Ο ιδανικός αναγνώστης

Γράφουμε πάντα για τον άλλον. Ακόμα κι όταν λέμε ιστορίες για δράκους στο μεσαίωνα. Συνήθως τα σπουδαιότερά μας λόγια έχουν στόχο τον ιδανικό αναγνώστη της ψυχής μας. Η ανάγκη του τα ξεγεννά από μέσα μας, σκάβει και τα εντοπίζει θαμμένα στην ψυχή μας, τα καθαρίζει και τα γυαλίζει. Και νάτα τώρα που αστράφτουν στη θέα. Ελευθερώθηκαν. Τότε ανακαλύπτει κανείς το πιο σύνηθες μυστικό της γραφής. Κάτι που γνωρίζει ο καθένας που εκφράστηκε για κάποιον ιδανικό κι ανάξιο αναγνώστη. Σπάνιο να πετύχεις το στόχο των λέξεων. Εκείνον τον ειδικό στόχο που τις ξεγέννησε. Αυτός το πιθανότερο είναι πως θα μείνει ανέπαφος. Τίποτα δε θα τον συγκινήσει. Οταν τελειώσουν οι βολές, θα διακρίνεις το στόχο αλώβητο και τριγύρω πεσμένες τις λέξεις σου. Θα διακρίνεις όμως και λέξεις που χτύπησαν άλλους στόχους, που δεν ήσαν οι δικοί σου. Ηταν οι μη ιδανικοί αναγνώστες που έγιναν πια ιδανικοί. Η χρησιμότητα του στόχου σου ήταν που έκανε πέρα και τους πέτυχες. Κατά λάθος εσύ. Σωστά αυτοί. Βρέθηκαν εκεί για να χτυπηθούν από τα λόγια για τους άλλους. Οικειοποιούμενοι τα βέλη σαν τον Αγιο Σεβαστιανό, αυτά τα μάτια είναι που σε κατανοούν κι ας μην τα κοίταξες ποτέ. Τα μάτια που σε είδαν έχουν κλείσει. Ο ιδανικός αναγνώστης δεν είναι αυτός που φανταζόσουν. Γιατί διαβάζω σημαίνει καταλαβαίνω ενώ γράφω σημαίνει εξηγώ.