Making Hamlet

O Πλούταρχος ήταν ενας νεαρός πίθηκος μακάκος. Δεν ήξερε φυσικά οτι ονομαζόταν έτσι -τον είχε βαφτίσει η υπεύθυνη της αποστολής "Σώστε του μακάκους" που τελευταία τον είχε εντοπίσει να περιφέρεται στη σαβάνα. Αυτό που ήξερε ο Πλούταρχος ήταν οτι τελευταία, όταν κοιτούσε τα κατακόκκινα και τουρλωμένα οπίσθια της Λίλης (η οποία επίσης δεν ηξερε οτι ονομάζεται Λίλη) ερεθιζόταν. Ο Πλούταρχος είχε οίστρο και την ήθελε. Η Λίλη όμως δεν είχε ακόμα οίστρο και τον έδιωχνε. Του είχε τσακίσει τα νεύρα τις τελευταίες μέρες και ούτε οι μπανάνες δε μπορούσαν πια να τον εκτονώσουν. Στον καταυλισμό, ο Τζων έγραφε στη γραφομηχανή το ραπόρτο με τις τελευταίες παρατηρήσεις απο τη ζωή των μακάκων στη σαβάνα. Αύριο θα τις έστελνε με φαξ στο WWF που είχε χρηματοδοτήσει την αποστολή. Τότε του ήρθε μια ιδέα. Είπε στην Λίζα –την υπεύθυνη της αποστολής: -Θυμάσαι το αξίωμα που λέει ότι αν δώσεις μια γραφομηχανή σε πίθηκο, είναι αδύνατον να φτιάξει τον Αμλετ ακόμα κι αν χτυπάει τα πλήκτρα 10 δισεκατομμύρια χρόνια; -Ναι, πως σουρθε; -Μμμμ…Μπορεί να μη φτιάξει τον Αμλετ, θες να δούμε όμως τι θα γράψει κι αν θα καταλάβει τη λειτουργία των πλήκτρων; -Καλή ιδέα! Πήγαν κάτω από το δέντρο του Πλούταρχου κι άφησαν τη μηχανή. Εκείνος τους παρατηρούσε ερεθισμένος. Είδε τον Τζών να κοπανάει το αντικείμενο, το οποίο έβγαζε κάτι παράξενους ήχους. Διπλα οι φυσιοδίφες αφησαν και την συνηθισμένη μπανάνα. Αποσύσρθηκαν σε απόσταση παρατήρησης. Ο Πλούταρχος κατέβηκε και περιεργάστηκε το παράξενο αντικείμενο. Μετά από λίγο κατάλαβε ότι τα κουμπάκια ανεβοκατέβαιναν κάνοντας αυτό τον θόρυβο κι άρχισε να τα κοπανάει στην αρχή με όλη την παλάμη, κατόπιν με τα δάχτυλα. Υστερα έπιασε το ερεθισμένο του πέος κι αρχισε να κοπανάει τη μηχανή με αυτό. Μετά από λίγο βαρέθηκε, πήρε τη μπανάνα κι ανέβηκε στο ξανά δέντρο. Οι ερευνητές πήγαν να πάρουν τη μηχανή. Κοίταξαν το χαρτί και φτάνοντας στην 3η αράδα γούρλωσαν τα μάτια. Εγραφε: Fphuqhf upq fy [hoh(*HHHHH[ :Hlku8yg hghgyrs]]564 Li ly f u want

Ο Τζων και η Λίζα απέμειναν ενεοί να κοιτάνε μια το χαρτί, μια τον αδιάφορο κι ακόμα ερεθισμένο Πλούταρχο που μασούσε τη μπανάνα, μια τη Λίλη στο διπλανό κλαδί που ξεψυριζόταν και μια ο ένας τον άλλον. Δεν μπορούσαν να μιλήσουν. -Δεν το πιστεύω αυτό! Εσπασε πρώτη τη σιωπή εκείνη. Δεν είναι δυνατόν! Ο Τζων αμίλητος πήρε το χαρτί από τα χέρια της. -Λέω να κάνουμε άλλο ένα πείραμα, είπε και το άφησε στο χώμα κάτω από το δέντρο με μια ακόμα μπανάνα από πάνω. Αποσύρθηκαν και πάλι σε θέση παρατήρησης. Αυτή τη φορά κατέβηκε η Λίλυ. Πήρε τη μπανάνα, την ξεφλούδισε και την έφαγε. Μετά έπιασε το χαρτί. Οι ερευνητές κοιτούσαν με τα κιάλια. Την είδαν να κοιτάει το χαρτί ανάποδα, να το γυρίζει από την πίσω μεριά, να το επεξεργάζεται χωρίς όμως να δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Μετά το έσκισε και το έφαγε κι αυτό. Κατόπιν ανέβηκε πίσω στο δέντρο και πλησίασε τον Πλούταρχο. Του γύρισε τον κόκκινο τουρλωμένο πισινό της κι έβγαλε μια κραυγή. Εκείνος, πάντα ερεθισμένος την κοίταξε διστακτικά στην αρχή, σαν να εκπλησσόταν. Μετά τη βούτηξε κι εκείνη αντί να τον διώξει, αφέθηκε αυτή τη φορά να την περιποιηθεί μπροστά στα αποσβολωμένα βλέμματα των πιθηκοερευνητών.

Τον μικρό μακάκο που γεννήθηκε αργότερα τον βάφτισαν Αμλετ.

=

*μεταφορά από αλλού