To 13o κορμί

Ενάμισι μήνα από τότε που αγόρασα το καινούργιο μου σώμα αποφασίσαμε να πάμε μια εκδρομή μέχρι τα Κανάρια νησιά για να το γιορτάσουμε. Η Αλίκη είχε αγοράσει το δικό της επίσης πρόσφατα, μόλις 5 μήνες πριν. Αυτά τα κορμιά μας στοίχισαν πάρα πολλά χρήματα, ήταν όμως νέα. Το δικό της γύρω στα 25, ένα σώμα χυμώδες, εντυπωσιακά θηλυκό, με μια οδοντοστοιχία πάλευκη, στητό στήθος, προκλητικές καμπύλες στους γοφούς και καστανά μαλλιά που έλαμπαν. Η γυναίκα αυτή είχε πεθάνει όταν έκοψε τις φλέβες της, αλλά χάρη στην πλαστική αισθητική οι χαρακιές στους καρπούς της δεν φαίνονταν. Κανένα ελάττωμα δεν υπήρχε, γι αυτό και η τιμή ήταν πολύ τσουχτερή, παρότι η πώληση έγινε απευθείας από τους συγγενείς της με αγγελία κι όχι από κάποιο κατάστημα ή μεσίτη. Ήταν όμως πολύ όμορφο σαρκίο. Η Αλίκη κράτησε και το παλιό της κορμί, περισσότερο για ενθύμιο της 3ης κατά σειρά ενσάρκωσής της παρά για ώρα ανάγκης αφού ήταν πια αρκετά φθαρμένο και γερασμένο. Θα πληρώναμε εξάλλου πολύ λίγα χρήματα στην κρυοσυντήρηση. Εγώ πάλι δεν κράτησα το παλιό μου σαρκίο. Δεν αισθανόμουν κανένα συναισθηματικό δέσιμο πια με τα παλιά σώματα, ήμουν ήδη παλιός στις αντικαταστάσεις κι αυτή ήταν η δέκατη τέταρτη. Το πούλησα για λίγες πιστωτικές μονάδες σε έναν παλαιοπώλη σάρκας. Αυτή τη φορά είχα επιλέξει το σοκολατένιο σώμα ενός γυμνασμένου αφροαμερικανού, που είχε βγει στη δημοπρασία μετά το θάνατό του. Το πρόβλημα ήταν ότι ο τύπος πήγε από σφαίρα στον κρόταφο, τον εκτέλεσε κάποια συμμορία. Από τη δεξιά πλευρά, παρά τις μετέπειτα διορθωτικές επεμβάσεις, το κρανίο ήταν κάπως παραμορφωμένο. Γι αυτό, αλλά και εξαιτίας του χρώματος, δεν ήταν πολύ ακριβό. Ωστόσο το επέλεξα για το θαυμάσιο, εξωτικό του πέος, που συγκίνησε ιδιαίτερα και την Αλίκη. Αν μπορείς να ικανοποιείς τη γυναίκα σου, γιατί να το αρνείσαι; Εξάλλου για χάρη αυτού του πέους, η Αλίκη ξέχασε με σχετική ευχαρίστηση την ιδέα που την τριβέλιζε εδώ και καιρό, να επιχειρήσουμε και αλλαγή φύλου στην επόμενη αντικατάσταση, δηλαδή να δοκιμάσω εγώ γυναικείο κι εκείνη ανδρικό σαρκίο. Αν οι αντικαταστάσεις ήταν πιο φτηνές, είμαι σίγουρος ότι θα το δοκιμάζαμε παρότι δε με συγκινεί. Όπως το κάνουν ας πούμε οι Βαν Λίντεν, ο καθένας από τους οποίους έχει στη ντουλάπα του περισσότερα από 20 κορμιά και των δύο φύλων και κάθε εβδομάδα τα αλλάζουν. Μα θα θελα να ήξερα, δε βαριούνται τη διαδικασία; Αυτές τις υπερβολές τις θεωρώ εξεζητημένες, επίδειξη νεοπλουτισμού. Φτάσαμε στην Τενερίφη μεσημεράκι, ξεκουραστήκαμε κάμποσο στο ξενοδοχείο και το απόγευμα βγήκαμε για βόλτα. Περιπλανηθήκαμε στην αγορά και το βραδάκι , μετά το φαγητό, μπήκαμε σε ένα μπαράκι να διασκεδάσουμε. Τότε με είδαμε. Καθόμουν στη μπάρα και