Στην αρχή έβγαλε τα χρώματα. Χωρίς το κόκκινο και το σκούρο μπλε, η κραυγή έμοιαζε σαν άσκηση ιχνογραφίας. Το βάθος περιορίστηκε τότε στις γραμμές.
Κατόπιν διακωμώδησε την ασπρόμαυρη κατάσταση που απέμεινε. Κάθε τραγικότητα οποιουδήποτε συναισθήματος υποχωρεί μπροστά στο πελώριο τίποτα του αστείου.
Συνέχισε αποδομώντας βήμα προς βήμα κάθε προσωπική εμπλοκή. Εβλεπε τον εαυτό του να κραυγάζει με τα μάτια ενός τρίτου, με διαφορετικής φύσης προβλήματα.
Στο τέλος αφαίρεσε και τις γραμμές. Στον σχεδόν λευκό καμβά που απέμεινε, μπορούσε να κραυγάζει ελεύθερος απο καλλιτεχνικές και άλλες δεσμεύσεις.
5 σχόλια:
Μετά άρχισε να προσθέτει μία μία δεσμεύσεις γιατί ένιωσε κενός.
Αυτές τουλάχιστον ήταν δικές του δεσμεύσεις.
...και οι δεσμεύσεις αυτές,αποδείχτηκαν "τίποτα",ένα γυαλιστερό και υπερφίαλο "τίποτα" που όμως μπορούσε να διαχειριστεί και να το κάνει ό,τι θέλει γιατί του ανήκε...,ήταν το μόνο που είχε ολόδικό του...
δεν ευθύνομαι εγώ που το κείμενο προσφέρεται για αυθαιρεσίες...
φιλιά και καλημέρα
Βασκες, Φαίδρα
καλησπέρα/μέρα/νύχτα, αναλογα.
Τι να πω, δεν ξερω.
Ευχαριστώ πολύ σας.
ΥΓ. Φαίδρα, αυτή τη φορά συμφωνώ. Το υπερφίαλο τίποτα είναι ό,τι έχουμε, στην τελική...
Καλησπέρα nomad.
Η κατάντια της αποδόμησης.
Ευφυής σύλληψη!!
cynical,
καλησπέρα και σε ευχαριστώ.
Εχω να πω προσεχώς για τις δικές σου "συλλήψεις".
Καλως ήλθες
Δημοσίευση σχολίου