι τριγύρω περιμένοντας από τη νέα να μιλήσει. -Ανθρωποι της Ελευσίνας, είπε εκείνη με μια γλυκύτατη μελωδική φωνή, σας δίνω αυτόν τον καρπό για να εξευμενίσω τις ψυχές σας για το κακό που άθελά μου σας προξένησα. Μας έδωσε έναν καρπό με σκληρό περίβλημα που δεν είχαμε ξαναδεί και συνέχισε: Με λένε Περσεφόνη και είμαι η κόρη της θεάς που περιθάλψατε όσο η δυστυχισμένη με περίμενε. Θα ξέρετε πια ότι μια μέρα ο Πλούτωνας ανέβηκε στον κόσμο και με πήρε στο βασίλειό του. Ο θεός με έκανε γυναίκα του παρά τη θέλησή μου. Για να τον αγαπήσω, μου έδινε καθημερινά να τρώω από τον σπόρο ετούτου του καρπού που σας δίνω, που τον λένε ρόδι. Αυτός ο καρπός είναι του κάτω κόσμου, αν όμως ο σπόρος του πέσει στο χώμα του δικού μας, θα το γονιμοποιήσει όπως ποτέ στο παρελθόν. Γιατί βλέπετε Ελευσίνιοι ο πλούτος του Αδη, ο πλούτος κάτω από τη γη είναι τόσο μεγάλος. Ο καρπός λοιπόν, στον κόσμο μας έχει δύναμη ζωοποιό, φέρνει τύχη στη σπορά και οι θεσπέσιοι χυμοί του έχουν τη γεύση του νέκταρ, όμως στο υποχθόνιο βασίλειο η δύναμή του είναι να μην επιτρέπει σε όσους το δοκιμάζουν να φύγουν ποτέ από τα Τάρταρα και τις ομίχλες του. -Ετσι, όταν η μητέρα μου εκλιπάρησε τον Δία να επιβάλει στον αδελφό του να με αφήσει να φύγω, εκείνος της απάντησε πως κάτι τέτοιο δε γινόταν πια, γιατί ο Πλούτωνας μου είχε δώσει να φάω από τον καρπό της λησμονιάς του επάνω κόσμου. Και μόνο, είπε ο βασιλιάς των θεών, αν κάποιος που απο βαθειά κινιόταν αγάπη δεχόταν να δοκιμάσει ζωντανός όπως εγώ τον χυμό του ροδιού, τότε θα μπορούσα να ελευθερωθώ για λίγο από τον Αδη. Όχι όμως για πάντα, αλλά μονάχα για τόσο διάστημα, όσο χυμό ροδιού κατάφερνε να πιεί το πρόσωπο εκείνο από το κύπελλο του ίδιου του Πλούτωνα, που μοιάζει μικρό όμως χωράει έναν ολόκληρο αμφορέα χυμού. Ακόμα κι όταν ο Θησέας κατάφερε να προσπεράσει τον κέρβερο και να φτάσει κοντά μου, έφυγε άπρακτος μαθαίνοντας τι έχει συμβεί. Ετσι κι εγω επίστεψα πως η ζωή μου όλη θα κυλούσε μέσα στις ομίχλες, στα ωχρά βράχια πλάι και στα θολά νερά και τα παράξενα φυτά του κόσμου του Πλούτωνα κι αναρριγούσα και θλιβόμουν, ώσπου άνθρωποι της Ελευσίνας ήρθε ο σωτήρας μου, που τώρα η μητέρα μου αποκάλυψε πως είναι το παιδί σας. Σούσουρο και οχλοβοή προκάλεσε το πλήθος σε τούτο το άκουσμα, όμως η Περσεφόνη συνέχισε: -Το παιδί σας κατέβηκε μέσα από τουτο εδώ το πηγάδι που ανέβηκα κι εγώ και άφοβο προσπέρασε τον σκύλο και διέσχισε κολυμπώντας την Αχερουσία. Δεν φοβήθηκε ούτε την ομίχλη ούτε τους νεκρούς, ώσπου παρουσιάστηκε μπροστά μας ορθώνοντας το μικρό ανάστημά του και είπε πως είχε έρθει να με πάρει κι ότι δύναμή του ήταν η αγάπη για την τροφό του, τη μητέρα μου Σχεδόν γελώντας ο Πλούτωνας για την αποκοτιά του του είπε πως αν ήθελε να με πάρει, θα έπρεπε ο ίδιος να πάρει τη θέση μου για όσο διάστημα εγώ θα βρισκόμουν εδώ και πως αυτό θα εξαρτιόταν από το πόσο χυμό μπορούσε να πιεί από το κύπελλό του. Θυμάμαι με μεγάλη μου έκπληξη το νεαρό παιδί να φέρνει άφοβα στο στόμα του το κύπελλο και να πίνει, να πίνει, να πίνει ώρες ολόκληρες. Όταν τελείωσε, μετρήσαμε τι είχε απομείνει και βρήκαμε πως ήπιε τα δυο τρίτα της ποσότητας. Ετσι, σύμφωνα με όσα συμφώνησαν οι θεοί άνθρωποι της Ελευσίνας, εγώ θα πρέπει να βρίσκομαι στη γη οκτώ μήνες και το παιδί σας μόνο για τέσσερις. Οιμωγές και φωνές απελπισίας ακούστηκαν κι εγώ η ίδια δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τους λυγμούς μου κι έγειρα στα πόδια της θεάς και της τραβούσα το ύφασμα με λύσσα να το σκίσω και καταριόμουν τους θεούς κι εκείνη πάνω από όλους. Τότε η Δήμητρα σηκώθηκε και μ ένα της βλέμμα υγρό μονάχα μού'δωσε να καταλάβω τη συμπόνοια, μάνα κι εκείνη σαν εμένα. -Ελευσίνιοι, είπε, για να τιμήσω το θάρρος του παιδιού σας που μου ξανάδωσε έστω για οκτώ μήνες κάθε χρόνο την κόρη μου αλλά κι εσάς που με περιθάλψατε, θα κάνω τη γή σας πάλι καρπερή, τόσο καρπερή όσο ποτέ στο παρελθόν. Για οκτώ μήνες το χρόνο, όσο η Περσεφόνη θα είναι κοντά μου, η γη σας θα καρπίζει και το πεδίο πίσω από την πόλη σας που λέτε Θριάσιο, θα γίνει ο μεγαλύτερος σιτοβολώνας και ο πιο πλούσιος ελαιώνας της Αττικής. Και με τα σπόρια από το ρόδι, τους τέσσερις μήνες που η Περσεφόνη θα επιστρέφει στον Αδη, ορίζω να έχετε και πάλι καρπούς γλυκούς μαζί με το παιδί σας που θα έρχεται. Κι όχι μονάχα αυτό, αλλά θα σας διδάξω πριν επιστρέψω στον Ολυμπο την μυστική μου τέχνη και στο εξής, εσείς θα είστε ο εκλεκτός λαός που θα μπορεί να τελεί τα καρπερά μυστήρια της Δήμητρας, που προς τιμήν σας δεν θέλω να ονομάσετε Δημήτρια, μα Ελευσίνια. Και θα είναι τέτοια τα μυστήρια, που θα σας κάνουν τον πόνο να ξεχνάτε και να ενώνεστε όσο διαρκούνε ξανά με τη θεική φύση που κάθε άνθρωπος απο γεννησιμιού διαθέτει, αφού μονάχα ο έρωτας αυτή τη φύση του θεού στον άνθρωπο θυμίζει. Αυτά μας είπαν οι θεά και η κόρη της προτού φύγουν για πάντα από τη γή μας. Μας δίδαξαν τα μυστήρια, μας έδωσαν το ρόδι, κάρπισαν πάλι περισσότερο από ποτέ τη γή μας για να μας εξευμενίσουν, αλλά μας πήραν με την αγάπη τους για 8 μήνες κάθε χρόνο το παιδί μας. Κι εμείς, εγώ η τραγική Μετάνειρα, η μητέρα του πιο ηρωικού παιδιού της εποχής μου, αποφάσισα ότι το όνομα που του είχα δώσει δεν του ταιριάζει πια καθώς περνάει τόσο χρόνο στα σκοτάδια του Αδη, ενώ η δικιά μου η καρδιά χειμάζεται όπως τον περιμένω να φανεί από το πηγάδι κρατώντας τον καρπό του. Και τον ονόμασα Χειμώνα. Είμαι ο τρελός του χωριού. Είναι Χειμώνας. Ετσι νομίζουν όλοι, είμαι ο τρελός κι είναι Χειμώνας, μα εγώ ξέρω πως η τρέλα και ο καιρός είναι οι όψεις της μνήμης που εναλλάσσεται αιώνες τώρα σε τούτη εδώ τη γη. Σε κανέναν ποτέ δεν θα πω πως μέσα στα ερείπια της πόλης μου εγώ διακρίνω το πηγάδι και την πέτρα και πως επάνω τους , αχνές φιγούρες σα φαντάσματα, κοιτώ τις δυο γυναίκες πάλι και πάλι ν αγκαλιάζονται κι έπειτα ένα παιδί να ξεπροβάλει πίσω από τον καπνό των εργοστασίων και να τρυπώνει στα κτίρια που μέρα τη μέρα μεταβάλλονται σε γκρεμίσματα. Ποτε και σε κανέναν το ερμητικό μυστήριο του καρπίσματος των ερειπίων δε θα αποκαλύψω. Δεν θα το πω ποτέ, μα σε αυτόν τον άνθρωπο που με κυνηγάει με την κάμερα θα το δείξω με τον τρόπο μου. Τον λένε Φίλιππο, είπε, κι εγώ έφυγα τρέχοντας μα με ακολούθησε. Ξέρω, αυτός μπορεί να καταλάβει την εσωτερική μου Ελευσίνα, αυτός μπορεί να θυμίσει στον κόσμο πως η αγέλαστη πέτρα κι η έκφρασή μου η αγέλαστη έχουν κοινή καταγωγή γιατί διακρίνουν πίσω από τα χαλάσματα, τα ψήγματα μιας μνήμης πανάρχαιης. Είμαι ο τρελός του χωριού και αυτές τις μέρες δίνω στον Φίλιππο το μυστικό της πέτρας. Γιατί είναι ο μόνος, χιλιάδες χρόνια τώρα, που με είδε να πίνω το χυμό του ροδιού. * Αγέλαστος πέτρα: το λιθάρι που θρηνούσε η Δήμητρα την Περσεφόνη και όνομα βραβευμένου ντοκυμαντερ του Φίλιππου Κουτσαφτή για την Ελευσίνα. Απο το έξοχο ντοκυμαντέρ αυτό, η εικόνα του τρελού της Ελευσίνας, έδωσε το έναυσμα για τούτο το ποστ.

(μεταφορά απο multiforums.gr)