συζητούσα με την μπαργουμαν, μια κούκλα κρεολή με υπέροχα μάτια. Δίπλα μου, μια άλλη πολύ όμορφη γυναίκα παρακολουθούσε με αφοσίωση την κουβέντα. Αυτό που έβλεπα, δεν μπορούσα να το πιστέψω. Το πρόσωπό μου, αυτό το γερασμένο πρόσωπο που τόσο πολύ είχα βαρεθεί, λες και έλαμπε. Ο τύπος είχε αφήσει γένια που, διαπίστωνα τώρα σαν εξωτερικός παρατηρητής, μου πήγαιναν αρκετά. Εγώ δεν το είχα επιχειρήσει τόσα χρόνια εκεί μέσα. Το χέρι του, αυτό το απαίσιο χέρι με το κομμένο δάχτυλο, χάιδευε τη γάμπα της γυναίκας δίπλα του ενώ μιλούσε στην μπαργούμαν. Εκείνη έδειχνε να το απολαμβάνει. Τα αραιά μου μαλλιά τα έβλεπα όμορφα χτενισμένα. Ως και τα κίτρινα δόντια μου άστραφταν στο ημίφως. Όλα αυτά τα παρατήρησε και η Αλίκη. Κοιταχτήκαμε έκπληκτοι. Μηχανικά, πλησιάσαμε τον άνδρα. Μας κοίταξε αφηρτημένα συνεχίζοντας τη συνομιλία του. Κάποια στιγμή αντιλήφθηκε πως τον παρακολουθούσαμε και γύρισε προς το μέρος μας, χαρίζοντάς μας ένα ζεστό χαμόγελο. Τα μάτια του πέταγαν σπίθες. -Παρακαλώ; ρώτησε. -Καλησπέρα. Ξέρετε, σας κοιτάμε γιατί…εχμ…το σώμα σας… -Σας αρέσει; Το αγόρασα πολύ πρόσφατα, είπε χαρούμενα. -Ναι, βεβαίως μου αρέσει, απάντησα. Μου αρέσει μάλιστα πολύ περισσότερο από τότε που ήταν δικό μου!Ο άντρας στράφηκε στην μπαργούμαν. -Ο, τι θα πιούν δικό μου, είπε. Παραγγείλαμε. -Χάρηκα που σας γνωρίζω κύριε Νόρτον, με λένε Τζίμι. -Κι εγώ Τζίμι, απάντησα. Λέγε με Κρίστιαν. Η Αλίκη δεν ξεκολλούσε τα μάτια της από πάνω του. Είχε ένα βλέμμα παράξενο, ταυτόχρονα ερωτικά πεινασμένο κι εκστατικό. Εκείνη, που εδώ και μήνες με είχε πρήξει να πετάξω την παλιατζούρα κι επιτέλους να αγοράσω έναν αράπη με πελώρια ψωλή. Την οποία πελώρια ψωλή, μόλις πριν λίγη ώρα είχε λατρέψει και ξεζουμίσει επιμελώς. Ναι, εκείνη. Τώρα ζαχάρωνε αυτόν τον Τζίμι, όπως ποτέ δεν είχε ζαχαρώσει εμένα όταν ήμουν εκεί μέσα. Γυναίκες… Μιλήσαμε με τον τύπο κάμποση ώρα. Μας είπε ότι είχε αγοράσει πολύ φτηνά το σώμα μου επειδή ήταν ηλικιωμένο κι είχε όλα αυτά τα –πολύ οικεία σε μένα- προβλήματα. Αλλά δεν τον ένοιαζε η εμφάνιση, είπε. Αυτό, όσο νάναι, μου έκανε αρκετή εντύπωση. -Ξέρετε, ίσως φαινομενικά μοιάζει, αλλά αν το καλοσκεφτείτε δεν είναι και τόσο εντυπωσιακό. Παλιά ας πούμε, κυκλοφορούσαν πανάκριβα αυτοκίνητα, όμως δεν έλειπαν οι άνθρωποι που προτιμούσαν να αγοράζουν ντεσεβώ, ξέρετε, εκείνη την αρχαία γαλλική μάρκα, είπε. Και μάλιστα, ακόμα και μεταχειρισμένα. -Βεβαίως, αλλά αυτό το έκαναν όσοι δεν είχαν χρήματα να επενδύσουν σε ένα καλύτερο αυτοκίνητο, παρατήρησα. Ας μιλάμε στον ενικό.Γέλασε. -Πράγματι Κρίστιαν. Ωστόσο πιστεύω πως θα υπήρχαν και μερικοί που απλά δεν έβλεπαν το αυτοκίνητο ως επένδυση, ή που προτιμούσαν ένα όχημα που δεν θα τραβούσε την προσοχή, αλλά θα εκτελούσε απλά την αποστολή του, δηλαδή τη μεταφορά. -Δεν ξέρω, παραδέχτηκα. Όμως μου φαίνεται ότι ακόμα κι αν αυτή η λογική υπήρχε, δεν ταιριάζει στο σήμερα. Άλλο πράγμα να μη σε ενδιαφέρει η αισθητική μιας λαμαρίνας κι άλλο το ίδιο σου το σώμα, Τζίμι! -Δεν αντιλέγω…Αλλά να σου πω κάτι Κρίστιαν; Κουράστηκα. Βαρέθηκα να αναζητώ όμορφα πτώματα. Δεν μου είναι κάτι άγνωστο, παλιότερα το επεδίωκα κι εγώ. Εχω διατελέσει ξανθός Νορβηγός, τριχωτός Ελληνας, Λιθουανή χορεύτρια. Και πέρασα για λίγες δεκαετίες κι από εκείνη τη σέχτα με τους Δημοκράτες της Σάρκας. Τότε δοκίμασα το σκύλο και το δελφίνι. Δεν έγινα ποτέ πουλί γιατί φοβάμαι τα ύψη, αλλά δοκίμασα αρκετά σαρκία, πειραματίστηκα αρκετά. Αυτή είναι η 13η μου αντικατάσταση. Αρκετά πιά. Κουράστηκα να κυνηγώ την ομορφιά στο εφήμερο. Η ομορφιά είναι μέσα μας. -Νομίζεις; ρώτησα αμήχανα. -Νομίζω, είπε. Και έπιασε να μιλάει με τις γυναίκες, που είχαν ξεκινήσει τη δικιά τους κουβέντα.Την Αλίκη την αγαπάω από τότε που ήταν Ισπανίδα. Έχω ζήσει μαζί της πάνω από 150 χρόνια συντροφικότητας. Ποτέ δεν με ενόχλησε κάποια της ερωτική επιλογή που δε με συμπεριλάμβανε. Εξάλλου κι εγώ αρκετές φορές αναζήτησα ερωτική συντροφιά σε ξένα σώματα –αν κι εδώ που τα λέμε, ποιο σώμα δεν είναι ξένο σήμερα; Το κάναμε όπως τα περισσότερα σημερινά ζευγάρια, χωρίς να δίνουμε ιδιαίτερη σημασία σε αυτό. Εξάλλου ο άνθρωπος που αγαπάμε, δεν είναι η σάρκα του. Αυτό το μάθημα το έχουμε πια βιώσει ως είδος εδώ και πολύ-πολύ καιρό. Θέλω να πω λοιπόν πως ίσως να ήταν το ποτό, ίσως το ταξίδι, ίσως το υγρό κλίμα και η τροπική νύχτα. Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που με τρέλανε όταν, λίγη ώρα αργότερα, τους είδα να κάνουν έρωτα στην παραλία. Στο μπαρ επικρατούσε πια πανικός κι είχαμε εδώ και ώρα χαθεί. Χόρευα με την γυναίκα που με συντρόφευε, κάποια λιπόσαρκη που έμοιαζε με μοντέλο από το παρελθόν όταν συνειδητοποίησα ότι τους είχα χάσει. Βγήκα και πολύ γρήγορα τους εντόπισα. Είδα τον εαυτό μου να πηδάει τη γυναίκα μου πλάι σε αρκετά ακόμα ζευγάρια που έκαναν το ίδιο δίπλα τους, με όλη την αθωώτητα της νέας εποχής. Κανείς δεν έδινε σημασία εκτός από μένα. Με παρατηρούσα να την κάνω να σφαδάζει, όπως δεν είχε σφαδάξει εδώ και πάρα πολύ καιρό μαζί μου, όταν εγώ ήμουν αυτός εκεί. Κι όπως δεν είχε σφαδάξει ούτε πριν λίγες ώρες, από τον υπερμεγέθη μαύρο φαλλό που με είχε βάλει να αποκτήσω. Δεν ξέρω τι ακριβώς ήταν αυτό που με θόλωσε τόσο ώστε να πυροβολήσω. Η μάλλον, τώρα πια που το έχω σκεφτεί τόσες φορές, νομίζω πως ξέρω. Η πουτάνα, καύλωνε με το μυαλό του. *μεταφορά-τροποποίηση από multiforums.gr (επίσης λογω αλτζχάιμερ, ξέχασα ότι το είχα ξαναποστάρει. Το έσβησα ομως το παλιό! ) :χοπλες: